THE TALE OF THE HEIKE
Potężne trzęsienie ziemi nawiedza stolicę. Nieufność Minamoto no Yoritomo do Yoshitsune rośnie. Lord Kamakury wysyła zabójcę który ma podstępnie usunąć jego brata ale zamach nie udaje się. Yoritomo poleca Norimoriemu zabicie Yoshitsune ale ten odmawia i wstawia się za bratem. W efekcie Yoritomo podejrzewa Noriyoriego o spiskowanie i skazuje go na śmierć. Hojo Tokimasa zostaje wysłany do stolicy, ma zabić Yoshitsune i pozbyć się wszystkich potencjalnych spadkobierców Heike. Yoshitsune ucieka do północnych prowincji nie chce walczyć z bratem. Tokimasa szerzy terror, natrafia na ślad syna Tairy Koremoriego, dwunastoletniego Rokudai, ostatniego spadkobiercy głównej gałęzi Heike. Mnich Mongaku ocala życie skazanego na śmierć chłopca wstawiając się za nim u Lorda Kamakury. Rokudai zostaje uczniem Mongaku a po kilku latach mnichem. Nadal trwa polowanie na żyjących Heike, potomków zabitych. W trzecim roku ery Kenkyu (1192) umiera w wieku sześćdziesięciu sześciu lat klasztorny cesarz Go Shirakawa. Panujący cesarz Go Toba zajmuje się przede wszystkim sztuką, sportem i wszelkimi innymi przyjemnościami. Wszystkie sprawy państwa były w rękach cesarzowej matki ale jej decyzje wprawiają ludzi w rozpacz. Wszyscy którzy widzą co się dzieje głośno rozpaczają nad żałosną słabością rządów tego cesarza. Drugi cesarski książę Morisada zwany Go Takakura ma dużo większe przygotowanie i predyspozycje do sprawowania władzy w państwie. Przerażający ale bystry kapłan Mongaku zawsze bardzo lubił wtrącać się w zarządzanie wielkimi sprawami. Teraz wmieszał się w rzeczy które lepiej pozostawić samym sobie, zaczął planować jak osadzić drugiego księcia na tronie. Ale dopóki żyje Yoritomo Mongaku nie może podjąć żadnych kroków. W styczniu 1199 umiera Lord Yoritomo. Mongaku natychmiast organizuje bunt przeciw panującemu cesarzowi Go Tobie ale spisek zostaje odkryty. W efekcie mnich zostaje skazany cesarskim edyktem na zesłanie na skalistą wyspę Oki. Wściekły na Go Tobę rzuca klątwę wieszcząc że cesarz dołączy do niego na wyspie Oki. Klątwa spełni się wiele lat później w 1221 roku gdy Go Toba będąc klasztornym cesarzem wystąpi przeciw władzy szogunatu Kamakura. Po nieudanym buncie zostanie zesłany przez szoguna właśnie na wyspę Oki chociaż w całym kraju jest bardzo wiele innych odosobnionych miejsc. Mongaku od dawna nie żyje, ale jego rozgniewany duch będzie stale dręczył Go Tobę.
Po odejściu od świeckiego świata Rokudai przez cały czas spokojnie praktykował w Takao. Nowy Lord Kamakury coraz częściej odczuwał zagrożenie z jego strony. W końcu na początku 1199 roku w jego dwudziestym szóstym roku życia Rokudai zostaje ścięty nad rzeką Tagoshi. Wraz ze śmiercią Tairy no Rokudai syna Tairy no Koremoriego opuścił tę ziemię ostatni potomek z linii Heike.
