NOWE MIECZE
SHINTO - Nowy miecz 1596 - 1763
SHINSHINTO - Nowy Nowy miecz 1764-1876
GENDAITO - 1877 do dzisiaj
System polityczny okresu Edo nazwano Bakuhan, opierał się na ośrodku centralnym Bakufu i autonomicznych księstwach feudalnych Han. W połowie XVII w. było ich ok. 250, zarządzający nimi daimyo byli wasalami szoguna. Szogun stał na czele centralnego ośrodka władzy i jemu podlegali wszyscy urzędnicy na szczeblu centralnym i prowincjonalnym. Ekwiwalentem monety był ryż, ryżem płacono podatki. System władzy stworzony przez Tokugawę Ieyasu ustabilizował się w połowie XVII w. Ośrodkiem władzy było Edo - obecne Tokyo. Bitwa pod Sekigaharą pokazała kto rządzi Japonią. Ieyasu przeprowadził konfiskaty i redystrybucję ziemskich własności prawie wszystkich daimyo, którzy stanęli przeciwko niemu. Tych którzy go popierali przed Sekigaharą nazwano Fudai daimyo. Daimyo, którzy zostali wasalami Tokugawy po bitwie nazwano Tozama daimyo, dosłownie obcy daimyo. Ograniczył prawa i majątek dworu cesarskiego i arystokracji dworskiej, zachowując autorytet cesarza, ale nadrzędność władzy cesarza nadal była pozorna. Samuraje pozbawionych majątku daimyo tracili zatrudnienie i źródło dochodu, stawali się roninami. Ronin był dyskryminowany przez innych samurajów, można było rozpoznać go po fryzurze, włosy nie mogły być jak u samuraja gładko przyczesane, czy też wygolone nad czołem.
W 1615 roku Tokugawa Ieyasu ogłosił kodeks Buke Shohatto określający prawa i obowiązki daimyo i samurajów, zasady postępowania w życiu prywatnym i publicznym. Buke Shohatto nakładał na daimyo kaganiec lojalności. Każdy z nich miał obowiązek okresowej służby na dworze szoguna, musiał wybudować w Edo własną rezydencję, w której miał cyklicznie przebywać. Fudai daimyo, czyli dziedziczni wasale Tokugawy, którzy popierali go jeszcze przed Sekigaharą, musieli przebywać w Edo przez 6 miesięcy. Dla Tozama daimyo, obcych, którzy zostali wasalami Tokugawy po roku 1600, okres ten wynosił 12 miesięcy. Gdy daimyo wracał do własnej domeny jego żona i dzieci pozostawały w Edo, jako zakładnicy gwarantujący lojalność.
Postanowienia kodeksu uniemożliwiały daimyo tworzenie ugrupowań i rozbudowywanie własnych armii. Kodeks zakazywał budowy statków morskich. Na koniec swojego życia Tokugawa Ieyasu stworzył doskonały system zabezpieczający szoguna przed buntami wasali.
W okresie Edo liczba ludności wzrosła z ok. 18 do 27 mln. Wprowadzono rygorystyczny podział na 4 warstwy społeczne: samurajów (10-20% całej ludności), chłopów (ok. 80%), rzemieślników i artystów, oraz kupców. Poza podziałem znalazł się dwór cesarski z arystokracją dworską i mnisi. Wykluczeni ze społeczności zostali nieludzie Hinin, uważani za wyrzutków społecznych nędzarze, włóczędzy, uliczni aktorzy, kuglarze, oraz Eta, ludzie wykonujący nieczyste zawody jak garbarze i rzeźnicy.
Na początku okresu Edo Japończycy prowadzili handel z państwami Azji, oraz z przebywającymi w Japonii Europejczykami Portugalczykami, Hiszpanami, Holendrami i Anglikami. Rywalizacja Portugalczyków i Hiszpanów o wpływy, prowadzona za pośrednictwem misjonarzy, zaczęła poważnie ingerować w życie Japończyków. Doprowadziło to do prześladowań i eksterminacji chrześcijan.
