Księżniczka Hidaka, córka księcia Kusakabe i księżniczki Abe, przyszłej cesarzowej Genmei. Starsza siostra księcia Karu - cesarza Monmu, ojca księcia koronnego Obito. Wnuczka cesarza Tenmu i cesarzowej Jito. Objęła tron w 715 roku po abdykacji jej matki cesarzowej Genmei.

 

Fujiwara Fuhito nadal był Udaijinem, Ministrem Prawicy. W 716 roku doprowadził do ślubu swojej córki, 15-sto letniej Fujiwary Asukabehime z jej rówieśnikiem księciem koronnym Obito. Gwarantowało to Fujiwarom kontynuację wysokiej pozycji w cesarskiej administracji.  

 

Cesarzowa Gensho nigdy nie wyszła za mąż i nie miała dzieci. W 724 roku abdykowała, tron przejął jako 45 cesarz Shomu syn jej młodszego brata, księcia Karu, książę koronny Obito. Żyła jeszcze 25 lat po abdykacji.

 

45 Cesarz Shomu  701 - 756, dożył wieku 55 lat,  panował w latach 724 - 749.

Księżniczka Abe, córka cesarza Tenji i Sogi no Mei no Iratsume, córki ministra O-omi Sogi no Yamady no Ishikawy Maro, który wraz z księciem Naka no Oe i Nakatomim Kamatarim  obalił Sogę Irukę. Matka zmarłego 42 cesarza Monmu, objęła w 707 roku tron jako cesarzowa Genmei. 

 

W roku intronizacji nowej cesarzowej odkryto w prowincji Musashi złoża miedzi. Rok później przedstawiono na dworze próbkę nowo odkrytej miedzi. 

 

W 708 roku Fujiwara Fuhito został mianowany Udaijinem, Ministrem Prawicy, co było bardzo wysokim awansem. Najwyższą pozycję w rządzie ówczesnej Japonii, Daijo-kan, Radzie Stanu, centralnym organie administracji cesarskiego dworu, miał Daijo-daijin, Kanclerz, główny minister. W hierarchii władzy kanclerzowi podlegali Udaijin, Minister Prawicy i Sadaijin, Minister Lewicy. PRAWICA zajmowała się sprawami wojskowymi, sztukami walki, finansami I sprawiedliwością. LEWICA zajmowała się sztuką, nauką i sprawami kultury. Ministerstwo Lewicy uważano za nadrzędne wobec Ministerstwa Prawicy.

 

W 710 roku Genmei przeniosła stolicę do Heijokyo w Nara, w czym duży udział miał  Fujiwara Fuhito. Heijokyo zostało zbudowane jako narodowe centrum polityczne, zamieszkane głównie przez urzędników. Wzorem był chiński model organizacji ośrodka centralnej władzy. Heijokyo będzie cesarskim miastem do 794 roku, kiedy to cesarz Kammu przeniesie stolicę do Heian-kyo w Yamato, późniejsze Kyoto. Okres 710 do 794 wyznacza epokę Nara. Rok 794 rozpoczyna epokę Heian.

 

Genmei planowała pozostać na tronie, dopóki jej wnuk, książę Obito, nie osiągnie dojrzałości. Jednak w 715 roku, w wieku 50 lat, abdykowała na rzecz swojej córki księżniczki Hidaki, starszej siostry cesarza Monmu, która została intronizowana jako cesarzowa Gensho. Rok przed abdykacją mianowała 13-sto letniego księcia Obito oficjalnym następcą tronu. Zgodnie z jej wolą Gensho miała władać w imieniu Obito dopóki książę koronny nie dojrzeje do objęcia tronu.

 

 

44 władczyni Cesarzowa Gensho  680 - 748, dożyła wieku 68 lat, panowała w latach 715 - 724.

Książę Obito, syn cesarza Monmu i Fujiwary Miyako, córki Fujiwary Fuhito. Wnuk cesarza Monmu. Intronizowany jako 45 cesarz Shomu w 724 roku po abdykacji na jego rzecz cesarzowej Gensho, starszej siostry jego ojca.

Jeszcze jako książę koronny Obito poślubił w 716 roku Fujiwarę Asukabehime, córkę Fujiwary Fuhito. Dwa lata później w 718 roku urodziła się ich córka, księżniczka Abe, która później dwukrotnie władała jako jako cesarzowa Koken, a później Shotoku.

Shomu był pierwszym cesarzem, którego żona nie urodziła się w domu cesarskim. Asukabehime wywodziła się z rodziny Fujiwarów, „pospolitych” arystokratów rodu Nakatomi, wyniesionych do najwyższej rangi przez cesarza Tenji, którego dekret nadał Nakatomi Katamariemu zaszczytne nazwisko Fujiwara. 

 

Fujiwarowie rosną w siłę.

 

Od czasów cesarzowej Jito pozycja, wpływy i prestiż Fujiwary Fuhito (659-720) stale rosły. W 708 roku cesarzowa Genmei nadała mu stanowisko Udaijina, Ministra Prawicy, trzeciej osoby w hierarchii władzy w cesarskiej administracji, po stojącym na czele rządu Daijodaijinie, Kanclerzu i po Sadaijinie, Ministrze Lewicy. Mocno legitymizowało to dominującą pozycję  Fujiwarów.  

Najpotężniejszym konkurentem Fuhito był o 25 lat młodszy cesarski książę Nagaya (684-20 marca 729), wnuk cesarza Tenmu, który piął się systematycznie po szczeblach dworskiej kariery. Pozycję Nagayi niezwykle umocniło poślubienie księżniczki Kibi, jego kuzynki, młodszej siostry cesarzowej Gensho i cesarza Monmu. Rodzicami Kibi, Gensho i Monmu byli książę Kusakabe i cesarzowa Genmei. Takie pochodzenie żony dawało księciu Nagayi niezwykle wysokie wpływy.

Śmierć Fujiwary Fuhito w 720 roku otwierała Nagayi drzwi do przejęcia władzy i wpływów zmarłego. W 721 roku otrzymał stanowisko Udaijina, które piastował Fuhito. W 724 roku awansował na stanowisko drugiego w hierarchii władzy Sadaijina, Ministra Lewicy. Wydawało się, że przejął władzę na dworze.

W 727 roku Asukabehime urodziła syna który został ogłoszony księciem koronnym, niestety cesarski syn zmarł jako niemowlę. Synowie Fujiwary Fuhito, Muchimaro, Fusasaki, Maro i Umakai, wykorzystali sytuację. W 729 roku oskarżyli Nagayę, że planując rebelię rzucił klątwę na cesarskiego księcia skutkiem czego dziecko zmarło. W wyniku spisku Fujiwarów, którzy stale wspierali cesarza Shomu, książę Nagaya został zmuszony do popełnienia samobójstwa. Jego żona, księżniczka Kibi i ich dzieci zostały zabite w tym samym czasie.

W 729 roku Asukabehime została wyniesiona do rangi cesarskiej małżonki, rangi Komyo, matki cesarzy. Dawało to jej potomstwu pierwszeństwo w dziedziczeniu tronu.

 

Książę Nagaya został wyeliminowany, pozycja Fujiwarów znacznie umocniła się. Czterej synowie Fujiwary Fuhito: Muchimaro, Fusasaki, Umakai i Maro, nazwani Czwórką Fujiwarów, zajmowali cztery z dziesięciu najważniejszych stanowisk dworskiej administracji, która podlegała bezpośrednio cesarzowi i była odpowiedzialna za wszelkiego rodzaju sprawy świeckie. Jako synowie Fujiwary Fuhito byli prawowitymi dziedzicami nazwiska Fujiwara i założyli cztery gałęzie rodu : Umakai - Fujiwara Shikike, Dom Ceremonii Fujiwarów, Muchimaro - Fujiwara Nanke - Dom Południowy Fujiwarów, Fusasaki - Fujiwara Hokke - Dom Północny Fujiwarów i Maro - Fujiwara Kyoke, Stolica Fujiwarów. Ponadto byli blisko spokrewnieni z cesarzem, ponieważ zarówno matka Shomu, jak i jego żona Asukabehime, cesarzowa Komyo, były córkami Fujiwary Fuhito. Wydawało się, że potomkowie Katamariego w pełni kontrolują cesarską administrację. 

 

W 735 roku na Kyushu wybuchła epidemia ospy, która wybiła blisko 30% populacji wyspy i rozeszła się na Honshu. W 737 roku dotarła do Nara siejąc śmierć stolicy. Cesarz Shomu szczęśliwie uniknął zarazy, ale do sierpnia 737 roku dziesięciu urzędników najwyższych rang rang zmarło, w tym Czwórka Fujiwarów. Śmierć przywódców czterech gałęzi rodziny znacznie osłabiła ich wpływy i zachwiała pozycją klanu Fujiwara.

 

Nominacje na przerzedzone ospą stanowiska przesunęły władzę na stronę arystokracji blisko spokrewnionej z rodziną cesarską. W 737 roku książę Suzuka, brat podstępnie usunięto przez Czwórkę Fujiwarów księcia Nagayi, uzyskał nominację na stanowisko Daijo-daijina, kanclerza, najwyższe w cesarskiej Radzie Stanu. Rok później Tachibana Moroe, przyrodni brat cesarzowej Komyo, otrzymał  stanowisko Ministra Prawicy, które przed śmiercią zajmował Fujiwara Muchimaro. Wszystkie rody będące wcześniej w opozycji do Czwórki Fujiwarów, w tym Otomo, Saeki, Agata, skupiły się wokół frakcji Tachibany Moroe. Oznaczało to całkowitą degradację dotychczasowej pozycji Fujiwarów, z których pozostał w cesarskiej administracji jedynie syn zmarłego Muchimaro, Fujiwara Toyonari, do tego zajmujący stanowisko niskiej rangi. Układ sił na cesarskim dworze zmienił się całkowicie. Czwórka Fujiwarów stała na czele jednolitej frakcji, która mogła dyktować cesarzowi warunki. Teraz nowa Rada Stanu składała się z przedstawicieli różnych rodów arystokracji dworskiej. Miały one własne interesy i nie stanowiły spójnej siły mogącej sterować cesarzem.

 

Fujiwarom pozostały stanowiska w rządach  prowincji.

Syn Umakaia Hirotsugu

 

Do frakcji Tachibany Moroe dołączyli Kibi no Makibi i mnich Genbo. Karierę rozpoczynali od mało znaczących pozycji. Klan Kibi należał do elit prowincjonalnej arystokracji, nie mających wpływu na wielką politykę. Genbo, uczony mnich buddyjski, zajmował niskie stanowisko urzędnicze na dworze cesarskim w Nara. W 717 roku, jeszcze za czasów 44 cesarzowej Gensho, poprzedniczki Shomu, obaj wyjechali do Chin jako członkowie cesarskiej misji. Misja powróciła do Nara po roku, ale Makibi i Genbo pozostali na długie 17 lat na dworze chińskiej dynastii Tang. Makibi nabierał wiedzy o funkcjonowaniu chińskiej administracji i nieznanych w Japonii nowinkach, Genbo studiował ezoteryczne teksty buddyjskie zgłębiając religijną wiedzę. Wrócili do Nara tuż przed wybuchem epidemii, w 734 roku. Dołączyli do frakcji Tachibany Moroe. Doświadczenie i wiedza o nieznanych w Japonii wyrobach i nowoczesnych technikach szybko wprowadziły ich do elity dworskiej administracji.   W 740 roku syn Umakaia, Hirotsugu. Śmierć ich głów spowodowała   

Kiedy w 737 roku dżuma dotarła na dwór, poproszono go o przeprowadzenie rytuałów chroniących rodzinę cesarską. Uważano, że to właśnie jego działania uzdrowiły matkę cesarza Fujiwarę Miyako. W rezultacie jego wpływy na dworze jeszcze bardziej wzrosły. W 737 roku został głównym kapłanem Kofuku-ji, najważniejszej w Nara świątyni i przywódcą północnej gałęzi buddyjskiej sekty Hosso, uzyskał najwyższą rangę w buddyjskiej hierarchii Sojo, najwyższy prałat.

 

 

 

Buddyjski mnich Genbo, przywódca sekty Hosso, uczony urzędnik dworu cesarskiego był zagorzałym przeciwnikiem głowy gałęzi Shikike rodziny Fujiwara Fujiwary Hirotsugu, najstarszego syna Umakaia i bratanka cesarzowej Komyo.   

 

 

 

 

Umiejętne zabiegi zmarłego Fuhito, doprowadziły w 697 roku do ślubu jego córki Fujiwary Miyako z cesarzem Monmu. W 701 roku Miyako urodziła cesarzowi syna, księcia koronnego Obito. Od tego roku krew Fujiwarów będzie płynąć w niemal wszystkich władcach Japonii przez następne ponad 450 lat, do czasu krwawych wydarzeń Heiji w 1160 roku, które zakończyły epokę Fujiwarów i rozpoczęły czas domu Heike, rodu Tairy Kiyomoriego. Czas domu Heike będzie trwać „zaledwie” 20 lat, do wybuchu Wojny Gempei w 1180 roku, która miała trwać 5 lat.