W połowie drugiego miesiąca 1185 roku na wyspie Shikoku ląduje Minamoto no Yoshitsune z kilkudziesięcioma samurajami. Na miejscu niewielkimi siłami wzmacniają go lokalni przeciwnicy Heike. Niespodziewany atak na Yashimę całkowicie zaskakuje Heike, dzięki sprytnemu wybiegowi Yoshitsune są przekonani że mają do czynienia z wielkimi siłami Genji i w panice uciekają na statki. Taira Munemori szybko orientuje się jak małe siły ich zaatakowały ale nie mają dokąd wrócić bowiem forteca Yashima płonie. Na morskich płyciznach Genji atakują na koniach łodzie Heike, bitwa trwa cały dzień. Yoshitsune staje się głównym celem Tairy no Noritsune bratanka Kiyomoriego i dowódcy Heike którego strzały nigdy nie chybiają celu. Życie dowódcy ocala jego przyboczny Sato Tsuginobu przyjmując przeznaczoną dla niego strzałę, w ten sposób Tsuginobu spełnia swój obowiązek ponosząc śmierć godną prawdziwego samuraja. Na plaży odbywa się kilka spektakularnych pojedynków. Do historii przechodzi niesamowity wyczyn młodego łucznika Genji Nasu no Yoichi którego strzała strąca bojowy wachlarz z masztu łodzi Heike kołyszącej się w oddali na falach. Dalsze działania niewielkich sił Yoshitsune zmuszają Heike do opuszczenia Shikoku i wycofania się do prowincji Nagato na południowym wybrzeżu Honshu.
Do Genji dołączają nowi sprzymierzeńcy z nowymi statkami. Przed ostatecznym starciem w cieśninie Dan no Ura Genji mają 3 tysiące statków przeciwko tysiącowi łodzi Heike. Przed bitwą dochodzi do bardzo ostrego sporu między Yoshitsune i Kajiwarą Kagetokim o to kto będzie dowodził atakiem, nie jest to ich pierwsza próba sił. Kajiwara jest mętną postacią w przeszłości grał na dwie strony, zazdrosny o pozycję Yoshitsune nienawidzi go. Intrygi Kajiwary doprowadzą ostatecznie do śmierci wielkiego wodza Wojny Gempei.
Na początku bitwy Heike wydają się wygrywać dzięki umiejętnemu rozmieszczeniu łuczników na łodziach. Po wymianie strzał z dystansu główne siły rozpoczynają walkę. Pojawiające się wróżby, niewątpliwe znaki z Nieba, wskazują że zwyciężą Genji. Taguchi Shigeyoshi z prowincji Awa na Shikoku zdradza Heike i informuje Genji na których łodziach są dowódcy Heike i gdzie jest mały cesarz Antoku. Wojownicy z Shikoku i Kyushu przechodzą na stronę Genji. Wdowa po Kiyomorim trzymając w ramionach małego cesarza rzuca się w głębiny morza. Wielu dowódców i wojowników Heike jej wzorem odbiera sobie życie skacząc w fale zatoki Dan no Ura. Taira no Noritsune siostrzeniec Kiyomoriego i wielki wojownik ginie walcząc. Głowa Heike Taira no Munemori i córka Kiyomoriego Tokuko zostają schwytani żywcem. Kronikarz opisuje widok po bitwie : puste łodzie Heike kołyszą się w bezładzie na falach, białe grzywy fal uderzających o brzeg zmieniły kolor na czerwony, czerwone flagi i proporce Heike pokrywają powierzchnię morza niczym jesienne liście klonów spływające w świetle zachodzącego słońca z nurtem rzeki Tatsuta, smutna opuszczona scena po wielkim wojennym spektaklu.
Po bitwie Yoshitsune wraca do stolicy ze Świętymi Cesarskimi Regaliami nie ma jednak miecza bowiem zatonął w morzu. Alejami Kyoto odbywa się parada schwytanych Heike, wielu widzów lituje się nad ich losem. Yoshitsune dostarcza Munemoriego do Kamakury ale Yoritomo nie chce się spotkać z bratem i izoluje go pod miastem. Oszczerstwa Kajiwary Kagetokiego powodują że Lord Kamakury podejrzewa Yoshitsune o zdradę. Próby wytłumaczenia się i obrony przed oszczerstwami nic nie dają, Yoshitsune zostaje odesłany do stolicy. Taira no Munemori i jego syn Kiyomune zostają straceni a ich głowy zawieszone są przy bramie więzienia w stolicy.
