Japonia samurajów, katana, Tachi, miecz. Samurai sword, Nihonto

Większość wiedzy o ówczesnych wydarzeniach zaczerpnąłem z książek brytyjskiego historyka Stephena Turnbulla The Samurai Invasion of Korea 1592-98 i Japanese Castles in Korea 1592–98 .

PROLOG

Lata 1594 - 1596 Rozejm

Drugą inwazję Korei poprzedziły dwa lata rozejmu ogłoszonego dla przeprowadzenia negocjacji pokojowych. Rozmowy z dworem Ming o warunkach pokoju były bardzo trudne. Negocjatorzy i doradcy obu stron albo nie rozumieli sytuacji, albo byli pozbawieni wyobraźni, ich oceny intencji i możliwości przeciwników były absurdalne. Chińska delegacja przekonała swojego cesarza, że bez problemu podporządkuje sobie niewielki kraj osłabiony przez wojnę. Hideyoshiemu przedstawiono następujące warunki: cesarz Ming uzna go za króla Japonii i swojego wasala, oraz nada mu przywilej prowadzenia handlu z Chinami.

Doradcy Hideyoshiego przekonali go, że Chiny przestraszone potęgą militarną Japonii, chcą pokoju i zaakceptują go jako swojego cesarza. Hideyoshi wystąpił więc z pozycji zwycięzcy. Córka cesarza Ming miała zostać żoną cesarza Japonii, południowe prowincje Korei będą przyłączone do Japonii, zostaną przywrócone normalne stosunki handlowe między Chinami i Japonią. Wraz z córką cesarza Ming mieli przbyć do Kyoto, jako zakładnicy, syn króla Korei i kilku wysokich rangą urzędników państwowych.

Przy tak fundamentalnie różnych stanowiskach nie było mowy o wypracowaniu układu satysfakcjonującego obie strony.

W czasie negocjacji obie strony powstrzymywały się od działań wojennych na lądzie, jednak na morzu stoczono 2 bitwy. Jeszcze w kwietniu 1594 okręty Yi Sunsina zatopiły 30 japońskich statków wojennych w bitwie w okolicach Danghangpo. W listopadzie, w okolicach wyspy Koje, Yi próbował sprowokować bitwę zatapiając 2 puste okręty kotwiczące przy jednym z portów, Japończycy przekazali mu wiadomość, że nie mogą walczyć z powodu negocjacji pokojowych między Ming i Japonią.

Japończycy trzymali się Wajo i rozbudowywali ich fortyfikacje. Resztę półwyspu kontrolowała Korea. Sztab armii króla Seonjo przeanalizował przebieg pierwszej inwazji. Korea musiała unowocześnić i rozbudować wszystkie elementy potencjału militarnego, inaczej nie będzie w stanie obronić się przed drugim atakiem. Co do tego, że on nastąpi nikt nie miał wątpliwość. Nie bez przyczyny Japończycy umacniali Wajo.

Armię koreańską przygotowano do obrony, została zreformowana, zorganizowana w związki taktyczne. Stworzono dywizje składające się z oddziałów kawalerii i piechoty. Piechotę podzielono na formacje jednolicie uzbrojone w arkebuzy, łuki, miecze lub piki. Najważniejszą reformą był powszechny obowiązek służby wojskowej, obywatele miast i wsi wszystkich klas, od najwyższej do najniższej, oraz niewolnicy musieli przejść szkolenie w posługiwaniu się bronią na polu walki w zorganizowanych oddziałach.

Celem pierwszej inwazji była aneksja Chin a później Indii. Druga inwazja miała okrojony program, plan Hideyoshiego obejmował tylko podbój Korei. Pod koniec października 1596 roku rozmowy pokojowe załamały się, Hideyoshi zrozumiał, że cesarstwo Ming i królestwo Joseon nie złożą hołdu Japonii. Ambasadorowie Ming wrócili do Chin. Zapadła decyzja o drugiej inwazji. Sukcesywnie zaczęto przerzucać oddziały na Półwysep Koreański.