KOTO Stary Miecz 940 - 1596

Naukowo epokę starego miecza Koto dzieli się na okresy :

Wczesne Koto 初古刀 938 - 1319,
Środkowe Koto 中古刀 1319 - 1460,
Późne Koto 末古刀 1460 - 1596,

Muromachi 1394 - 1573

Azuchi - Momoyama 1573 - 1603

Nanbokucho 1334 - 1393

Kamakura 1185 - 1333

Heian 794 - 1185

Czas miecza Koto to kolejne stulecia bratobójczych wojen domowych w rozbitej dzielnicowo Japonii. Rozpoczęły się w epoce Nara (710-794) i trwały do roku 1600 w którym Tokugawa Ieyasu, po zwycięskiej kampanii Sekigahary, zdobył pełnię władzy w Japonii i zakończył proces jednoczenia rozbitego na wojujące dzielnice kraju. Trzy lata później, w 1603 roku, otrzymał z rąk cesarza tytuł Szoguna, co zakończyło epokę Azzuchi-Momoyama i rozpoczęło epokę Edo, niemal trzy stulecia panowania Szogunatu Tokugawa.

Czas wojen to czas wielkiego zapotrzebowania na miecze, główny oręż samuraja. Zmiany miecza wynikały z przyczyn praktycznych bojowej użyteczności i skuteczności. Warunki pola walki, taktyka i zbroja samuraja zmieniały się. Każda istotna zmiana powodowała zmianę cech miecza, jego długości, krzywizny, ciężaru.

Czas wojen był czasem stagnacji i hermetycznego podziału dzielnicowego. Kolejne generacje kowali zamieszkiwały w swoich prowincjach rozwijając szkoły z własnym stylem odkuwania miecza. W efekcie powstało 5 głównych ośrodków kucia miecza, które nazwano Gokaden - Tradycjami. Gokaden to termin złożony z dwóch znaków Go oznaczającego pięć i Kaden - szkoła lub klan.
Tradycje wywodziły się z pięciu prowincji Yamato, Yamashiro, Bizen, Soshu, Mino i otrzymały ich nazwy. Kowale głównych szkół każdej tradycji wypracowali własny styl kucia miecza z charakterystycznymi cechami głowni, nie dopuszczano wprowadzania do mieczy cech szkół innych tradycji. Niepokorni byli poddawani ostracyzmowi.

Rysunek poniżej przedstawia ewolucję starego miecza Koto. Terminu Katana nie używano w epoce Muromachi, pojawił się w epoce Edo.

dannoura1185@op.pl