Taira no Shigehira syn Kiyomoriego zostaje przekazany mnichom do Nara gdzie znajduje swoją śmierć. Jego głowa jest przybita gwoździami w pobliżu świątyni w Nara. Żona Shigemoriego opuszcza świecki świat i zostaje zakonnicą żeby modlić się o szczęśliwe odrodzenie męża.
W drugim miesiącu 1184 roku alejami stolicy przeszła parada głów Heike przywiezionych z Ichi no Tani. Razem z głowami przeprowadzono pojmanego żywcem Tairę no Shigehirę. Emerytowany cesarz Go Shirakawa proponuje przywódcom Heike w Yashimie lorda Shigehirę w zamian za cesarskie regalia ale Heike odmawiają. Oczywiste jest że Shigehira zostanie stracony. Pojmanego dręczą jego dawna arogancja i wyrzuty sumienia za złe czyny szczególnie spalenie świątyń Nara. Prosi o pomoc Mnicha Honena założyciela buddyjskiej Sekty Czystej Krainy który pokazuje mu drogę i zwięźle przedstawia doktrynę swojej Sekty zgodnie z którą : Kto nie odchodząc od zwykłych zajęć i zachowując ograniczenia codziennego życia zachowuje głęboką wiarę, gorliwie powtarza Imię Amidy i pokutuje za grzechy ten bez wątpienia odrodzi się w niezmiennej szczęśliwości Zachodniego Raju. Shigehira chce porzucić świecki świat, zostać mnichem i poświęcić się buddyzmowi ale klasztorny cesarz nie wyraża zgody. Zostaje wysłany do Kamakury gdzie przyjmuje go Minamoto no Yoritomo. W czasie rozmowy Shigehira twierdzi że spalenie świątyń Nara było wypadkiem w trakcie uspokajania zamieszek wywołanych przez mnichów. W Kamakurze jest bardzo dobrze traktowany. Kolejne miesiące spędzi w prowincji Izu w rezydencji wasala Lorda Kamakury Kanonosuke Munemochiego.
W Yashimie Heike prowadzą życie w trudnych warunkach zapadłej prowincji cierpiąc same niedogodności. Gnębi ich tęsknota za dawnym życiem w stolicy, za luksusami, za pozostawionymi bliskimi i przywilejami utraconymi wraz z utratą władzy. Lord Koremori ucieka z Yashimy nie mogąc znieść ciśnienia tęsknoty za żoną i dziećmi. Nie może wrócić do stolicy ponieważ boi się że podzieli los lorda Shigemoriego. Udaje się na górę Koya gdzie spotyka świętego człowieka Takiguchi Tokiyoriego. Przyjmuje od niego buddyjskie nauki potem porzuca świecki świat i zostaje mnichem. Razem wyruszają na pielgrzymkę do Kumano. W Świętych Miejscach przyjmuje nauki doktryny Sekty Czystej Ziemi. Głębokie doznania wiary powodują że Koremori porzuca więzi łączące go z doczesnym życiem potem rzuca się do morza i tonie. Heike w Yashimie są wstrząśnięci jego śmiercią. W Kamakurze Minamoto Yoritomo jest do głębi poruszony. Ojciec Koremoriego Taira Shigemori uratował życie Yoritomo, jego wstawiennictwo zamieniło karę śmierci na zesłanie do Izu. Lord Kamakury z pewnością otoczyłby Koremoriego opieką był to winien jego ojcu. We wrześniu 1184 roku głównodowodzący Genji Mikawa no kami Noriyori prowadzi armię do Harimy aby wypędzić Heike z zachodnich prowincji. W Kojimie na Fujito dochodzi do bitwy, przegrani Heike i wycofują się do Yashimy na Shikoku.