Podstawą gospodarki miało być rolnictwo wspierane przez handel. Na początku XVII wieku nastąpił jednak kryzys japońskiej wsi. Spowodowały go obciążenia fiskalne ze strony szogunatu i administracji domen, klęski żywiołowe, głód, a także szybki rozwój miast i wzrost popytu na miejskie produkty. Na przełomie lat 1637-1638 na wyspie Kyushu doszło do buntu chłopów i roninów. Portugalczycy dostarczyli buntownikom broń. Rebelia została krwawo stłumiona. Japonia weszła w okres izolacji Sakoku. Jedynymi Europejczykami jacy pozostali na wyspach byli Holendrzy, którzy pomogli Tokugawie w stłumieniu buntu.
Z naukowego punktu widzenia historia japońskiego miecza Shinto jest podzielona na następujące okresy:
-
Keigen Shinto 慶元 新 刀 1596 - 1624,
-
Kanei Shinto 寛 永新 刀 1624 - 1658,
-
Kanbun Shinto 寛 文 新 刀 1658 - 1684,
-
Genroku Shinto 元 禄 新 刀 1684 - 1764,
-
wczesne Shinshinto 初 新 々 刀 1764 - 1818,
-
środkowe Shinshinto 中 新 々 刀 1818 - 1854,
-
późne Shinshinto 末 新 々 刀 1854 - 1876,
-
Gendaito 現代 刀 1877 do dziś.
W mieczach Gendaito wprowadzono podgrupę o nazwie Shinsakuto 新 作 刀 - miecze niedawno wykonane. Są to miecze wykonane przez jeszcze żyjącego kowala, ale po 1952 roku, kiedy to skończył się zakaz kucia mieczy wydany w 1945 roku. Z chwilą śmierci kowala miecze wykute przez niego po 1952 roku stają się dla orzeczników NBTHK mieczami Gendaito.
Nastała epoka Edo, nazywana też Tokugawa, czas pokoju i centralizacji rozbitego na dzielnice, feudalnego państwa. Jej początek to rok 1603 w którym Ieyasu Tokugawa otrzymał tytuł szoguna. Koniec nastąpi z chwilą upadku szogunatu i systemu feudalnego w 1868 roku.
Przyszedł czas miecza Shinto. Termin Shinto oznacza Nowy Miecz i wszedł do użycia w okresie Meiji. W przeszłości całe generacje kowali zamieszkiwały w tej samej prowincji tworząc szkoły kształtujące własne style kucia miecza, powstał Gokaden, 5 Głównych Szkół Miecza Koto, 5 Tradycji Kucia Miecza. Wywodziły się one z pięciu prowincji Yamato, Yamashiro, Bizen, Soshu i Mino. Kowale głównych szkół każdej z nich stworzyli własny sposób, TRADYCJĘ, kucia miecza z charakterystycznymi cechami głowni. Znajomość tych cech pozwala na historyczne przypisanie miecza do konkretnej tradycji i pomaga w określeniu jego wieku, którego jednak w żadnym wypadku nie determinuje.
Rozwój gospodarki i handlu owocował rozwojem komunikacji i transportu. Rzemieślnicy mogli łatwo wyjechać i osiedlić się tam, gdzie kto chciał, jedni przy bogatych zamkach, inni w wielkich miastach. Eksodus spowodował wymieszanie się 5-ciu Tradycji. Nabyta przez stulecia wiedza rozpowszechniła się. Lokalne charakterystyczne cechy ostrza przestają być pomocne dla określenia pochodzenia miecza. Tamahagane produkowane w tym okresie stało się bardziej jednorodne, osiągnęło lepszą jakość, zmniejszyła się ilość zanieczyszczeń.
© 2015 - 2025 | All Rights Reserved | © Krzysztof Pietrek | Wszelkie prawa zastrzeżone
dannoura1185@op.pl