Krwawe starcie dwóch najpotężniejszych rodów arystokracji przyniosło historyczną zmianę w Japonii. Upadł system rządów panujący od czasów królestwa Yamato, w którym władza była w rękach cesarskiej administracji kontrolowanej przez arystokrację dworską. Nastał czas dyktatur wojskowych, rządów Bakufu, z pierwszym szogunem Minamoto Yoritomo stojącym na czele pierwszego szogunatu Kamakura.  Czas szogunów będzie trwał do 1868 roku, upadku ostatniego szogunatu Tokugawa.

 

Fujiwarowie jako ród mający znaczącą pozycję w Japonii należeli do dalekiej przeszłości. Jednak zwyczajowo dostęp do najwyższych stanowisk administracji cesarskiego dworu i szogunatów był zarezerwowany dla członków rodów, które miały w swojej historii przodków z linii Fujiwarów.

Przycisk

Powrót do księgi :  BUDDYZM W JAPONII - GENEZA POWSTANIA

Książę Oama, rodzony brat księcia Naka no Oe, obaj byli synami cesarza Jomeiego i cesarzowej Kogyoku, późniejszej cesarzowej Saimei. Był dziadkiem cesarzy Junina i Monmu, oraz cesarzowej Gensho. 

Po śmierci poprzednika, władającego Yamato przez niecałe 8 miesięcy, nie miał już żadnego konkurenta do tronu. Został intronizowany w 673 roku jako 40 cesarz Tenmu. Poślubił swoją bratanicę księżniczkę Uno no Sararę, córkę zmarłego cesarza Tenji, przyszłą cesarzową Jito, która obejmie tron po śmierci męża. Oprócz niej poślubił jeszcze kilka jego córek, a w zasadzie został do tego zmuszony,  ponieważ cesarz Tenji uważał, że małżeństwa te wzmocnią więzi politycznych interesów między braćmi. Wśród jego poślubionych bratanic, córek cesarza Tenji, znalazły się też księżniczka księżniczki Ota, Niitabe i Oe. Tenmu miał również inne małżonki, których ojcowie byli wpływowymi dworzanami cesarskiego domu Yamato.

 

Podczas swojego panowania cesarz Tenmu wprowadził liczne reformy polityczne i wojskowe, kładąc główny nacisk na wzmocnienie centralnej władzy jego administracji. W polityce  zagranicznej zacieśnił przyjazne kontakty z koreańskim królestwem Silla. Po zjednoczeniu Korei przez Sillę, Tenmu zerwał stosunki dyplomatyczne z chińską dynastią Tang dla pogłębienia dobrych stosunków z Sillą. Reformując armię zorganizowano scentralizowany departament wojny, wzmocniono obronę wewnątrz kraju poprzez budowę nowych zamków i fortów w pobliżu stolicy i w zachodnich częściach Honshuu na Kyushu. Oprócz tego dokonano przeglądu wojsk, a gubernatorzy prowincji otrzymali polecenie studiowania taktyk i uzupełnienia zapasów broni do wymaganych stanów.

 

Dla umocnienia i rozszerzenia autorytetu cesarskiej władzy wykorzystał rosnącą moc nowej religii budując kilka buddyjskich klasztorów, w tym świątynię Yakushi-ji, oraz zacieśnił więź swojej administracji z Sanktuarium Ise, poświęconego Amaterasu, bogini przodków cesarzy. Wysyłał tam swoją córkę, księżniczkę Oku, jako Saio, arcykapłankę reprezentującą cesarza. Mówi się, że z woli Tenmu kapłani mieli zachęcić każde gospodarstwo domowe do zbudowania ołtarza z podium, dla umieszczenia wizerunku Buddy i sutry, aby odprawiać tam rodzinne nabożeństwa. Równocześnie wszyscy buddyjscy kapłani, mnisi i mniszki mieli być kontrolowani przez państwo i nikt nie mógł zostać mnichem bez pozwolenia państwa. Miało to na celu zapobieganie powoływania rolników do kapłańskiego stanu. Mając na uwadze nauki buddyzmu w 675 roku cesarz Tenmu zakazał spożywania mięsa zwierząt hodowlanych, koni, bydła, psów, małp i ptaków. Zakaz miał obowiązywać od 1 kwietnia do 30 września każdego roku. 

 

W 681 roku oficjalnym następcą tronu został uznany książę Kusakabe (662 - 689), najstarszy z męskich potomków cesarza Tenmu, syn jego pierwszej żony księżniczki Uno no Sarary, córki 38 cesarza Tenji. Władca dążył do utrzymania równowagi sił między swoimi synami. Chcąc uchronić rodzinę od konfliktów udał się z nimi z pielgrzymką do sanktuarium w Yoshino i tam kazał synom złożyć przysięgę, że będą współpracować ze sobą i nigdy nie będą ze sobą walczyć. Niestety czas pokazał, że nie było to wystarczającym zabezpieczeniem. 

W 686 roku 40 cesarz Tenmu zmarł. Książę Kusakabe nie objął sukcesji po zmarłym. Rok po śmierci męża cesarska wdowa Uno no Sarara przejęła odpowiedzialność za administrację dworu wstępując na tron jako 41 władczyni cesarzowa Jito.

 

Tenmu był pierwszym władcą Japonii, któremu za życia nadano tytułu Tenno, cesarz. Jego poprzednikom tytuł ten nadały późniejsze pokolenia. 

 

 

41 władca Cesarzowa Jito 645 - 703, dożyła wieku 58 lat,  panowała w latach 687 do 697.

Fujiwara no Kamatari, autor Kikuchi Yosai

JOKOTO PROLOG

Zastąpił cesarza Ankana, swojego starszego, bezdzietnego brata. W chwili objęcia tronu był już w podeszłym wieku. Panował zaledwie trzy lata, ponoć zmarł w wieku 73 lat. W czasie jego panowania całkowicie zmieniono system rządów w państwie Yamto. Poprzednicy cesarza Senki zarówno rządzili, jak i panowali. W 536 roku Senka z własnej woli zrezygnował z władzy absolutnej, powierzając sprawy rządzenia państwem Yamato ówczesnej głowie rodu Soga Inamemu (506-570), ustanawiając go Wielkim Ministrem Administratorem O-omi, Pierwszym Ministrem Rządu Państwa Yamato, co stało się początkiem rozkwitu politycznej pozycji klanu Soga.

 

Po śmierci cesarza Senki rozpoczęła się epoka ASUKA.

 

29 Cesarz Kinmei 509-571, dożył wieku 62 lat, panował od 539-571 roku.

Książę Nunakura Futotamashiki, syn cesarza Kinmei i Ishi-hime, córki cesarza Senki. Po śmierci Kinmeiego został intronizowany jako 30 cesarz Bidatsu. W 15 roku panowania Kinmeiego książę Nunakura Futotamashiki został wyznaczony na następcę tronu. Jego panowanie naznaczyło się zaostrzeniem konfliktu klanów Soga i Mononobe. Soga Umako nadal wspierał buddyzm, a Mononobe Moriya, syn i sukcesor Okoshiego, usilnie chciał go zwalczyć. W tle nowy cesarz doprowadził do ponownego nawiązania kontaktów z dwoma z trzech królestw Korei, Baekje i Sillą.

Księżniczka Nukatabe, wnuczka Sogi Inamego, została pierwszą konkubiną Bidatsu. Po śmierci jego pierwszej żony Hirohime w 575 roku cesarz wyniósł Nukatabe do rangi cesarzowej żony. 

Soga Umako, wuj Nukatabe, tak jak wcześniej jego ojciec, widział korzyści płynące z buddyzmu i cały czas zachęcał Bidatsu do przyjęcia nowej wiary. Jednak cesarz skłaniał się do rad Mononobe Moriyi i Nakatomiego Kamako, którzy ostrzegali, że oddawanie czci bogom barbarzyńców znów może rozgniewać starych bogów.

 

W 585 roku zaczęła się szerzyć epidemia, w lipcu zachorował Umako. Stwierdził, że zaraza została wywołana klątwą odrzuconego Buddy i poprosił cesarza o pozwolenie na praktykowanie buddyzmu. Bidatsu wyraził zgodę zezwalając mu czcić boga jego ojca. Umako odbudował spaloną świątynię, ponownie umieścił w niej posąg Buddy, który wcześniej kazał wydobyć z kanału Horie i polecił odprawić nabożeństwo.   Jednak epidemia nadal rozszerzała się, nawet cesarz Bidatsu zachorował. Mononobe Moriya i Nakatomi Katsumi stwierdzili, że jest to kara za powrót do wiary w boga z obcego kraju, zdecydowanie zalecili odrzucenie buddyjskich praktyk.

Ponownie okazało się, że to co ustanowiono wczoraj, szybko może zostać odwołane, cesarz wydał edykt zakazujący buddyzmu.  Moriya udał się do świątyni i usiadł na stołku, polecił swoim ludziom zniszczyć buddyjskie sanktuarium, wyrzucić posągi Buddy do oceanu i znów spalić salę nowego boga. Z jego rozkazu pojmano trzy buddyjskie mniszki i nagie wychłostano na oczach zgromadzonego tłumu widzów.

Ulubionym wasalem cesarza Bidatsu był samurai Miwa Sakau (?- 586). Kiedy Moriya i Katsumi  weszli do pagody buddyjskiej i zaczęli ją dewastować Sakau chciał podłożyć ogień i spalić ich razem z zabudowaniami sanktuarium, ale Soga Umako go powstrzymał.

Zniszczenie buddyjskiej świątyni nie poprawiło sytuacji, epidemia rozszerzała się, cesarz nadal chorował. Umako też nie czuł się lepiej, znów poprosił o pozwolenie na powrót do praktykowania buddyzmu, twierdząc, że to uporczywe odrzucanie nauk Buddy jest powodem nieszczęścia jakie dotknęło jego i kraj. Cesarz wyraził zgodę, ale zezwolenie dotyczyło tylko Umako. Soga kazał ponownie odbudować świątynię i sprowadzić do niej trzy mniszki upokorzone publiczną chłostą.

Niedługo potem 14 września 585 roku (wg nowego kalendarza) cesarz zmarł, dożył wieku 47 lat. Pogrzeb odbył się w cesarskim mauzoleum Hinkyu. Kiedy Umako wygłaszał mowę pogrzebową Moriya miał się roześmiać i powiedzieć : Wygląda jak wróbel, którego postrzelono wielką strzałą.

Kiedy wstrząsany emocjami Moriya wygłaszał swoją mowę drżącym głosem Umako miał ze  śmiechem powiedzieć : Gdyby miał dzwonek na ciele, na pewno narobiłby dużo hałasu.

Miwa Sakau też wygłosił mowę, w której ślubował : Aby zapobiec dewastacji dworu cesarskiego będę służył niczym nieskazitelne lustro, które strzeże pokojowych rządów. Potem zebrał potomków wojowników Hayato, starożytnego pleminia z Kyushu i stanął na straży cesarskiego pałacu i mauzoleum Hinkyu.

 

Śmierć Bidatsu rozpaliła spór o sukcesję, w który oczywiście włączyły się obozy Sogi Umako i Mononobe Moriyi, każdy z nich chciał nominacji przychylnego sobie kandydata. Wydawało się, że następcą zmarłego zostanie wybrany książę Oshisako no Hikohito no Oe, syn zmarłego Bidatsu z jego pierwszej żony, cesarzowej Hirohime, który został przez ojca mianowany księciem koronnym. Książę był najpotężniejszą osobą w cesarskiej linii Bidatsu, która nie była potomkiem klanu Soga, posiadał własne, wysokie dochody. Mononobe Moriya bardzo mocno forsował jego kandydaturę.

 

Soga Umako i żona zmarłego cesarza Bidatsu, księżniczka Nukatabe, przyszła cesarzowa Suiko, popierali księcia Oe no Miko, syna cesarza Kinmeiego i Sogi Kitashihime, córki Sogi Inamego (506 –570), rodzonego brata Nukatabe. Książę był wnukiem Sogi Inamego i bratankiem Sogi Umako, przez matkę Soga Kitashihime, córkę Sogi Inamego i siostrę Sogi Umako. 

 

Kolejnym mocnym kandydatem do sukcesji był książę Anahobe no Miko, syn cesarza Kinmeiego i Sogi Oane no Miko, przyrodni brat Księcia Oe no Miko, księżniczki Nukatabe i zmarłego cesarza Bidatsu. Jako przeciwnik buddyzmu był bliski frakcji Mononobe Moriyi.