Lord Kiso Yoshinaka na początku roku przygotowuje się do marszu na zachód przeciwko Heike. W tym czasie armie dowodzone przez Minamoto Noriyoriego i jego brata Yoshitsune przybywają by uderzyć na niego ze wschodu. Yoshinaka usiłuje stawić opór na mostach Uji i Seta ale ma zbyt małe siły. Armie z Kamakury przełamują obronę i wchodzą do Kyoto. Yoshitsune przejmuje kontrolę nad stolicą i strzeże rezydencji emerytowanego cesarza Go Shirakawy uniemożliwiając Yoshinace porwanie Jego Klasztornej Eminencji. Lord Kiso przebija się przez siły wroga i odnajduje przybranego brata Imai Kanehirę, razem uciekają przed pościgiem. Ostatecznie tracą wszystkich ludzi i we dwójkę staczają swoją ostatnią walkę pod Awazu. Yoshinaka ginie od strzały gdy jego koń utknął na błotnistym polu. Imai Kanehira widząc jego śmierć odbiera sobie życie.
Kiedy Minamoto walczą między sobą Heike zmobilizowali duże siły i wracają do Fukuhary gdzie obsadzają fortecę Ichi no Tani i obszar rozległej świątyni Ikuta z otaczającym ją nadbrzeżnym lasem nazywany Ikuta no Mori. Cały teren ogarnia bitwa. Przez długi czas żadna ze stron nie jest w stanie zdobyć decydującej przewagi. O losie Heike przesądza Minamoto Yoshitsune który pokonuje góry i zjeżdża uważanym za niemożliwy do przebycia stromym wąwozem Hiyodori potem wdziera się ze swoimi samurajami na tyły Ichi no Tani. Heike w panice uciekają na statki z małym cesarzem i regaliami.
W walkach ginie wielu dowódców Heike, syn Kiyomoriego Taira no Shigehira który spalił Nara, opuszczony przez swoich ludzi zostaje schwytany żywcem. W słynnym fragmencie opisującym walki na plaży bratanek Kiyomoriego młody Taira no Atsumori zostaje wyzwany do walki przez doświadczonego wojownika Kumagai Naozane. Naozane szybko obezwładnia go. Atsumori tak bardzo przypomina mu syna że chce ocalić mu życie. Jednak nadjeżdżają inni którzy z pewnością wezmą głowę wartą dużej nagrody. Naozane sam zabija Atsumoriego wierząc że nabędzie tym prawo do przebłagania bogów o jego szczęśliwe odrodzenie w przyszłym życiu. Jest to ostatnie życie jakie odebrał Naozane, porzuci miecz i zostanie mnichem. Heike zostają rozgromieni i uciekają na łodziach w różnych kierunkach.
Klasztorny cesarz Go Shirakawa wraca z góry Hiei do stolicy z armią Minamoto Yoshinaki. Zostaje intronizowany nowy cesarz Go Toba, ze stanowisk rządowych zostają usunięci niemal wszyscy Heike. Klasztorny cesarz nagradza Yoshinakę tytułem Asahi Shogun, Wódz Który Ujarzmia Barbarzyńców, oraz nadaniami bogatych domen. W Kyoto ucisk wygnanych Heike zastąpił terror wojowników Yoshinaki. Napady, rabunki, zabójstwa stają się codziennością ale dowództwo Genji nie reaguje. Po ucieczce z Kyoto Heike przeprawiają się na Kyushu gdzie chcą założyć nową stolicę. Lokalne klany stają po stronie Genji i klasztornego cesarza, zmuszają Heike do wycofania się z Kyushu. Wypędzeni razem z dworem cesarza Antoku przeprawiają się na wyspę Shikoku gdzie instalują się w fortecy i skromnych chatach przybrzeżnej wyspy Yashima. W Kyoto rośnie despotyzm i arogancja Yoshinaki który nie liczy się już z żadnym autorytetem. Porażony sytuacją Go Shirakawa wydaje pod koniec 1183 roku cesarski edykt który nadaje Yoritomo przebywającemu w Kamakurze rangę Naczelnego Wodza Sił cesarskich i wzywa go do usunięcia Yoshinaki. Heike odbudowują silną armię. Yoshinaka wysyła przeciwko nim dwa karne kontyngenty które zostają rozbite przez Heike w bitwach pod Mizushimą i Muroyamą. W stolicy Yoshinaka uderza na pałac klasztornego cesarza w Hojuji, pokonuje jego gwardię i sięga po władzę absolutną siłą przejmując kontrolę nad stolicą i cesarskim dworem. Hojuji płonie. Minamoto no Yoritomo wysyła swoich braci Noritsune i Yoshitsune z rozkazem usunięcia Yoshinaki.
