Naukowo epokę starego miecza Koto dzieli się na okresy :

• jokoto 上古刀 pre - 938,

• wczesne Koto 初古刀 938 - 1319,

• środkowe Koto 中古刀 1319 - 1460,

• późne Koto 末古刀 1460 - 1596,

KOTO  Stary Miecz  940 - 1596

https://studyingjapaneseswords.com/

https://samurai-archives.com/

Czas miecza Koto to okres bratobójczych wojen domowych.  Rozpoczęły się w epoce Nara 710-794  i trwały do końca epoki Azuchi-Momoyama, do roku 1603 w którym Tokugawa Ieyasu po zwycięskiej wojnie zjednoczył rozbity dzielnicowo kraj, zdobył pełnię władzy w Japonii i otrzymał stanowisko Szoguna. Czas wojen to czas wielkiego zapotrzebowania na miecze, główny oręż samuraja. Zmiany miecza wynikały z przyczyn praktycznych bojowej użyteczności i skuteczności. Warunki pola walki zmieniały się, zmieniały się taktyka i zbroja samuraja. Każda istotna zmiana powodowała zmianę techniki walki i cech miecza, jego długości, krzywizny, ciężaru.

Czas wojen był czasem stagnacji i hermetycznego podziału dzielnicowego. Całe generacje kowali zamieszkiwały w jednej prowincji tworząc szkoły kształtujące własne style miecza. W efekcie powstało 5 tradycji kucia miecza, nazwano je Gokaden.

Tradycje wywodziły się z pięciu prowincji Yamato, Yamashiro, Bizen, Soshu i Mino. Kowale głównych szkół każdej tradycji wypracowali własny sposób kucia miecza z charakterystycznymi cechami głowni, nie dopuszczano wprowadzania do mieczy cech szkół innych tradycji. Niepokorni byli poddawani ostracyzmowi.

Rysunek poniżej przedstawia ewolucję starego miecza Koto. Terminu Katana nie używano w epoce Muromachi, pojawił się w epoce Edo.