 

Można powiedzieć, że wojna o sukcesję po cesarzu Bidatsu toczyła się w bliskim, rodzinnym gronie.  Po wymianie obraźliwych uwag w czasie mów pogrzebowych wzajemna niechęć pomiędzy Umako i Moriyą nabrała niebezpiecznych rozmiarów.

 

 

31 Cesarz Yomei 517-587, dożył wieku 70 lat,  panował w latach 585 do 587.

 Totoribe Yorozu i jego wierny pies Inu. Źródło : https://rcenci.hatenablog.jp/entry/2024/02/03/210631

 

Yorozu wyrwał grot z kolana, drugą nogą pomógł sobie naciągnąć cięciwę na łuk i wypuścił strzałę, która go zraniła,  zabijając cieszącego się swoim celnym strzałem łucznika. Potem odwrócił się, stanął twarzą w kierunku szeregów zbliżających się do rzeki, by z nim walczyć i wykrzyczał głośno swój gniew : Chociaż nie wykazałem się niczym innym jak odwagą, jako tarcza mojego Pana, zostałem, bez odpowiedniego wyjaśnienia, postawiony w tak rozpaczliwej sytuacji. Jeśli ktokolwiek powie mi, czy mam zostać uwięziony, czy zabity, niech wystąpi !

W odpowiedzi wojownicy Sogi napięli cięciwy swoich łuków i zaczęli strzelać do niego z drugiego brzegu rzeki. Wykrzykiwali do siebie nawzajem jak na zawodach, który z nich pierwszy trafi Yorozu, wypuszczając strzałę za strzałą. Yorozu nie zamierzał łatwo poddać się śmierci. Napinał łuk raz za razem i wypuszczał w kierunku przeciwników pociski niosące śmierć. Kolejni wojownicy osuwali się na łąkę, jeden, potem drugi i trzeci, i następny... Strzały Yorozu położyły ponad trzydziestu ludzi, ale musiały ostatecznie się skończyć. Ranny w nogę nie mógł już uciekać, wiedział, że przyszły ostatnie jego chwile. Wyciągnął miecz, pociął nim swój łuk na trzy części, żeby jakiś żołnierz Sogi nie mógł się cieszyć z cennego trofeum. Potem wygiął miecz i wrzucił go do rzeki. W końcu wyciągnął sztylet, osunął się na kolana i wbił go sobie w szyję.

 

Z rozkazu Sogi Umako ciało Totoribe Yorozu pocięto na 8 części, każdą z nich nadziano na włócznię, każda miała zostać umieszczona w jednej z ośmiu prowincji państwa Yamato. Wbrew współczesnym ocenom w tamtych czasach był to akt najwyższej oceny wartości zabitego wojownika. Starożytni wierzyli, że duch wielkiego wojownika po śmierci może wrócić do jego ciała i nieuchronnie zmartwychwstać jako demon zemsty. Wiadomym było, że jeśli dusza nie będzie mogła odnaleźć swojego ciała utraci moc wskrzeszenia.

Legenda mówi, że każde uderzenie miecza w martwego Yorozu wywoływało nawałnicę ulewnego deszczu i grzmot pioruna. Milczący krąg wojowników Sogi otaczał pocięte ciało. Nagle, jak znikąd, pojawił się wierny przyjaciel Yorozu, biały pies Inu, chwycił głowę swojego zmarłego pana i zniknął w ciemności zalanej strugami płynącej z niebios wody. Potem pies pojawił się na łące obok wioski Arimaka, zakopał głowę i położył się na grobie swojego mistrza. Rankiem ludzie dostrzegli znajomego im psa, przynieśli mu wodę w misce i jedzenie. Zwierzę popatrzyło na nich, odwróciło łeb w drugą stronę i oparło pysk na małym kopczyku świeżej ziemi. Inu nie zamierzał nic jeść ani pić. Ludzie nie przeszkadzali mu, uszanowali wolę zwierzęcia. W końcu Inu oddał ostatnie tchnienie i odszedł szukając duszy swojego pana. Po śmierci psa odkryto co skrywał pod sobą kopczyk ziemi.

 

Raport o honorowej śmierci dzielnego samuraja głęboko poruszył nowego cesarza. Sushun rozkazał ogłosić, że taki pokaz lojalności był nadzwyczajnym czynem, szczególnie ze strony psa. Postanowił, że Totoribe Yorozu ma zostać pośmiertnie ułaskawiony, a jego pies powinien zostać uhonorowany za swoją wierność. Szczątki samuraja oddano jego krewnym, którzy zbudowali dwa grobowce w Arimace, jeden dla Yorozu, a tuż obok drugi dla jego wiernego psa Inu.

 

Koniec epoki 32 cesarza Sushuna.

 

Pozbycie się klanu Mononobe i wypromowanie cesarza Sushuna wzmocniło to już i tak potężną pozycję Sogi Umako. Z czasem władza Sogi Umako zaczęła być coraz bardziej niewygodna dla cesarza. Pięć lat po intronizacji, 4 października 592 roku (według starego kalendarza), Sushun otrzymał w darze od pewnego samuraja dzika. Władca chwycił w dłoń nożyk kogai i wbił go dzikowi w oko mówiąc : Tak jak zabiłem tego dzika, pewnego dnia tak samo zabiję tego, którego nienawidzę.

Soga Umako usłyszał o tym incydencie i nabrał pewności, że cesarz chce się go pozbyć. Postanowił uderzyć pierwszy, rozkazał swojemu wasalowi Yamato no Aya no Komie zamordować Sushuna. Zaprosił cesarza pod pretekstem wspólnego oglądania niezwykłych wyrobów ze wschodnich prowincji, spośród których cesarz miał wybrać sobie podarki. W czasie spotkania, 12 grudnia 592 roku,  Koma zamordował cesarza Sushuna.

Zaraz po tym, dziwnym zbiegiem okoliczności, oficjalnie ujawniono, że Koma cudzołożył z jedną z wielu żon cesarza Sushuna, do tego była to córka Sogi Umako. Za zbezczeszczenie córki Umako skazał Komę na śmierć. W kuluarach pałacu szeptano, że egzekucja miała zamknąć usta Komy, aby nie mógł ujawnić szczegółów śmierci Sushuna.

Rywalizację o sukcesję po zmarłym Bidatsu wygrał książę Oe no Miko, przyrodni brat Bidatsu i rodzony brat księżniczki Nukatabe żony zmarłego cesarza. Oe no Miko został intronizowany jako cesarz Yomei. Soga Umako znów tryumfował, umocnił pozycję swojej rodziny. Mononobe Moriya, który był niemal pewien zwycięstwa, poniósł porażkę, jego intrygi, wspierane przez frakcję księcia Anahobe, nie zdołały zablokować intronizacji księcia Oe no Miko.

 

Yomei pozbył się wahań swoich poprzedników Kinmeiego i Bidatsu i zezwolił na praktykowanie buddyzmu, czym przygotował grunt do umacniania nauk Buddy. Jego rywal książę Oshisaka no Hikohito no Oe zniknął z historycznych zapisów. Drugi konkurent, który przegrał rywalizację z nowym cesarzem, książę Anahobe no Miko, nadal żywił nadzieję, że któregoś dnia zostanie władcą państwa Yamato, Yomei miał przecież 67 lat, więc był u schyłku życia. Zawarli sojusz z Mononobe Moriyą, Moriya zaczął manifestować wyjątkową przychylność dla księcia i umacniać jego pozycję.

 

Pod rządami nowego cesarza Soga Umako nadal pełnił funkcję O-omi, a Mononobe Moriya O-muraji, nadal byli najbardziej wpływowymi arystokratami, Wielkimi Ministrami cesarskiej administracji. Umako, jako syn Sogi Inamego, był kuzynem cesarza Yomeiego. Żona cesarza księżniczka Hashihito no Anahobe, znana jako cesarzowa Taiza, była kolejną kobietą klanu Soga, która urodzi czterech cesarskich synów, w tym księcia Shotoku Taishi, który będzie regentem przyszłej cesarzowej Suiko, pierwszej w historii cesarzowej i największym zwolennikiem Buddyzmu. Konflikt między dwoma najpotężniejszymi w państwie Yamato Sogą Umako i Mononobe Moriyą dojrzewał do ostatecznej konfrontacji. Sytuacja zmieniła się całkowicie na korzyść Sogi Umako od czasu, gdy cesarz Yomei zezwolił na praktykowanie nowej religii.

 

Jak podaje Japanese Wiki Corpus w maju 586 roku książę Anahobe próbował wtargnąć do cesarskiego mauzoleum Hinkyu, gdzie przebywała wdowa po cesarzu Bidatsu, księżniczka Nukatabe. Ponoć chciał naruszyć jej kobiecą cześć. Miwa no Sakau, ulubiony wasal zmarłego cesarza Bidatsu, uratował Nukatabe zamykając bramę i odmawiając wpuszczenia go. Ponoć książę miał siedem razy dzwonić do bramy żądając otwarcia jej. Oburzony Anahobe poskarżył się Sodze Umako i Mononobe Moriyi twierdząc, że Sakau jest arogancki i obraził jego książęcą godność, zażądał ukarania sługi. Moriya poprowadził oddział żołnierzy i próbował otoczyć Sakaua przy stawie Iware. Kiedy Sakau zorientował się jakie niebezpieczeństwo mu grozi uciekł na górę Miwa. W nocy zszedł z góry i ukrył się w rezydencji cesarzowej wdowy, pałacu Tsubaichi. Szybko znaleźli się anonimowi donosiciele, którzy poinformowali księcia gdzie zbieg się ukrył. Anahobe polecił Moriyi zabić Sakaua i jego dwoje dzieci. Moriya ruszył wypełnić wolę księcia.

Soga Umako szybko został poinformowany co się dzieje, natychmiast wyruszył pohamować gwałtowność księcia Anahobe. Znalazł go w drodze do pałacu, książę chciał dołączyć do oddziału Moriyi. Umako próbował mu wytłumaczyć, że ktoś o pozycji księcia koronnego nie powinien wchodzić w bliskie kontakty z przyszłym zabójcą, ale rozwścieczony Anahobe nie słuchał go. Umako niechętnie podążył za nim. Gdy dotarli do Iware książę Anahobe opanował się i postanowił poczekać na Moriyę. Niedługo potem Moriya wrócił i pokazując miecz oświadczył, że zabił nim Miwę Sakaua. Umako miał ze smutkiem powiedzieć : Wkrótce wojna ogarnie królestwo. Na co Moriya miał odpowiedzieć : Taki mało ważny wasal jak ty nie ma na to wpływu.

 

16 maja 587 roku cesarz Yomei zachorował, postanowił poszukać uzdrowienia w naukach Buddy oddając cześć trzem klejnotom buddyzmu. Mononobe Moriya i Nakatomi Katsumi stanowczo zaprotestowali mówiąc : Nigdy nie słyszeliśmy, aby jakikolwiek cesarz czcił Boga obcego kraju, a nie swojego własnego. Natomiast Soga Umako stwierdził, że cesarskie życzenie powinno być spełnione i powiedział księciu Anahobe, że powinien uszanować wolę cesarską i pomóc Yomeiemu sprowadzając buddyjskiego mnicha o imieniu Toyokuni. Pomimo sprzeciwu Moriyi i Katsumiego książę zastosował się do rady Umako i kazał przyprowadzić mnicha. 

Niestety żadne próby opanowania choroby nie dały rezultatu, 23 maja 587 roku cesarz Yomei zmarł. Niektóre źródła mówią, że cesarz Yomei został zamordowany z rozkazu Monobobe Moriyi i księcia Anahobe, brata Sushuna,  w celu przejęcia władzy, a potem ogłoszono, że Yomei zmarł w wyniku choroby.

 

Rozpoczął się kolejny wyścig do opuszczonego tronu. Tym razem było dwóch pretendentów do sukcesji po zmarłym cesarzu książę Hatsusebe i ponownie książę Anahobe no Miko, rodzeni bracia, synowie cesarza Kinmeiego i Sogi Oane no Kimi, wnukowie Sogi Inamego, twórcy potęgi rodziny Soga.

 

Książę Anahobe no Miko po śmierci cesarza Bidatsu przegrał rywalizację o tron ze swoim przyrodnim bratem księciem Oe no Miko, zmarłym cesarzem Yomeim. Teraz jego ambicje odżyły, jako przeciwnik buddyzmu miał silne poparcie frakcji Mononobe Moriyi. Książę Anahobe no Miko był synem cesarza Kinmeiego i Sogi no Oane no Kimi, czyli przyrodnim bratem księżniczki Nukatabe oraz zmarłych cesarzy Yomeiego i Bidatsu.