W kwietniu 1183 roku armia 100 tys. Heike wyrusza na północ rozbić siły Kiso no Yoshinaki. Podczas Oblężenia twierdzy Hiuchi lojalny Tairom mnich pomaga zdobyć fort. Heike przełamują wszystkie punkty obrony i prą na północ. W prowincji Kaga armia rozdziela się 30 tyś. konnych rusza do prowincji Noto a 70 tys. kieruje się przez góry do prowincji Echizen. Yoshinaka modli się o pomoc do patrona klanu Minamoto boga wojny wielkiego Hachimana i organizuje zasadzkę na przełęczy Kurikara. W efekcie odnosi miażdżące zwycięstwo a później rozbija siły Heike w Noto. Po 2 miesiącach armia Yoshinaki dociera pod stolicę. Heike unikają walki i uciekają do zachodnich prowincji zabierając ze sobą cesarza Antoku i cesarskie regalia. Chcieli wziąć ze sobą klasztornego cesarza ale Go Shirakawa wymyka się i znajduje schronienie u mnichów góry Hiei.
W 1181 roku umiera emerytowany cesarz Takakura, ludzie są przekonani że jego śmierć spowodowały wydarzenia ostatnich lat. Kiso no Yoshinaka kuzyn Minamoto Yoritomo gromadzi siły na północy żeby zaatakować Heike. Zachodnie prowincje na Kyushu i Shikoku dołączają do buntu. Taira Kiyomori zapada na ciężką chorobę, jego ciało płonie z gorąca którego nic nie może ugasić. Ostatnim życzeniem umierającego jest zawiśnięcie głowy Yoritomo przed jego grobem. Mówi się że śmierć tyrana to kara za jego złe czyny szczególnie za spalenie Nara. Taira no Munemori przejął sukcesję po zmarłym ojcu. Na wschodzie Heike podejmują próbę rozbicia zbuntowanych Genji i odnoszą kilka sukcesów ale decydującą bitwę nad rzeką Yokota (1182) wygrywa Kiso no Yoshinaka.
Kiyomori przenosi stolicę z Kyoto do swojej nadmorskiej twierdzy Fukuhara (1180). Nawiedzają go dziwne duchy, posępne twarze, czaszki, ma złowieszcze sny. Ze wschodnich prowincji docierają wieści o niepokojach. Pojawia się postać o niezwykłych mocach ascetyczny mnich Mongaku. Swoimi działaniami zaburza spokój klasztornego cesarza i zostaje zesłany do Izu gdzie nakłania Minamoto Yoritomo do buntu. Dzięki staraniom Mongaku Yoritomo otrzymuje cesarski dekret nakazujący mu zniszczenie domu Heike. Kiyomori wysyła armię aby stłumić bunt Yoritomo, Heike docierają nad rzekę Fuji. Wiadomości o potędze wschodnich wojowników niszczą morale wojsk Heike, podjazd oddziału Genji płoszy stada wodnych ptaków, hałas tysięcy skrzydeł Heike biorą za atak głównych sił wroga i uciekają w panice. Pod presją dworu cesarskiego i świątyń Kiyomori przenosi stolicę z powrotem do Kyoto a potem dokonuje drugiego aktu zemsty na mnichach za pomoc w powstaniu księcia Mochihito, płoną świątynie w Nara, największy na ziemi posąg Buddy, bezcenne pradawne zwoje sutr, giną tysiące mnichów. Kraj opłakuje zniszczenie Nara. Przepowiednia mówi że zniszczenie ośrodków świętego nauczania będzie początkiem upadku wiary buddyjskiej i cesarskiej władzy.
