Tachi Koto, epoka Nanbokucho 1334-1393, ostrze wykute w latach 1356-1394. Certyfikat NBTHK z 2013 roku ustala, że miecz wykuł kowal ze szkoły Kashu Kagemitsu i nadaje mu stopień wartości historycznej Hozon Token – Godny Ochrony. Nagasa 830mm, Sori 36mm, Chu Kissaki, Hamon Ko Gunome Midare z małymi kryształami Ko Nie, Boshi Sugu Ko Maru z ostrym powrotem, Hada Itame Nagare i Mokume. Szkoła Kashu Kagemitsu, aktywna od 1356 roku, należała do kilku szkół "niezmiennych Kowali", które do połowy epoki Nanbokucho (wg Markusa Sessko) obok wielkich mieczy produkowały klasyczne Tachi w stylu epoki Heian.
NANBOKUCHO 1334-1393
Epoka Tachi trwa. Wielkie miecze. Upadek szogunatu Kamakura, nowy szogunat Ashikaga.
Czas mongolskich najazdów był wyjątkowym okresem w historii Japonii, kraj rozbity na ogarnięte wojnami domowymi dzielnice zjednoczył się w celu pokonania wspólnego, obcego wroga. Cały ciężar i odpowiedzialność za organizację obrony spoczywał na szogunacie Kamakura. Został oczywiście w znacznej części przerzucony na jego wasali Gokenin i wielkie rody posiadaczy ziemskich, przede wszystkim z wyspy Kyushu i zachodnich prowincji. W efekcie fundamenty władzy szogunatu zaczęły się chwiać.
Koszty odparcia pierwszego najazdu, przygotowań obrony kraju przed kolejnym i wojny z drugą mongolską agresją były ogromne, w większej części spadły na wasali szogunatu. Ponieważ nie było zdobyczy wojennych obrońców nagradzano oszczędnie, co nie rekompensowało ich finansowego wysiłku. Z dekady na dekadę pozycja ekonomiczna samurajów, stanowiących dotąd siłę Kamakury, pogarszała się dramatycznie, wielu zwyczajnie bankrutowało. Niezadowolenie rosło, jednocześnie zwiększała się autokracja rządów bakufu. Rosła liczba byłych Gokenin, którzy utracili swoje majątki i zaczęli się łączyć w grupy zarabiające na życie rozbojami, wędrowne bandy roninów pustoszyły kraj. W nadmorskich prowincjach rozwijało się piractwo. Kraj ogarnęła anarchia. W samej Kamakurze nasilała się ostra rywalizacja zwalczających się frakcji. System Shikken, regentów rodziny Hojo, zaczął chylić się ku upadkowi.
Ashikaga Takauji, głowa rodu Ashikaga, był wasalem Hojo. Panujący od 1318 roku cesarz Go-Daigo, od początku objęcia tronu pracował nad odebraniem władzy szogunatowi. 50 lat po odparciu drugiego najazdu Mongołów, w 1331 roku, postanowił wykorzystać kryzys władzy szogunatu i zaczął budować koalicję przeciwników Kamakury, szukał stronników wśród wielkich rodów i mnichów buddyjskich. Plany rewolty wyszły na jaw, wojska regenta Hojo Takatokiego weszły do Kyoto, pojmano cesarza i zesłano na wyspę Oki. Skromne siły stronników Go-Daigo, którymi dowodzili jego syn książę Morinaga i samuraj Kusunoki Masahige, rozpoczęły powstanie nazwane Wojną Genko. Przez dwa lata oddziały Hojo Takatokiego bezskutecznie usiłowały rozbić oddziały wierne cesarzowi. Szczególną rolę w oporze odegrał Kusunoki Masahige, stając się na stulecia wzorem wierności i honoru samuraja.
W 1333 roku Go-Daigo zbiegł z wyspy Oki. Ilość zwolenników cesarza zaczęła gwałtownie rosnąć, jego wojska wygrały kilka bitew z oddziałami bakufu i ruszyły na Kyoto. Szogunat wysłał z rejonu Kanto do stolicy dwie duże armie interwencyjne, jedną z nich poprowadził Ashikaga Takauji. Kiedy dowódca drugiej niespodziewanie zginął, Ashikaga stanął na czele obu armii. Ku zaskoczeniu wszystkich zdradził szogunat i w imieniu cesarza zajął Kyoto.
W Kanto jeden z dotychczasowych generałów szogunatu Nitta Yoshisada też wystąpił przeciw Hojo. Jego oddziały po ciężkich walkach zdobyły Kamakurę. roku (Hojo Tokitoki popełnił samobójstwo z niemal całą rodziną, w jaskini buddyjskiego sanktuarium rodu Hojo nazywanego jak na ironię Świątynią Zwycięstwa.