 

Drugi kandydat książę Hatsusebe, jako zwolennik buddyzmu, miał silne poparcie Sogi Umako i wdowy po Bidatsu Księżniczki Nukatabe. Był rodzonym bratem swojego konkurenta księcia Anahobe, jak on synem 29-tego cesarza Kinmeiego i Sogi no Oane no Kimi, córki Sogi Inamego. Hasutsebe wnukiem Sogi Inamego i bratankiem Sogi Umako, przez matkę Oane no Kimi, siostrę Sogi Umako. Przez wspólnego ojca cesarza Kinmeiego książę Hasutsebe był też przyrodnim bratem zmarłych cesarzy Yomeiego i Bidatsu, oraz księżniczki Nukatabe, wdowy po Bidatsu, przyszłej cesarzowej Suiko. 

 

Wydawało się, że Soga Iname wykonał dla interesów swojej rodziny mistrzowski ruch doprowadzając do ślubu swoich dwóch córek z cesarzem Kinmeim. Owocami tych związków było 21 potomków, 14 książąt i 7 księżniczek, z których troje zasiadło na cesarskim tronie jako cesarzowie Sushun, Yomei i cesarzowa Suiko. Pozostałe 4 żony dały Kinmeiemu 7 potomków, w tym przyszłego cesarza Bidatsu. W kolejnych generacjach ilość potomków z krwi Sogi Inamego narastała lawinowo. 

Z jednej strony patrząc Iname osiągnął swój cel, członkowie rodziny Soga mieli coraz większe wpływy w państwie Yamato przez swoją wszechobecność. Z drugiej strony taka wszechobecność i wzajemne pokrewieństwa musiały zacząć szkodzić interesom rodziny. Czy w takim genealogicznym chaosie członkowie klanu Soga mogli się wzajemnie wspierać mając poczucie bliskości ? Można zaryzykować stwierdzenie, że musiało zapanować wśród Sogów coś w rodzaju uzależnienia od polityki i chorej ambicji udziału we władzy. Linią podziału na zwalczające się frakcje stał się stosunek do buddyzmu.

 

Sytuacja w której związki między blisko spokrewnionym rodzeństwem przestały być kazirodztwem, a stały się normą musiała sprzyjać degeneracji zasad moralnych we wszystkich aspektach życia. W rezultacie dwaj rodzeni bracia, wnukowie Sogi Inamego, mieli stanąć naprzeciw siebie z mieczami w rękach walcząc o tron. Obok nich stanęły przeciw sobie armia buddystów Sogi Umako i shintoistów Mononobe Moriyi.

 

Po śmierci cesarza Yomeiego Mononobe Moriya zaczął działać. Wierzył, że w końcu nadeszła jego chwila i jest w stanie pozbyć się znienawidzonego rywala, a potem zająć jego miejsce obok tronu z nowym wypromowanym przez siebie cesarzem. W czerwcu 587 roku wysłał do księcia Anahobe tajnego posłańca z prośbą o spotkanie w jego pałacu w Awaji pod pretekstem wspólnego polowania, potrzebował obecności księcia dla legitymizacji przyszłych działań. Był przekonany, że jako O-muraji kontrolujący armie prowincji, zbierze potężną siłę.

 

Soga Umako oczywiście zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Wiedział, że spór o schedę po cesarzu Yomeim stał się kulminacją konfliktu z Mononobe Moriyą i może go zakończyć tylko krwawe zbrojne starcie w którym pozbędzie się śmiertelnego wroga, albo sam zginie. Oskarżył klan Mononobe o podpalenie pierwszej buddyjskiej świątyni w Japonii i cesarskiego pałacu, oraz wyrzucenie do kanału Horie w Naniwie posągu Buddy i innych darów otrzymanych od władcy koreańskiego Królestwa Kudary. Zmarły cesarz zezwolił na praktykowanie buddyzmu, więc oskarżenie miało najcięższą wagę wspieraną autorytetem tronu. 

Mononobe Moriya ogłosił mobilizację prowincjonalnych klanów, taka armia liczebnością wielokrotnie przewyższyłaby siły klanu Soga i z pewnością zapewniła by mu zwycięstwo. Soga Umako, jako O-omi, kontrolował urzędy cywilne stolicy i miał do dyspozycji tylko gwardię cesarską. Jednak większość rodzin prowincji zignorowała wezwanie Moriyi nie chcąc się mieszać do sporu dwóch wielkich ministrów.

 

Do decydującego starcia miało dojść w lipcu 587 roku na brzegu rzeki Ega, w pobliżu góry Shigi. Umako poprowadził armię składającą się z żołnierzy książąt Hatsusebe, Takedy i Shotoku, wzmocnioną oddziałami kilku lokalnych klanów kierując ją ku rezydencji Moriyi w prowincji Kawachi. Pomiędzy 1 i 2 lipca jego siły poniosły serię porażek w potyczkach z liczniejszymi wojskami Mononobe Moriyi, które zastosowały fortyfikację zwaną inaki, rodzaj palisady zbudowanej z wiązek wyrwanych z ryżowych pól. Jak podaje Japanese Wiki Corpus : Ich armia była bardzo silna, a Moriya wspiął się na drzewo magnolii i strzelał strzałami, jakby padał deszcz. Armie książąt były tak przerażone, że nie miały innego wyjścia jak wycofać się. Ponoć w wyniku zaciętych walk między dwiema armiami pola Kawachi i brzegi rzeki Ishikawa zabarwiły się na czerwono od krwi. Mówi się, że bitwy stoczono w okresie, gdy pola ryżowe przybierały złocistożółty kolor.

 

Oddziały klanu Soga przegrupowały się na zachód, 3 lipca skoncentrowały się między górami Shigi i Ikoma. Morale oddziałów Umako było w ruinie. Legenda głosi, że książę Shotoku ściął święte drzewo nuride i wyrzeźbił z niego posąg symbolizujący jednego z Czterech Niebiańskich Królów Buddyzmu, Bishamona,  boga wojny, strażnika północy i głównego obrońcę. Razem z Sogą Umako modlili się przed nim o zwycięstwo w walce z przeciwnikami Buddy prosząc Bishamona o wsparcie. Ślubowali, że zbudują Niebiańskim Królom świątynię i będą ciężko pracowali, aby szerzyć buddyzm, jeśli bogowie przyniosą im zwycięstwo. 

Punkt zwrotny w zaciętej bitwie nastąpił, gdy jeden z łuczników Sogów, według Nihon Shoki był to sługa księcia Shotoku, wojownik Obito Tominoichii, wypatrzył na wielkim drzewie szyjącego z łuku Mononobe Moriyę i wypuścił strzałę, która zabiła przywódcę klanu Mononobe. Zginął również książę Anahobe no Miko, zginęły dzieci Moriyi. Główna linia rodziny Mononobe, najpotężniejszego przeciwnika buddyzmu, znalazła śmierć w bitwie wraz z większością swoich wasali. Ci którzy przeżyli rozproszyli się na ryżowych polach i szukali schronienia w Ashiharze, większość zmieniła imiona.

 

Wszystkie posiadłości i niewolników klanu Mononobe podzielono na dwie części z czego Umako otrzymał połowę. Stało się tak zgodnie z prawem dziedziczenia, ponieważ żona Umako, Futohime, była rodzoną siostrą Moriyi. Drugą połowę przekazano świątyni Shitenno-ji.

Dotrzymując ślubów złożonych Czterem Niebiańskim Królom książę Shotoku wybudował dwie świątynie, które obiecał bogom jeśli poprowadzą jego siły do zwycięstwa bitwie, Shitennoji w Osace i Shigisan na górze Shigi. Legendy głoszą, że przed bitwą Shotoku miał przybyć właśnie na górę Shigi i właśnie tam modlił się do Bishamona o zwycięstwo w nadchodzącej bitwie. Rok 587 był Rokiem Tygrysa, a dzień bitwy był Dniem Tygrysa. Według legend Bishamon odpowiedział na modlitwy księcia Shotoku odwiedzając go w Godzinie Tygrysa, a następnie poprowadził księcia do zwycięstwa w bitwie pod górą Shigi. Dlatego Shigisan od początku jest związana z tygrysem. Związek z tygrysem i Bishamonem przetrwał lata. W całym kompleksie obok różnego rodzaju wizerunków Buddy można znaleźć mnóstwo akcesoriów tygrysich. Z czasem świątynia rozrosła się do dużego kompleksu Shigisan Chogosonshi-ji.

Wnuk cesarza Bidatsu, syn księcia Oshisaka no Hikohito no Oe i księżniczki Nukate Hime, przyrodniego rodzeństwa z różnych matek. Był ojcem książąt Naka no Oe, 38 cesarza Tenji i Oyamy, 40 cesarza Tenmu, którzy byli braćmi, synami jego głównej żony i następczyni 35 cesarzowej Kogyoku, panującej powtórnie jako 37 cesarzowa Saimei.

 

Według Japanese Wiki Corpus za czasów cesarza Jomei Soga Emishi nie miał realnej władzy politycznej. Inne źródła podają, że Jomei przez całe swoje panowanie był marionetką Sogi Emishiego.

 

34 Cesarz Jomei zmarł 20 listopada 641 roku nie namaszczając nikogo na swojego sukcesora. Natychmiast doszło do sporu kto po nim zasiądzie na tronie. Kandydatów było trzech :

Książę Yamashiro no Oe, syn regenta księcia Shotoku Taishi i Tojiko no Iratsume, córki Sogi Umako,

Książę Furuhito no Oe, syn cesarza Jomeiego, wspierany przez klan Soga,
Książę Naka no Oe, syn cesarza Jomeiego i księżniczki Takara. 

 

Wybór któregokolwiek z tych pretendentów doprowadził by do poważnego konfliktu politycznego, Wielki Minister O-omi Soga Emishi, nie akceptował żadnego z nich. W efekcie, z jego silnym poparciem, podjęto decyzję o intronizacji 49-cio letniej wdowy po zmarłym cesarzu, księżniczki Takary, która w wieku 37 lat poślubiła cesarza Jomei. 

 

 

35 władczyni Cesarzowa Kogyoku 594-661, dożyła wieku 74 lat, pierwszy raz panowała w latach 642 do 645.

PAŃSTWO YAMATO, Świetność i upadek klanu Soga, początek epoki Fujiwarów

© 2015 - 2025  |  All Rights Reserved | © Krzysztof Pietrek | Wszelkie prawa zastrzeżone

dannoura1185@op.pl

Kamienny Budda, połowa VI w., Królestwo Baekje, wysokość 13,5 cm.

Muzeum Narodowe Korei, skarb nr 329

Bishamon w Świątyni Shigisan na górze Shigi

Po śmierci cesarza Sushuna zaczęto się obawiać, że konflikty między wielkimi feudałami i dworskimi frakcjami znów doprowadzą do wojny o sukcesję. Żeby sytuacja nie wymknęła się spod kontroli, miesiąc po śmierci Sushuna, 15 stycznia 593 roku, 39 letnia księżniczka Nukatabe, wdowa po cesarzu Bidatsu, została intronizowana na cesarzową władczynię Suiko, pierwszą cesarzową Japonii, nie licząc legendarnej Jingu.

 

Księżniczka Nukatabe była córką 28 cesarza Kinmei i Sogi no Kitashihime, córki Wielkiego Ministra O-omi Sogi Inamego. 30 cesarz Bidatsu był jej przyrodnim starszym bratem ze strony ojca, jako księżniczka Nukatabe wyszła za niego za mąż. 31 cesarz Yomei był jej starszym rodzonym bratem, a 32 cesarz Sushun był jej młodszym przyrodnim bratem ze strony ojca. Soga Umako był jej wujem ze strony matki. W kronikach Nihonshoki opisano, że : Miała piękną twarz i figurę, była dobrze wychowana i uprzejma.

 

Jedną z pierwszych decyzji nowej władczyni było mianowanie 15 maja 593 roku jej siostrzeńca księcia Shotoku (574-622) następcą tronu i regentem. W ten sposób Shotoku Taishi, wielki zwolennik buddyzmu, został pełnomocnikiem cesarzowej odpowiedzialnym za zarządzanie kluczowymi sprawami państwa. Uważała go za najbardziej lojalnego bliskiego krewnego, był synem jej rodzonego brata cesarza Yomei i ich przyrodniej siostry, księżniczki Anahobe no Hashihito, córki cesarza Kinmei i Sogi no Oane no Kimi, siostry Sogi Umako.