Cesarz Takakura zostaje zmuszony do abdykacji. Trzyletni wnuk Kiyomoriego Antoku zostaje nowym cesarzem. Emerytowany cesarz Takakura wzbudza gniew mnichów Enryakuji udając się na pierwszą po abdykacji pielgrzymkę do świątyni Itsukushima zamiast na górę Hiei. Heike przestają się liczyć z kimkolwiek, syn Kiyomoriego Munemori upokarza syna Minamoto Yorimasy w efekcie Yorimasa traci cierpliwość i przekonuje księcia Mochihito, drugiego syna klasztornego cesarza Go Shirakawy, by poprowadził siły Minamoto przeciwko Heike i został cesarzem. Książę Mochihito wzywa do broni przeciwko Heike, uzyskuje poparcie mnichów Miidery i Nara. Kiyomori dowiaduje się o spisku. Mochihito ucieka ze stolicy do Miidery. Yorimasa i mnisi Miidery walczą z armią Heike na moście na rzece Uji (1180). Pomimo odwagi mnichów Heike forsują rzekę i wygrywają bitwę. Yorimasa popełnia samobójstwo w świątyni Byodoin a książę Mochihito zostaje zabity w drodze do Kofukuji w Nara. Jeden z synów księcia Mochihito zostaje zmuszony do zostania mnichem ale drugi syn ucieka na północ by dołączyć do sił Minamoto Yoshinaki. Kiyomori wydaje rozkaz spalenia świątyni Miidera. Wiele świątyń zostaje spalonych co ludzie postrzegają jako kolejny zły znak dla Heike.
Spodziewająca się potomka cesarzowa, córka Kiyomoriego Taira no Tokuko, zapada na ciężką chorobę. Opinia jest jednoznaczna nawiedziły ją duchy Saika i Narichiki zabitych przez Kiyomoriego, duchy żyjących wygnańców i duchy skazanych na śmierć w czasach Hogen i Heiji. Kiyomori chce zostać dziadkiem cesarskiego następcy musi więc ułagodzić gniew duchów. Rehabilituje zabitych a wygnańcy zostają ułaskawieni ale nie mnich Shunkwan, dla niego Kiyomori nie ma litości. Córka Kiyomoriego rodzi przyszłego cesarza Antoku (1178). Na wieść o śmierci najbliższych Shunkwan przestaje jeść co go zabija (1179). Zaraz po jego śmierci w stolicę uderza potężna trąba powietrzna kolejna oznaka nadchodzącego upadku Heike. Syn Kiyomoriego Taira no Shigemori widzi że zło czynione przez ojca prowadzi Heike do upadku. W czasie pielgrzymki do Kumano prosi bogów o szybką śmierć bowiem nie chce być świadkiem zagłady domu Taira. Rzeczywiście szybko umiera. Zabrakło Shigemoriego i nikt nie jest już w stanie zapanować nad despotycznym Kiyomorim którego najwyraźniej opętały jakieś demony. Pozbawia stanowisk i usuwa z dworu 43 najwyższych urzędników również regenta Fujiwarę no Motofusę. Nakłada areszt na klasztornego cesarza Go Shirawę zamykając go w pałacu Seinan (1179).