Szogunat Kamakura upadł. Go-Daigo triumfalnie powrócił do Kyoto. Po niemal 150 latach od bitwy w zatoce Dannoura i śmierci cesarza Antoku władza na chwilę wróciła w ręce dworu cesarskiego. Ashikaga liczył, że w nagrodę za udzieloną pomoc w odzyskaniu władzy Go-Daigo ustanowi go szogunem, ale cesarz obawiając się powtórki układu sił z czasów szogunatu Kamakura odmówił.
Rządy Go-Daigo trwały tylko trzy lata, jego polityka rozczarowała cesarskich zwolenników. Wielu samurajów, którzy walczyli dla cesarza było niezadowolonych z nagród, a jego dążenie do konsolidacji całej władzy wokół cesarskiej administracji doprowadziło do zmarginalizowania roli wielkich klanów, które miały znaczne wpływy pod rządami szogunatu. W 1335 roku Ashikaga Takauji zebrał armię niezadowolonych i na początku 1336 roku rozpoczął kampanię przeciw cesarskiej koalicji. Armia Go-Daigo została rozbita, cesarz skapitulował i wycofał się na południe do Yoshino. Ashikaga zajął Kyoto i osadził na tronie lojalnego wobec siebie cesarza Komyo, którego dwór nazwano Sądem Północy. Zdetronizowany cesarz założył własny konkurencyjny dwór w Yoshino, nazwany Sądem Południa, co wyznaczyło początek okresu Nanbokucho, ery dwóch dworów Północnego i Południowego. W 1338 roku edykt cesarza Komyo ustanowił Ashikagę Takauji szogunem i ogłosił objęcie władzy przez szogunat Ashikaga, nazywany też szogunatem Muromachi od nazwy ulicy w Kyoto, gdzie znajdowała się siedziba rządu Bakufu.
Następne 54 lata to czas wojny między dwoma dworami nazwany Erą Sądów Południa i Północy. Cywilna administracja ponownie została zastąpiona przez wojskową. Władzę w prowincjach objęli gubernatorzy wojskowi Shugo i administratorzy Jito. Ostatecznie w 1392 roku cesarz Sądu Południa Go-Kameyama abdykował na rzecz Sądu Północy. Formalnie pełna władza przeszła z woli cesarza w ręce Szogunatu. Szogunat Ashikaga będzie władał Japonią do 1573 roku.
Miecz
Ciągła wojna to duże zapotrzebowanie na miecze. Wprowadzenie zorganizowanych pieszych formacji wymagało zmiany uzbrojenia dla sprostania konnym oddziałom samurajów. Zmiana sposobu walki ponownie wpłynęła na kształt głowni. Pieszy wojownik potrzebował długiego miecza przeciw szarżującemu jeźdźcowi. Obok klasycznych ostrzy Tachi pojawiły się wielkie No-Dachi z Nagasa długości 90-120 cm i O-Dachi 120–178 cm. Najdłuższe miały ciąć końskie nogi i wyrąbywać przejścia w liniach włóczników wroga. Głownia O-Dachi była szeroka i cienka dla zmniejszenia wagi.
Wszystkie rodzaje mieczy długich i średnich były w tym okresie gigantyczne. Pojawiło się również bardzo długie Tanto, z reguły Hira Zukuri, z szeroką Mihaba i cienkim Kasane, o Nagasa około 35 cm, miało Sori w środku Nagasa, nazwano je Sunnobi Tanto.
Była jednak grupa tradycjonalistów, tak zwanych "niezmiennych Kowali", którzy nadal produkowali miecze w eleganckim, szlachetnym stylu późnego Heian i wczesnej Kamakury. Należeli do nich Kunitoshi i Kunimitsu zs szkoły Rai, Osafune Nagamitsu i Osafune Kagemitsu. Tachi w stylu Heian były szczególnie popularne wśród arystokracji Kyoto.
W końcu do walki z konnym jeźdźcem zaczęto używać oddziały piechoty uzbrojone w długie Yari i Naginaty, co okazało się znacznie lepszą taktyką i widocznie osłabiło skuteczność konnicy. W efekcie, wraz ze schyłkiem epoki Nanbukucho, zniknęły z pola walki kłopotliwe w użyciu długie No-Dachi i O-Dachi.
Geometria mieczy ery Nanbokucho sprawiała, że były najbardziej ostre w historii. Było to jednym z powodów, dla których w epoce Sengoku Jidai Tachi nie były niszczone, ale skracano je dostosowując długość miecza do zmieniających się potrzeb pola walki, a później, we wczesnym Edo, do długości zgodnej z edyktem Szoguna Tokugawy. Najczęstszy Hamon w tym okresie to Suguha, Notare lub Hitatsura.
© 2015 - 2025 | All Rights Reserved | © Krzysztof Pietrek | Wszelkie prawa zastrzeżone
dannoura1185@op.pl