Kandydaturę księżniczki Nukatabe, cesarzowej wdowy po cesarzu Bidatsu, miał zaproponować Soga Umako. Był zaprzyjaźniony z księciem Shotoku, współpracował z nim za panowania cesarza Sushuna, prawdopodobnie liczył na to, że przy jego wsparciu, jako regenta władczyni, łatwo będzie mógł sterować kobietą cesarzem dla spełniania swoich niepohamowanych ambicji. Jeśli tak było to pomylił się. Suiko potrafiła zachować dystans i proporcje między interesami państwa i ambicjami wuja, Wielkiego Ministra O-omi. Podczas jej panowania klan Soga sięgnął szczytów dobrobytu. Kiedy w 624 roku Umako zażądał praw do władania prefekturą Kazuragi, gdzie rzekomo miał się urodzić, odrzuciła jego żądanie mówiąc : Wiem, że jesteś moim wujem, ale jeśli podaruję ci ziemię publiczną jako osobie prywatnej, przyszłe pokolenia nazwą mnie głupią kobietą, a z drugiej strony będą krytykować ciebie za nielojalność. W ten sposób chciała uniknąć niezadowolenia rodów lokalnych feudałów z powodu niesprawiedliwych nepotycznych decyzji.

Przyjmuje się, że intronizacja cesarzowej Suiko była początkiem epoki Asuka, w której religia i kultura buddyjska zostały oficjalnie uznane jako państwowe zyskując podstawy do pełnego rozkwitu. Suiko wyznawała buddyzm i na krótko przed intronizacją została buddyjską mniszką. W 594 roku wydała Edykt Trzech Kwitnących Skarbów, nakazujący szacunek i oddawanie czci Buddzie, sutrom i kapłaństwu, w którym uznała buddyzm za prawdziwą, oficjalnie aprobowaną religię.

 

O ile od czasów pojawienia się religii buddyjskiej w państwie Yamato klan Soga był jej zwolennikiem i usilnie forsował wprowadzenie buddyzmu z przyczyn ambicjonalnych i politycznych, to książę Shotoku był jej żarliwym wyznawcą i to właśnie jego polityka doprowadziła do ostatecznego wprowadzenia buddyzmu w Kraju Kwitnącej Wiśni i uznania go za oficjalną państwową religię. Mocno wierzył, że nauki buddyjskie uczynią państwo Yamato silnym, zjednoczonym i wysoko cywilizowanym krajem dorównującym poziomem kontynentalnym potęgom Chin i królestw Korei.

Jedną z pierwszych decyzji księcia Shotoku było wysyłanie poselstw do Chin, co wznowiło kontakty polityczne, wymianę gospodarczą i kulturalną. Przyjął chiński kalendarz, stworzył system dróg. Wzorem imperium Chin zaczął budować w państwie Yamato system urzędniczej biurokracji przywracając autorytet i władzę domu cesarskiego, zdominowane przez feudalnych arystokratów.

 

Soga Umako wraz Shotoku przeprowadzali reformy polityczne jeszcze w czasie rządów cesarza Bidatsu. W czasie panowania Suiko byli głównymi architektami polityki rządu państwa Yamato. Książę Shotoku wprowadził ogromny projekt narodowy promocji buddyzmu. Sprowadził trzech koreańskich cieśli z królestwa Kudary wyspecjalizowanych w budowie świątyń. Poprowadzili oni budowę Shitennoji, co zapoczątkowało narodowy program budowy ośrodków wiary buddyjskiej. Jeden z cieśli zaangażowanych w początkową budowę świątyni założył później firmę Kongo Gumi, która specjalizowała się w budowie świątyń i kaplic. Kongo Gumi jest najstarszą firmą na świecie, która przetrwała do naszych czasów.

Książę Shotoku Taishi miał na tyle silną pozycję, że potrafił skutecznie ograniczyć apetyty rodziny Sogów.

Ostra rywalizacja pomiędzy klanami Soga i Nakatomi, której osią było wprowadzanie buddyzmu, nieco przycichła, ale wzajemna niechęć i rywalizacja o pozycję w państwie Yamato nadal trwały. Głową klanu Nakatomi został Nakatomi Kamatari, który postanowił dostosować swoją politykę do nowych realiów. Przeszedł na stronę buddystów i dołączył do frakcji księcia Shotoku sprzymierzonego z księciem Naka no Oe, z którym się zaprzyjaźnił. W rywalizacji z Sogą Umako wykorzystał antagonizmy w klanie Soga i przekonał Sogę Kurayamadę, aby przeszedł na jego stronę.

Wydawało się jednak, że klan Soga pod wodzą Umako miał na cesarskim dworze niepodważalną pozycję. Od czasów jego ojca, Sogi Iname i 29 cesarza Kinmei czterech kolejnych władców wywodziło się z klanu Soga. W całej rzeszy potomków ojca Umako, mających duże wpływy w państwie, płynęła cesarska krew z księciem Shotoku na czele i jego synem księciem Yamashiro no Oe, potencjalnym następcą cesarzowej Suiko. Tak, pozycja Sogi Umako i jego rodziny wydawała się nie do podważenia.

 

W roku 620 książę Shotoku i Umako sporządzili Tennoki - Kronikę cesarzy, oraz Kronikę Narodową i przekazali je cesarzowej, są to pierwsze udokumentowane zapisy dziejów Japonii.

Dwa lata później, w 622 roku, książę Shotoku zasłabł w pałacu cesarskim Ikaruga. 10 kwietnia 622 roku zmarła jego żona Lady Kashiwade no Iratsume, ponoć odeszła w czasie modłów w intencji powrotu męża do zdrowia. Następnego dnia książę Shotoku Taishi zmarł w wieku 49 lat.

Po czterech latach, 19 czerwca 626 roku, zmarł Soga Umako. Po śmierci ojca Soga Emishi został Wielkim Ministrem O-omi.

W krótkim okresie czasu cesarzowa Suiko straciła dwóch najważniejszych doradców, ponoć mocno odbiło się to na jej zdrowiu. 15 kwietnia 628 roku Suiko zmarła w cesarskiej rezydencji Oharidy w wieku 75 lat. Nie namaściła nikogo na swojego następcę. Dzień przed śmiercią wezwała księcia Tamurę, prawowitego wnuka jej zmarłego męża cesarza Bidatsu i jego pierwszej żony cesarzowej Hirohime, oraz księcia Yamashiro no Oe, najstarszego syna księcia Shotoku. Na audiencji przekazała im wskazówki jak mają postępować po jej śmierci. Według Japanese Wiki Corpus cesarzowa nakazała Tamurze zachowanie umiaru i ostrożność w tym, co mówi i robi.  Yamashiro no Oe przykazała dostrzec jego własne niedojrzałości i słuchać rad wasali. 

Po śmierci Suiko dwór podzielił się na dwie frakcje, każda z nich popierała jednego z książąt ubiegających się o tron.

Soga no Emishi, głowa klanu Soga, forsował księcia Tamurę. Ostatnie słowa cesarzowej Suiko dały mu poważny atut, według niego jednoznacznie wskazały jako następcę księcia Tamurę, ponieważ syn księcia Shotoku, Yamashiro no Oe, nie ma wystarczającej dojrzałości.

 

Książę Yamashiro no Oe miał duże wsparcie ze strony frakcji Sogi Sakaibego no Marise, brata nieżyjącego Sogi Umako, czyli wuja Emishiego. Za panowania cesarzowej Suiko Sakaibe Marise razem z Umako współpracowali z księciem Shotoku Taishi mocno wspierając działania jego administracji. W efekcie Marise wyrobił sobie silną pozycję na cesarskim dworze i zdobył mocną władzę polityczną. Po śmierci Umako i objęciu jego sukcesji przez Emishiego doszło do poważnych antagonizmów między nim i wujem Marise, który usilnie dążył do zablokowania kandydatury księcia Tamury, co było w zasięgu jego możliwości. Emishi nie miał skrupułów w walce o intronizację Tamury, rozkazał zabić wuja. W rezultacie Soga Sakaibe no Marise został uduszony przez żołnierza Kume no Mononobe no Ikuhi.

Ku wielkiemu rozczarowaniu księcia Yamashiro no Oe zadecydowano, że kolejnym cesarzem będzie książę Tamura, który został intronizowany jako 34 cesarz Jomei.

 

 

34 Cesarz Jomei 593-641, dożył wieku 48 lat, panował w latach 629 do 641. 

Ostatecznie książę Hatsusebe został następcą cesarza Yomei jako 32-gi cesarz Sushun. Jego główny konkurent i brat, książę Anahobe no Miko, zginął w wielkiej bitwie razem z Mononobe Moriyą. Nic nie stało już na przeszkodzie do objęcia tronu, we wrześniu 587 roku został intronizowany nowy cesarz Sushun. Krwawa bitwa pod pod górą Shigi nie tylko dała tron Sushunowi i zmiotła potęgę klanu Mononobe. Dała również jeden z pierwszych wzorów samuraja wiernego zasadom honoru i lojalności.

 

Totoribe Yorozu ( ? - lipiec 587 ).

 

Jednym z najbardziej zaufanych sług Mononobe Moriyi był samuraj Totorobe Yorozu. Nie brał udziału w bitwie, razem z setką swoich wojowników ochraniał rezydencję głowy rodziny Mononobe.

Totoribe byli klanem shinabe, myśliwych polujących na ptaki. Yorozu prawdopodobnie należał do gałęzi Kawachi klanu Totoribe, pochodził z małej wioski Arimaka na południe od Naniwy ( Osaka ). Powierzono mu opiekę nad ptakami myśliwskimi Mononobe Moriyi, jego jastrzębiami, sokołami i orłami. Oprócz codziennych obowiązków dowodził oddziałem stu ludzi z którymi ochraniał rezydencję klanu Mononobe w Naniwie.  

Kiedy Yorozu dowiedział się, że jego mistrz Mononobe Moriya zginął w bitwie, natychmiast rozwiązał oddział i kazał swoim ludziom i domownikom uciekać. Zdawał sobie sprawę, że ze skromnymi siłami nie będzie w stanie obronić pozostałych przy życiu członków rodziny Mononobe. Sam wsiadł na konia i ruszył do Arimaki, ominął rodzinny dom i zatrzymał się u kobiety w której był zakochany. Razem spędzili noc, rankiem wyruszył w góry razem ze swoim białym psem o imieniu Inu. Wiedział, że będą go ścigali, na szczytach wzgórz postanowił stoczyć ostatnią walkę i w niej spotkać śmierć. Kobiecie z którą spędził noc powiedział przed odejściem w góry, żeby poinformowała miejscowych urzędników o jego przybyciu. Zrozpaczona dziewczyna niechętnie się zgodziła i spełniła jego prośbę. Gubernator Kawachi natychmiast zawiadomił księcia Hasutsebe.

Główny konkurent księcia do sukcesji zginął w bitwie, teraz Hatsusebe miał zostać osadzony na tronie dzięki zabiegom Sogi Umako i swojego siostrzeńca księcia Shotoku. Zgodnie z radą Umako książę wydał dekret uznający Totoribe Yorozu za rebelianta i skazujący go na śmierć.

Oddział wojsk Sogi Umako wyruszył do Arimaki. Wiedziano, że zbieg ukrywa się na pobliskich wzgórzach. Dowódca karnego kontyngentu wysłał kilkuset żołnierzy, aby otoczyli młodego wojownika. Yorozu wyszedł z gaju na szczycie wzgórza i ukazał się szeregom żołnierzy, którzy przybyli po niego. Wybiedzony, w brudnych podartych ubraniach, uzbrojony w zwykły ekwipunek wojownika, nie wyglądał na groźnego przeciwnika, ale postanowił, że wróg musi zapłacić wysoką cenę za jego życie. Kiedy ujrzał, że czeka go walka z blisko trzema setkami żołnierzy rzucił się z powrotem w gąszcz gaju bambusowych drzew. Przewidująco połączył wcześniej siecią lin pnie wiotkich bambusów. Teraz mógł zwodzić przeciwników symulując swoje położenie ruchami drzewek wywoływanymi przez pociąganie za sznurki. Gdy poruszył jedno z drzew wojownicy rzucili się w jego kierunku przekonani, że tam się ukrywa, ale zaatakowali pustkę. Stojący w bezpiecznej odległości Yorozu wyciągnął łuk i zaczął wypuszczać śmiercionośne strzały. Jeden żołnierz upadł, potem drugi i trzeci, każda strzała trafiała i zabijała lub ciężko raniła kolejnego przeciwnika. Potem poruszył inne drzewko, napastnicy rzucili się w jego kierunku i zaczęli padać przeszyci świszczącymi strzałami. Wypuszczał swoje pociski dopóki żołnierze Sogi nie uciekli w panice z bambusowego gaju.