W 1177 roku emerytowany cesarz Go Shirakawa jest w konflikcie Enryakuji. Pogłębia go skazanie na wygnanie opata góry Hiei Meiuna. Słysząc plotkę o możliwym ataku na Enryakuji spiskowcy Shishigatani zawieszają swoje działania, jeden z nich donosi Kiyomoriemu o spisku. Mnich Saiko zostaje stracony. Główny Doradca Fujiwara no Narichika zostaje zesłany do Kojimy w prowincji Bizen i okrutnie zabity. Inni spiskowcy Naritsune, Yasuyori i Shunkwan zostają zesłani na wyspę Kikaigashima w zatoce Satsumy. Kiyomori chce aresztować i wygnać klasztornego cesarza ale jego najstarszy syn Shigemori, wykazujący zawsze opanowanie i rozsądek, temperuje szaleństwo ojca. W międzyczasie dochodzi do konfliktu między mnichami góry Hiei w efekcie kompleks Enryakuji zostaje zniszczony. Równocześnie pożar świątyni Zenkoji w Shinano niszczy posąg Buddy. Ludzie uważają że są to widoczne oznaki nadchodzącego upadku Heike. Na Kikaigashimie dwaj wygnańcy budują świątynię w której modlą się o powrót do stolicy, Shunkwan ignoruje ich starania. Yasuyori robi z drzewa tysiąc buddyjskich stup ofiarnych z inskrypcją błagającą bogów o powrót do domu i wrzuca je do morza. Jedna z nich dociera do klasztornego cesarza Go Shirakawy i Kiyomoriego.
Rozpoczyna ją słynny wstęp, przestroga niesiona z echem dzwonów świątyni Gion Shoja: Wszystkie rzeczy na tym świecie są nietrwałe a wielkich czeka upadek.
Opisuje powstanie klanu Taira i wczesne konflikty na dworze. Pierwszym Taira który uzyskał dostęp do dworu cesarskiego był Taira no Tadamori (1131). Po śmierci Tadamoriego (1153) jego syn Kiyomori został głową rodu. Pomagając cesarzowi Go Shirakawie w stłumieniu buntów Hogen (1156) i Heiji (1159) Kiyomori zyskał wiele przywilejów, jego wpływy na politykę dworu zaczęły szybko rosnąc budując podwaliny potęgi Heike. Członkowie klanu Taira obejmują ważne rządowe stanowiska, córka Kiyomoriego zostaje żoną cesarza a ponad połowa wszystkich prowincji przechodzi pod kontrolę Heike. Arogancja i pycha Kiyomoriego tak urosły że ośmiela się podnieść rękę na potężnego regenta Fujiwara no Motofusę. Liczne upokorzenia stają się przyczyną spisku mającego na celu obalenie Kiyomoriego. Główny Doradca Dainagon Fujiwara no Narichika, mnich buddyjski Saiko i inni spiskowcy spotykają się w Shishigatani, willi mnicha Shunkwana Sozo administratora świątyni Hosshoji, wszystko dzieje się za wiedzą i aprobatą klasztornego cesarza Go Shirakawy. Na skutek arogancji syna Saika gubernatora prowincji Kaga uzbrojeni mnisi z Enryakuji schodzą z góry Hiei do stolicy gdzie dochodzi do walk. 27 maja 1177 roku miasto ogarnia pożar, płonie Pałac Cesarski.
Opowieści o Heike, Heike Monogatari
Wprowadzenie
Jest to opowieść o wielu historycznych postaciach, wydarzeniach, zwyczajach i tradycji. Pokazuje koloryt Japonii ówczesnych czasów, zachwyt nad przyrodą, zamiłowanie do literatury, poezji i sztuki, wplatanie piękna do wszystkich dziedzin życia, szacunek dla nauki. Pokazuje też rolę jaką pełniła religia buddyjska i mnisi, jak wpływali na politykę, życie wysoko i nisko urodzonych. Opisuje społeczność ludzi głęboko wierzących w zjawiska nadprzyrodzone, w możliwość mentalnego kontaktu z bogami i bóstwami kami, w bezpośredni kontakt z emanacjami istot boskich, ludzi podejmujących decyzje kierując się interpretacjami wizji i sennych objawień. Na każdym kroku widzimy jak istotny był wpływ kontynentalnych kultur Chin i Indii na życie i decyzje elit cesarskiego dworu, arystokracji stolicy które decydowały o losach kraju.