Potem zdjął cięciwę z łuku, wsunął go pod ramię i wyskoczył z drugiej strony gaju ruszając biegiem w stronę wzgórza na którym zaplanował się ukryć. Obok jego nogi cały czas podążał ze swoim panem biały pies. Wojownicy obławy ochłonęli, napięli łuki i deszcz strzał poleciał w kierunku uciekającego wojownika. Setki długich pocisków leciały ze świstem w jego kierunku, gdy biegł ku rzeczce przecinającej drogę na wzgórze. Długi czas wszystkie chybiały, żadna nie mogła dosięgnąć ani samuraja, ani jego psa. Jeden z żołnierzy zamiast szyć z łuku pobiegł w kierunku górki do której zmierzał Yorozu, udało mu się wyprzedzić zbiega i ukryć się na zboczu za rzeczką. Gdy Yorozu przekroczył nurt, łucznik wstał, napiął powoli łuk i wypuścił strzałę, ostry grot wbił się w kolano biegnącego.

33 władca Cesarzowa Suiko 554 - 628, dożyła wieku 74 lat, panowała w latach 593 do 628. 

32 Cesarz Sushun 522 -592, dożył wieku 70 lat,  panował w latach 587-592.

Po przyjęciu darów cesarz zapytał swoich ministrów o opinię w sprawie nowej religii. Iname miał mu odpowiedzieć : Biorąc pod uwagę, że wszystkie kraje zachodu podziwiają posąg Buddy, nie jest możliwe, aby Japonia była wyjątkiem.

Mononobe Okoshi i Nakatomi Kamako zdecydowanie sprzeciwili się tej opinii. Zgodnie stwierdzili, że : Władca naszego kraju czci wielu bogów nieba i ziemi. Jeśli zaczniemy oddawać cześć bogu w którego wierzą cudzoziemcy, ściągniemy na siebie gniew starych bogów naszego kraju.

 

Cesarz przekazał buddyjskie precjoza Sodze Inamemu i jemu powierzył opiekę nad otrzymanymi darami. Iname umieścił statuę Buddy w pałacu Oharida i codziennie oddawał jej cześć.

Wkrótce wybuchła zaraza, która zabiła wiele osób. Okoshi i Kamako stwierdzili, że jest to kara starych bogów za kult nowej wiary i przekonali cesarza do pozbycia się Buddy. Za zgodą władcy Mononobe Okoshi nakazał swoim żołnierzom utopić posąg Buddy w kanale Horie w Nanba (Osaka) i podpalić pałac. Chociaż nie było wiatru ogień rozprzestrzenił się na jedną z cesarskich rezydencji.

Od tego wydarzenia rywalizacja między konserwatywnym klanem Mononobe, a promującym buddyzm klanem Soga zamieniła się w ostrą waśń. Decyzja o usunięciu buddyjskiego sanktuarium nie oznaczała całkowitego wyeliminowania nowej religii z Japonii. Rok później, w 553 roku, cesarz nakazał wyrzeźbienie dwóch posążków Buddy z pnia drzewa kamforowego wyciągniętego spod wody.

 

W 570 roku, w wieku 64 lat, zmarł Soga Iname (506-570). Na czele rodu stanął jego syn Soga Umako (551- 626), miał 19 lat.

 

24 maja 571 roku, w wieku 62 lat, zmarł cesarz Kinmei.

 

 

30 Cesarz Bidatsu  538-585, dożył wieku 47 lat, panował w latach 572-585. 

 

Syn cesarza Keitai, młodszy brat cesarza Senki. Ojciec cesarza Bidatsu z matki księżniczki Ishi-hime, córki cesarza Senki. Ojciec cesarza Yomeiego i księżniczki Nukatabe, przyszłej cesarzowej Suiko, oboje z matki Sogi Kitashihime, córki Sogi Inamego.

 

Głównymi doradcami Kinmeiego byli:

O-omi, nazywany też Wielkim Cesarskim Wodzem - Soga Iname.

O-muraji, nazywany też Wodzem Wielkiego Bóstwa - Monotobe Okoshi.

O-muraji, nazywany też Wodzem Wielkiego Bóstwa - Nakatomi Kamako.

Kiedy cesarz Kinmei wstąpił na tron ponownie mianował Sogę Inamego pierwszym ministrem O-omi. Wkrótce Iname wydał za mąż za cesarza swoje dwie córki Kitashihime i Oane. Kitashihime urodziła cesarzowi siedmiu synów i sześć córek, a wśród nich księcia Oe no Miko, późniejszego cesarza Yomeiego  i księżniczkę Nukatabe, późniejszą cesarzową Suiko. Druga z córek Inamego, Oane no Kimi, urodziła córkę i czterech synów. Jeden z jej synów, książę Hatsusebe, został później intronizowany jako cesarz Sushun. Reszta wnuków Sogi Inamego, jako potomkowie cesarza, miała w przyszłości odgrywać duże znaczenie na cesarskim dworze.

 

Tymi małżeństwami Soga Iname zapewnił swojej rodzinie niepodważalną pozycję w państwie Yamato na blisko 100 lat. Klanowi Soga nadano ważne, dziedziczne stanowiska kwatermistrza i skarbnika, zarządców majątku cesarskiego dworu i państwa.

 

Iname stał się patronem emigrantów przynoszących z kontynentu nowości rzemiosła, techniki i rolnictwa od bardziej rozwiniętych cywilizacyjnie zamorskich sąsiadów. Był prawdopodobnie pierwszym politykiem, który dostrzegł jak skutecznym narzędziem dla rozszerzania i umacniania władzy może być religia. Mając szerokie kontakty z Koreańczykami i Chińczykami musiał poznać mechanizmy rządów na kontynentalnych dworach i dominujący wpływ buddyzmu na kontrolę świeckich instytucji i zwykłych ludzi. Oczywiście bez odpowiedzi pozostaje pytanie czy wprowadzanie nowej wiary miało dla Sogi Inamego głęboko religijne podłoże, czy też miało być jedynie narzędziem do rozszerzania i umacniania władzy cesarskiej administracji i jego własnej pozycji. Niezależnie od powodów postanowił intensywnie wspierać szerzenie buddyzmu.

Drugim wielkim klanem arystokracji dworu Yamato była rodzina Mononobe. Po śmierci cesarza Senki Mononobe no Okoshi otrzymał dziedziczny tytuł O-muraji, Wielki Minister Administracji Prowincji. Klan Mononobe zajmował się sprawami wojskowymi w zakresie odpowiedzialności za obronę granic państwa.

Trzecią z najbardziej wpływowych rodzin na dworze państwa Yamato był klan Nakatomi. Od czasu powstania rodzina Nakatomi była odpowiedzialna za świątynie i instytucje religii Shinto, za przeprowadzanie oficjalnych shintoistycznych ceremonii i obrzędów, które odgrywały bardzo ważną rolę w państwie.

 

W 552 roku cesarz Kinmei miał przyjąć od koreańskiego Królestwa Kudary (Baekje) dary będące początkiem buddyzmu w Japonii. Delegacja króla Shomyoo Song Myonga, złożona z uczonych, mnichów i rzemieślników, przekazała Kinmeiemu posąg Buddy wykonany z brązu, kilka tomów Kyoron, nauk Dharmy Buddy z komentarzami do nich, oraz inne  artefakty. Wydarzenie to stało się osią konfliktu jaki podzielił klan Soga i ortodoksyjnie konserwatywne klany Mononobe i Nakatomi.

Wiedza o początkach państwa Yamato oparta jest na przekazach mitologii japońskiej, oraz Nihon Shoki i Kojiki, pierwszych historycznych zapisach wczesnych dziejów Japonii spisanych na podstawie ustnych przekazów, kronik dworu cesarskiego i arystokratycznych rodów. Przekazy opisujące początki Cesarstwa Japonii są więc kompilacją mitologicznych legend i historycznie udokumentowanych faktów. Elita arystokracji wczesnego państwa Yamato wywodziła się z krwi lokalnej i przybyszy z kontynentu azjatyckiego, królestw Korei i cesarstwa Chin.  W ówczesnych czasach cesarski tron nie był przekazywany na zasadzie dziedziczenia. Wybierano członka cesarskiej rodziny, którego uznano za najbardziej kompetentną osobę i którego intronizacja miała ograniczyć do minimum niebezpieczne polityczne konflikty między frakcjami rodziny cesarskiej i między rodami arystokracji dworskiej. Rodzina cesarska nie miała władzy absolutnej, politykę dworu i państwa kreowali Wielki Minister Administrator O-omi, oraz Wielki Minister Administracji Prowincji O-muraji. O-omi był pierwszym ministrem rządu Yamato. Stanowiska O-omi i O-muraji były dziedziczne, nadawano je dwóm najbardziej wpływowym rodom. Kolejnym najwyżej postawionym w hierarchii dworskiej klanom przysługiwały dziedziczne stanowiska ministrów Muraji.

 

W początkach królestwa Yamato, od epoki Kofun do epoki Asuka, władca był określany mianem Okimi 大王, dosłownie Jasno Świecące Światło. Później pojawiło się określenie cesarz, Tennou, Niebiański Władca, pisane znakami 天皇. Określenie Tennou odnosi się tylko do cesarza Japonii. Cesarzy innych narodów określa się jako Koutei pisane znakami 皇帝. Wszystkie opracowania opowiadające o czasach starożytnej Japonii używają w stosunku do legendarnych i potwierdzonych historycznie władców określenia Cesarz, Tennou.
 

Epoka Yamato to czas formowania się podstaw Cesarstwa Japonii drugiego tysiąclecia. Jednym z najważniejszych wydarzeń epoki Yamato było przybycie w VI wieku nowej religii buddyjskiej z kontynentalnych królestw Półwyspu Korei i Cesarstwa Chin, która zderzyła się ze zbiorem starych religii obecnych od czasów zarania Kraju Kwitnącej Wiśni. Konflikt jaki powstał na tym tle doprowadził do napięć i krwawych wydarzeń, które targały cesarskim dworem przez ponad sto lat.
Prawdopodobnie wtedy pojawił się termin Shinto, jako określenie pierwotnych wierzeń.

Cztery arystokratyczne rody skupione wokół dworu państwa Yamato miały dominujące znaczenie, były to klany Soga, Mononobe, Nakatomi i Otomo.

 

SAMURAJE, jako klasa społeczna, pojawili się na przełomie VII i VIII wieku. Samuraj, od słowa Samurau, służyć panu, pierwotnie był członkiem wojskowej świty najwyższych dostojników, także członkiem gwardii cesarskiej - Gosho Zamurai. W walce nie mógł odczuwać lęku przed śmiercią, nie mógł kapitulować, ponieważ pociągało to za sobą "utratę twarzy", a honor samuraja był wartością cenniejszą niż jego życie. Samuraj musiał być wierny i bezwzględnie podporządkowany swojemu panu. Udział samurajów w populacji kraju wynosił około 10%.

 

KLAN SOGA

 

Według mitologii japońskiej przodkiem klanu Soga był żyjący w I w. n.e. Takeshiuchi no Sukune, mityczny wojownik, mąż stanu i kami religii Shinto. Miał służyć pod rządami pięciu legendarnych cesarzy : Keiko (71–130), Seimu (131–190), Chuaia (192–200), Ojina (201–269) i cesarza Nintoku (313–399), czyli jego służba miała trwać blisko 330 lat. Najbardziej miał się odznaczyć w służbie legendarnej cesarzowej Jingu, z którą rzekomo dokonał inwazji przeciwko trzem koreańskim królestwom, w których odniósł wielki sukces. Legenda o mitycznym protoplaście Takeshiuchim no Sukune miała wybudować autorytet klanu Soga.

Inna teoria mówi, że założycielem klanu Soga był Soga no Ishikawa, prawnuk cesarza Kogena (214–158 p.n.e.).

Jedna z bardziej prawdopodobnych teorii mówi, że klan Soga był potężną rodziną, która pochodziła z prowincji Kawachi nad rzeką Ishikawa, obecnie dorzecze rzeki Ishikawa w prefekturze Osaka. 

Jeszcze inna teoria sugeruje, że klan Soga wywodził się z klanów migrujących z Kudary ( Baekje ), jednego z trzech królestw na Półwyspie Koreańskim i właśnie ta wydaje się najbardziej wiarygodna. 

Żadna z tych teorii nie została zweryfikowana. Shinsen Shojiroku, starożytny rejestr nazw klanów, sporządzony na polecenie cesarza Sagi na początku okresu Heian, klasyfikuje klan Soga jako Kobetsu, czyli klan wywodzący się z cesarskiej krwi. 

Niezależnie od pochodzenia klanu Soga, miał on głębokie powiązania z klanami migrującymi do starożytnej Japonii. Uważa się, że wzrost pozycji rodziny Soga budowany był dzięki zaawansowanym metodom zarządzania wprowadzonym do państwa Yamato przez zarządców biurowych Shinabe, emigrantów z kontynentu, którzy stali się poddanymi władzy Yamato jako profesjonalni kontraktowi urzędnicy. Klan Soga mocno wspierał i promował migrantów z Półwyspu Korei i Chin. Od początków pojawienia się nauk Buddy był ich gorącym zwolennikiem.