To nie jest opowieść o samurajach, to jest opowieść o arystokratach i wojownikach, ambicjach, emocjach, uczuciach, marzeniach. The Tale of the Heike, Opowieści o Heike, albo jeszcze inaczej Heike Monogatari opowiada o okrucieństwie dumnego i zarozumiałego tyrana napędzanego niewyobrażalnymi ambicjami które doprowadziły go do śmierci a jego ród do całkowitej zagłady. Opowiada też o wojnie Gempei która zmieniła ówczesną Japonię, o jej genezie i skutkach tak brzemiennych dla dalszej historii kraju kwitnących wiśni i szybujących żurawi. Wojna Gempei zakończyła w 1185 roku epokę rządów administracji cesarskiego dworu i rozpoczęła czasy rządów Bakufu, władzy dyktatorów wojskowych wreszcie dała pierwszego Szoguna Minamoto Yoritomo. Wojna Gempei rozpoczęła okres ponad czterystu lat krwawych wojen o władzę. Epoka szogunów będzie trwała do 1868 roku.
The Tale of the Heike jest uważane za przełomowe arcydzieło japońskiej kultury. Tyranem był Taira no Kiyomori (1118–1181). HEIKE wymawiane HAY-KEH oznacza Dom Taira bliską i dalszą rodzinę Kiyomoriego. Za jego życia Heike zdominowali swoich wielkich rywali Genji, Dom Minamoto. W końcu Genji powstali by ich zniszczyć.
Główną osią historii opowiedzianej w The Tale of The Heike jest obrona cesarskiego tronu przed niesubordynacją i buntem przeciw jego władzy zdominowanej przez wielkie rody arystokracji najpierw Fujiwarów a później Taira.
Od początku epoki Nara (710-794) dwór cesarski całkowicie zdominował ród Fujiwara. W XII wieku dwa arystokratyczne rody samurajów stały na straży utrzymania władzy cesarskiego dworu w prowincjach zachodu, wschodu i północy, były to domy Heike (Taira) i Genji (Minamoto) wywodzące od cesarzy Kammu i Seiwa. Kilku ich członków należało do hierarchii dworskiej w stolicy ale większość Heike i Genji żyła z dala od Kyoto. W razie potrzeby przez wieki na wezwanie Fujiwarów wspierali militarnie rząd centralny w tłumieniu niepokojów w zewnętrznych prowincjach.
W połowie XII wieku rywalizacja między dworskimi frakcjami doprowadziła do dwóch rebelii Hogen w 1156 roku i Heiji w 1159 roku. Wciągnęło to wojowników Heike i Genji do wojny w samej stolicy. Konflikty te wyzwoliły brutalność nieznaną w Japonii od setek lat. Rany jakie w ich wyniku odnieśli główni uczestnicy wydarzeń będą dawały o sobie znać jak piętno stygmatyzujące kolejne ich pokolenia. Dwie gwałtowne rebelie wyniosły Heike na szczyty władzy a Genji doprowadziły do krawędzi unicestwienia.
W The Tale of the Heike bardzo często powtarzają się słowa Hogen i Heiji. Gniew wściekłych duchów ofiar przegranych tych rebelii zaczyna skupiać się na zwycięskich Heike. Tryumfujący obrońcy cesarskiego tronu przejmują administrację dworu suwerena, Taira Kiyomori staje się władcą absolutnym i wprowadza terror. W efekcie rośnie lista ofiar Heike, rosną szeregi rozgniewanych duchów, pojawiają się widoczne efekty ich wściekłości co musi doprowadzić do ostatecznego upadku domu Taira.
***
Tłumaczenia na język polski dokonałem na podstawie tekstów :
" The Tale of the Heike " Translated by Royall Tyler, ISBN: 978-1-101-60109-9
oraz Full text of "The Heike Monogatari" publikacja https://archive.org/stream/TheHeikeMonogatari/HeikeMonogatari._djvu.txt
Ilustracje pochodzą z " Heike Monogatari Zue " popularnej wersji opowieści Takai Ranzana (1762–1838) opublikowanej w Edo w latach 1829 i 1849. Autorem ilustracji był Teisai Hokuba (1770–1844).