 

KLAN MONONOBE

 

Drugim wielkim klanem arystokracji dworu Yamato była rodzina Mononobe. Według Nihon Shoki najstarszy syn cesarza Suinina (29 p.n.e. – 70 n.e.), książę Inishiki, nakazał wykonanie tysiąca mieczy i został mianowany zarządcą skarbów świątyni Shinto Isonokami. Następnie Inishiki założył klan Mononobe, który patronował sanktuarium przez wiele pokoleń i był przede wszystkim klanem wojowników.

Inną wersję podają legendarne przekazy, które miały podkreślić wyjątkową pozycję rodziny Mononobe. Według nich protoplastą rodu był Nigihayahi no Mikoto, mityczna postać, która rzekomo rządziła Yamato przed podbojem cesarza Jimmu ( panował 660–585 p.n.e.). Jego potomek Mononobe no Toochine miał otrzymać świątynię Isonokami od Yamatohime no Mikoto, córki cesarza Suinina. Następnie zaczął używać imienia Mononobe i jego ród otrzymał dziedziczną opiekę nad Isonokami.

Mononobe byli konserwatywnymi, ortodoksyjnymi zwolennikami starych wierzeń Shinto. Od początku pojawienia się buddyzmu zażarcie zwalczali wprowadzanie nowej religii.

 

KLAN NAKATOMI

 

Trzecią z najbardziej wpływowych rodzin na dworze państwa Yamato był klan Nakatomi. Kroniki klanu twierdzą, że pochodzi od kami Ame no Koyane. Według mitologii japońskiej Ame no Koyane wykonał rytualną modlitwę do bogini słońca Amaterasu, aby wywołać ją z jaskini Ama no Iwato i przywrócić światu światło, po tym jak została wygnana przez boga burz Susanoo. Amaterasu nakazała mu strzec boskiego lustra. Razem z wnukiem Amaterasu, kami Ninigi no Mikoto, Ame no Koyane zstąpił z nieba przyjmując obowiązki cesarskiego asystenta odpowiedzialnego za sprawy boskie Cesarskiego Pałacu i dał początek linii klanu Nakatomi. 

Według mitologii japońskiej Ninigi no Mikoto uważany jest za pradziadka pierwszego cesarza Japonii Jimmu. Trzy święte skarby przyniesione przez niego z nieba i jego boskie pochodzenie dały początek japońskiej rodzinie cesarskiej. Tradycja głosi, że wkrótce po rozpoczęciu panowania przez cesarza Jimmu ustanowiono kapłański urząd mistrza ceremonii Saishu i godność ta była od początku piastowana przez członka klanu Nakatomi, jako głównego strażnika shintoizmu. Rolą klanu Nakatomi było dostarczanie wojowników, przeprowadzanie obrzędów shintoistycznych i zajmowanie związanych z tym stanowisk. Szczególnie ważnym rytuałem, nad którym czuwał przywódca klanu Nakatomi, był rytuał oczyszczenia Oharai, odbywający się dwa razy do roku, podczas którego arcykapłan wywodzący się z Nakatomich prosił bóstwa kami o oczyszczenie dusz wszystkich ludzi z nieczystości.

W wyniku rytualnej pozycji i roli klanu Nakatomi byli oni w okresie Asuka jednymi z głównych zwolenników starych wierzeń Shinto w konflikcie jaki powstał przy wprowadzenia buddyzmu do Japonii w VI wieku. Jednak w czasach Nakatomi Kamatariego, na początku VII wieku, klan całkowicie zmienił swoją politykę biorąc stronę buddyzmu. Stało się to prawdopodobnie w wyniku lojalności do rodziny cesarskiej, szczególnie do księcia Shotoku Taishi, największego orędownika buddyzmu w całej historii Japonii. Nakatomi Kamatari, protoplasta rodu Fujiwara, pomógł wyeliminować klan Soga, najpotężniejszych i najbardziej aktywnych zwolenników wprowadzenia buddyzmu, którzy niemal całkowicie zdominowali cesarską rodzinę i administrację dworu państwa Yamato.

 

KLAN OTOMO

 

Czwartą siłą był klan Otomo, arystokratyczny ród o najwyższej pozycji w państwie Yamato za panowania 26-tego cesarza Keitai, od roku 507 do 531. Keitai został intronizowany dzięki poparciu Otomo Kanamury. Otomo dysponowali dużą siłą militarną, we współpracy z klanem Mononobe wyparli dominujący wcześniej klan Katsuragi. 

Otomo Kanamura był architektem agresywnej polityki militarnej ekspansji na Półwyspie Korei, jego syn Otomo no Satehiko poprowadził dwie wyprawy przeciwko królestwom koreańskim. 29-ty cesarz Kinmei, młodszy brat jego poprzedników cesarzy Ankana i Senki, był zwolennikiem nawiązania pokojowych kontaktów z królestwem Silla. Po intronizacji sprzeciwił się planom Kanamury wysłania wyprawy wojskowej przeciwko królestwu Silla i w 540 roku pozbawił go tytułu O-muraji. Na skutek tego klan Otomo utracił swoją pozycję, zastąpił ich klan Soga stojący na czele koalicji frakcji popierających cesarza Kinmeiego jeszcze na długo przed jego intronizacją. Po usunięciu Otomo Kanamury Soga no Iname został najbardziej wpływowym ministrem na dworze Kinmeiego.

 

 

POCZĄTKI SYSTEMU RZĄDÓW ARYSTOKRACJI DWORSKIEJ. CZASY ŚWIETNOŚCI I UPADEK KLANU SOGA. 

 

Władcą, który wprowadził system rządów arystokracji dworskiej był 28 cesarz Senka.

 

28 Cesarz Senka 467-539, dożył wieku 72 lat, panował od 536 do 539 roku. Ostatni władca epoki Kofun.

Jak podaje Wikipedia :

„ Yamato (jap. 大和時代 Yamato-jidai) – okres w historii Japonii w latach 250–710, kiedy dwór cesarski zarządzał krajem z prefektury Nara znanej wówczas jako prowincja Yamato. Dzieli się na epoki Kofun (250–538) i Asuka (538–710). 

Część uczonych uważa, że Sujin [1]  był przywódcą koreańskich najeźdźców z IV wieku, którzy utworzyli państwo Yamato. Nie można wykluczyć tej teorii, jednak bardziej prawdopodobnym jest, że Sujin pochodził z klanu Yamato, który coraz bardziej rósł w siłę i zwiększał swoje wpływy. Doprowadził do tego stosując zabiegi dyplomatyczne (w tym także groźby) zamiast otwartych konfrontacji zbrojnych. Metodą działania państwa Yamato było przyłączanie sąsiednich państewek utworzonych już w okresie Yayoi, oraz włączanie ich przywódców w hierarchię władzy. Dwór Yamato używał stanowisk i tytułów, włączając w powstający system cesarski członków niepodległych do niedawna klanów, którzy w innym wypadku mogli by powodować problemy. Stanowiska i tytuły nadawane królom i wodzom sąsiednich państw przyłączanych do obozu Yamato miały w tamtych czasach bardzo duże znaczenie. System administracji Yamato był silnie hierarchiczny. Wodzowie ważnych rodów znanych jako Uji otrzymywali tytuł Kabane oraz "urząd", np. podatkowy, spraw obronnych itp. Hierarchia panowała także wśród samych Uji. Przywódcy najbardziej wpływowych tworzyli klasę ministrów zwanych Omi, a niższą warstwę stanowili Muraji pełniący funkcje wykonawcze. Dostarczaniem dóbr i usług zajmowali się członkowie grup zawodowych o wyższym lub niższym statusie, zwanych Tomo albo Be, w których ważną rolę odgrywali imigranci z Korei. Niżej niż Be, na samym dole hierarchii, plasowali się Nuhi, czyli niewolnicy.

Dokładne daty nie są znane. Prawdopodobnie w IV i V wieku władza Yamato nie miała charakteru absolutnego. Byli oni raczej „pierwszymi wśród równych”  w koalicji klanów. Jednak do początku VI wieku Yamato najprawdopodobniej uzyskali status jedynego rodu panującego. To właśnie wtedy władcy regionu Izumo zaczęli składać hołd władcom z rodu Yamato.”

 

[1] Sujin - dziesiąty cesarz Japonii. Pomimo, że jest pierwszym cesarzem, którego rzeczywiste istnienie powszechnie akceptują historycy, jednak nadal nazywa się go „legendarnym cesarzem” z powodu braku wiarygodnych informacji o datach i szczegółach jego panowania. Ustne przekazy, które są podstawą zapisów o życiu Sujina przepełniają legendarne opowieści. Umownie przyjmuje się, że panował w latach 97 p.n.e. do 30 p.n.e.

Z domu księżniczka Takara, córka księcia Chinu, syna cesarza Bidatsu i księżniczki Kibitsu Hime ( Kibihime no Miko) wnuczki cesarza Kinmeiego i Sogi Kitashihime, córki Sogi Inamego. Rodzona siostra księcia Karu, przyszłego cesarza Kotoku. Matka książąt Kazuraki i Oama, przyszłych cesarzy Tenji i Tenmu. Panowała dwukrotnie jako cesarzowa Kogyoku w latach 642 do 645, a po śmierci jej następcy cesarza Kotoku jako cesarzowa Saimei w latach 655 do 661. Druga kobieta, nie licząc legendarnej Jingu, która zasiadła na cesarskim tronie.

 

W planach Sogi Emishiego miała być jego marionetką, narzędziem w politycznych rozgrywkach. Niestety tym razem przeliczył się, to właśnie za panowania 35 cesarzowej Kyogoku miała runąć potęga rodu Sogów, nadmierne ambicje dążenia do władzy, brak pokory i pycha miały przynieść koniec ich panowania.

 

Latem 642 roku, kiedy cesarzowa Kogyoku wstąpiła na tron, kraj dotknęła poważna susza. Przesądni mieszkańcy obwinili za klęskę brak cnót swoich przywódców. O-omi Soga Emishi, najwyższy rangą urzędnik dworski, wezwał mnichów, aby rozpoczęli modlitwy o deszcz. Kazał im czytać święte sutry przez cztery dni.  Widząc, że modlitwy nie przynoszą żadnych rezultatów po kilku dniach odwołał mnichów. 

Cesarzowa Kogyoku postanowiła sama spróbować. Kazała zbudować wieżę w pobliżu wodospadu Mebuchi, w górnym biegu rzeki Asuka i tam modliła się o koniec suszy. Szybko spadły ulewne deszcze. Ludzie wychwalali cesarzową jako wzór doskonałych cnót.

 

Pycha Sogi Emishiego rosła. Najwyraźniej nie wystarczała mu pozycja Wielkiego Ministra O-Omi, dająca najwyższy status na dworze i pozycja prawej ręki cesarzowej Kogyoku, bowiem sam zaczął się zachowywać jak cesarz. Wybudował okazałą posiadłość na wzgórzach Amagashinooka, z widokiem na cesarski pałac Itabukinomiya. Zachowując się jak członek cesarskiej rodziny kazał nazywać dzieci z klanu Soga Miko, Książę. Dał swojemu synowi Iruce fioletową czapkę, zaszczytny przywilej nadawany przez cesarza osobom o najwyższej randze ministra. Przepełniony pychą postanowił ustanowić następcą tronu syna swojej młodszej siostry i cesarza Jomei, księcia Furuhito no Oe. Głównym rywalem Furuhito był książę Yamashiro no Oe, najstarszy syn nieżyjącego księcia Shotoku Taishiego. 

 

W 642 roku Soga Emishi zachorował, przekazał obowiązki głowy rodziny i Wielkiego Ministra O-omi swojemu synowi Iruce. W tym czasie wśród członków cesarskich rodzin skupionych wokół księcia Shotoku Taishiego pojawiła się silna tendencja przeprowadzenia reformy rządu państwa Yamato w kierunku umocnienia pozycji cesarza i osłabienia roli arystokracji dworskiej. Soga Iruka zaczął blokować takie zapędy i kontynuując politykę ojca postanowił utorować drogę do cesarskiego tronu księciu Furuhito. Skoro jego ojciec Emishi i dziadek Umako nie cofali się przed skrytobójstwami w politycznych rozgrywkach, dlaczego Iruka nie miał kontynuować tej tradycji ?

 

1 listopada 643 roku Soga Iruka wysłał Kose Tokutę, Haji Ite Murajiego i Otomo Nagatokę do pałacu Ikaruganomiya z poleceniem zabicia księcia Yamashiro. Towarzyszący księciu gwardziści i kilkunastu sług pałacowych zaczęli z nimi walczyć. Haji Ite Muraji zginął przeszyty strzałą, reszta napastników uciekła. Towarzysze księcia tak spreparowali miejsce walki, aby upozorować jego śmierć. Yamashiro i Miwa Fumiya, wnuk Miwy Kimisakau, który niegdyś służył cesarzowi Bitatsu oraz najbliżsi zwolennicy księcia uciekli w góry Ikoma. Fumiya doradzał księciu ucieczkę na wschód i przygotowanie się do wojny z Iruką, ale Yamashiro nie chciał walczyć. Ponoć doradzającym ucieczkę miał powiedzieć : Jeśli chwycimy za broń i będziemy walczyć z Iruką, na pewno zwyciężymy. Nie chcę jednak być dla tego wieśniaka problemem, poddam się Iruce.

Kiedy Soga otrzymał informację o odkryciu miejsca w którym schronił się książę Yamashiro wydał Takamuku Kunioshiemu rozkaz aresztowania go, ale Kunioshi odmówił. 

W końcu książę podjął decyzję, nie chciał wojny. Razem z towarzyszami i rodziną zeszli z gór i weszli do świątyni Hokyuji. Tam Yamashiro no Oe, jego żony i konkubiny oraz reszta członków najbliższej rodziny powiesili się, kończąc linię cesarskiej rodziny Joyu.

 

Kiedy Soga Emishi dowiedział się kto odpowiada za śmierć księcia wpadł we wściekłość, potępił Irukę, nazwał go głupcem, który sprowadzi nieszczęście na całą rodzinę. Obawy Emishiego miały się potwierdzić w nie tak dalekiej przyszłości.

 

W listopadzie 644 roku Iruka zbudował dwie rezydencje na wzgórzu Amagashino-oka, nazwał je  Kaminomiya, Górne Sanktuarium i Tani no Miyamon, Pałacowa Brama Doliny. Wzorem ojca też zaczął wymagać, aby nazywano jego dzieci książętami. Do tego zbudował jeszcze fortyfikacje na Unebiyamie, jednej z 3 gór okalających cesarskie miasto. Krytykowano te posunięcia, pojawiły się głosy, że klan Soga przekracza swoje uprawnienia. Pomimo tego wydawało się, że Soga Iruka niepodważalnie umocnił swoją pozycję najpotężniejszego człowieka w państwie Yamato.

 

Niezadowolenie z bezwzględnej władzy Wielkiego Ministra Sogi Iruki przebrało miarę. Książę Naka no Oe, syn zmarłego cesarza Jomeiego i wdowy po nim, panującej cesarzowej Kogyoku, postanowił położyć kres niemal pełnej kontroli klanu Soga nad cesarską rodziną. Zdecydował się pozbyć Iruki jego własną bronią, kto z mieczem utrzymuje władzę, ten ginie od miecza. W misternie przygotowanym spisku pomagał mu Nakatomi Kamatari. Wykorzystując ostre konflikty w rodzinie Iruki, które musiały nastąpić po zabiciu z jego rozkazu Sogi Sakaibe no Marisego, brata wielkiego Sogi Umako, wciągnęli do swoich planów Sogę no Kurayamadę no Ishikawę no Maro, brata Sogi Emishiego. Zamach, który przeprowadzili nazwano Incydentem Isshi, od zodiakalnej nazwy roku 645.

 

INCYDENT ISSHI

 

Soga Iruka był bardzo ostrożny i podejrzliwy, dużą wagę przykładał do swojej osobistej ochrony. Postanowiono wykorzystać okazję jaką dawała oficjalna ceremonia przyjęcia przez cesarzową Kogyoku od dawna zapowiadanego poselstwa królestw Półwyspu Korei, które miało przekazać memoriał i dary od ich władców.

 

12 czerwca 645 roku (12 lipca według ówczesnego Kalendarza) na dwór cesarski przybyli wysłannicy trzech królestw Korei, aby złożyć hołd cesarzowej. Wcześniej książę Naka no Oe przekupił kilku strażników pałacowych, ukrył włócznię w sali, w której miała się odbyć ceremonia i kazał zamknąć bramy pałacu na czas uroczystości. Czterej uzbrojeni gwardziści mieli rozkaz zaatakować Irukę w czasie odczytywania memoriału królestw Korei dla cesarzowej i zabić go. 

Wiadomość zaczął odczytywać uczestniczący w spisku Soga no Kurayamada no Ishikawa no Maro, był wyraźnie poruszony tym co ma się stać, zaczął się pocić i mówić coraz bardziej drżącym głosem. W miarę upływu czasu nic się nie działo, tylko Iruka był coraz bardziej nerwowy i niespokojny. Książę Naka no Oe zrozumiał, że czterej zabójcy nie są w stanie wykonać rozkazu w obecności cesarzowej. W końcu sam chwycił włócznię i zaatakował Irukę rozcinając mu głowę i ramię. Iruka nie zginął natychmiast, krwawiąc z ran zaczął protestować, zapewniać o swojej niewinności i błagać o wszczęcie śledztwa. Naka no Oe oświadczył cesarzowej, że Wielki Minister jest winien zdrady stanu, bowiem planuje zabójstwa wielu członków rodziny cesarskiej i pragnie władzy absolutnej. Kogyoku stwierdziła, że musi w spokoju rozważyć całą sprawę i odeszła.

Gdy cesarzowa wyszła z sali czterej gwardziści rzucili się na Irukę i dokończyli zabójstwa. Niedługo potem ojciec Iruki, Soga no Emishi, odebrał sobie życie podpalając swoją rezydencję otoczoną przez oddziały księcia Naka no Oe. Pożar zniszczył kopię rękopisu Tennoki i wiele innych cesarskich skarbów, które Soga zabrali na przechowanie, ale Fune no Fubitoesaka zdołał wyrwać kopię rękopisu Kokki z płomieni. Później miał go podarować księciu Naka no Oe, ale nie zachowały się żadne egzemplarze tego dzieła.

 

W szczytowym momencie swojej świetności główna linia krwi rodu Soga nagle wymarła. Po Incydencie Isshi zwolennicy Iruki rozproszyli się praktycznie bez walki, a Naka no Oe został ogłoszony następcą tronu. Wkrótce poślubił córkę swojego sojusznika Sogi Ishikawy no Maro, czym zapewnił przejęcie przez niego władzy w rodzinie Soga i politycznie potwierdził ich bliską współpracę.

 

Incydent musiał wstrząsnąć cesarstwem, aktu krwawej przemocy dokonano w obecności władczyni i to na jej gościu. Nieważne były pobudki, wszystko rozegrało się na oczach cesarzowej przez co została nieodwracalnie „zanieczyszczona”. 

W ówczesnych czasach społeczeństwo Yamato było bardzo wrażliwe na akt ”zanieczyszczenia” zarówno duchowego jak fizycznego. Krwawe zabójstwo w obecności władcy było odbierane jako najgorszy z możliwych aktów powodujących „nieczystość”. Nie bez powodu obowiązywał absolutny zakaz wnoszenia broni do cesarskich komnat. Cesarzowa Kogyoku postanowiła zrzec się tronu. Zdecydowała przekazać sukcesję księciu Naka no Oe. Jednak Nakatomi Kamatari nalegał, aby tron przypadł rodzonemu bratu Kogyoku księciu Karu, ewentualnie księciu Furuhito no Oe, synowi cesarza Jomei.

Książę Furuhito no Oe rozwiązał problem, oświadczył, że zrzeka się wszelkich pretensji do tronu, porzuca świecki świat i wchodzi na drogę Buddy. Tego samego dnia ogolił włosy w świątyni Hoko-ji w Nara, w ogrodzie między salą Buddy a pagodą i włożył szaty mnicha. Tradycyjnie uważa się, że stało się to 12 lipca 645 roku.

Według Japanese Wiki Corpus część współczesnych historyków uważa, że to książę Karu był mózgiem Incydentu Isshi, a książę Naka no Oe i Nakatomi Kamatari zrealizowali jego plan. Jeśli jest to prawdą, to tłumaczyło by dlaczego Nakatomi Kamatari nalegał na intronizację księcia Karu, a książę Furuhito no Oe utorował mu drogę do tronu porzucając świecki świat.

 

Dwa dni po incydencie Isshi cesarzowa Kogyoku abdykowała na rzecz swojego brata księcia Karu, który wkrótce został intronizowany jako 36 cesarz Kotoku.  

 

34  Cesarz Kotoku 597-654, dożył wieku 57 lat, panował w latach 645 do 654.

Książę Karu, wnuk cesarza Bidatsu, rodzony młodszy brat cesarzowej Kogyoku.

 

Według Nihon Shoki, Kronik Japonii, cesarz Kotoku był zagorzałym buddystą i lekceważył religię shinto. Był spokojny i opanowany, lubił uczonych konfucjańskich i często udzielał cesarskiej łaski, niezależnie od pozycji społecznej poddanego. Po wstąpieniu na tron, 14 czerwca 645 roku,  namaścił księcia Naka no Oe na następcę tronu, oddając mu w ten sposób kierowanie rządem. Uczynił Abe no Uchimaro Sadaijinem, Ministrem Lewicy, a Sogę no ishikawa no Maro Udaijinem, Ministrem Prawicy. Nakatomi Kamako otrzymał urząd Uchitsuomi, jako asystent cesarza miał przewodniczyć ważnym sprawom państwowym.

Incydent Isshi i pozbycie się presji jaką od stu lat wywierał na władzę cesarzy klan Soga, otworzyło drogę do reform rządu państwa Yamato umacniających pozycję cesarza i osłabiających rolę arystokracji dworskiej. Wydawało się, że zakończył się problem konfliktów w ustalaniu sukcesji po ustępujących władcach i wojny między frakcjami zantagonizowanymi wokół własnych interesów. Z pewnością do historii przeszedł kryzys spowodowany wprowadzaniem buddyzmu, nowa religia została oficjalnie uznana za państwową. 

Głównym celem zmian było zwiększenie centralizacji państwa i wzmocnienie roli dworu cesarskiego kosztem arystokratycznych rodów. Rządy cesarza Kotoku upłynęły na wprowadzaniu nowego ładu. Nakatomi Kamatari i książę Naka no Oe należeli do liderów reformy nazwanej Taika ogłoszonej  w 646 roku. Edykty jej zawierały wytyczne dla nowej struktury politycznej wzorowanej na systemie prawnym chińskiej dynastii Tang.

 

Artykuł 1 znosił prawo mówiące, że ziemia i ludzie są prywatną własnością rodziny cesarskiej i potężnych klanów, przenosił własność na państwo Yamato, czyli w rzeczywistości na cesarza. Klany miały być wynagradzane pensjami. Taki system zmniejszał władzę wielkich rodów i dawał cesarzowi absolutną władzę nad narodem.

Kolejne artykuły dotyczyły podziału administracyjnego, przydziału ziemi uprawnej, podatków, danin i innych spraw organizacji życia poddanych.

 

W 645 roku Kotoku założył nowe miasto w Naniwie, dzisiejsza Osaka i przeniósł tam stolicę z prowincji Yamato. Naniwa miała port morski, co było doskonałą lokalizacją dla handlu i zagranicznych kontaktów dyplomatycznych. W 653 roku doszło do konfliktu między cesarzem i księciem Naka no Oe, który zaproponował przeniesienie stolicy z powrotem do prowincji Yamato. Kiedy Kotoku odmówił Naka no Oe samowolnie przeniósł się do byłej prowincji. Wielu dworzan, nawet cesarzowa Hashihito, młodsza siostra księcia Naka no Oe, przeniosło się za nim. Kotoku pozostał w nowej stolicy.

W następnym 654 roku 36 cesarz Kotoku zmarł, powodem była choroba. Po jego śmierci książę Naka no Oe nie został intronizowany. Jedne źródła mówią, że zrzekł się tronu z szacunku dla matki i jej osiągnięć, inne twierdzą, że powodem był konflikt z wujem, zmarłym cesarzem na tle zmiany lokalizacji stolicy. Obojętnie jaka była przyczyna, ponownie wstąpiła na tron matka księcia, siostra zmarłego Kotoku, była cesarzowa Kogyoku, teraz cesarzowa Saimei. Naka no Oe miał jednak duży wpływ na politykę i decyzje swojej matki.

 

 

37 władczyni Cesarzowa Saimei 594-661, dożyła wieku 74 lat, intronizowana po raz drugi panowała w latach 655 do 661.

 

W 655 roku, 10 lat po abdykacji, 62 letnia emerytowana cesarzowa Kogyoku ponownie została intronizowana jako 37 władczyni cesarzowa Saimei. Po objęciu tronu rozpoczęła program szeroko zakrojonych projektów robót publicznych. Jej pragnieniem było stworzenie z Asuki miasta, które mogłoby konkurować z miastami w cesarstwie Chin i trzech królestwach Półwyspu Koreańskiego. Jej fascynację rozbudzały wzniosłe budynki, konstrukcje i posągi wykonane z kamienia. W 656 roku poleciła wybudować w Asuce duży kanał Taburegokoronomizo, który niesłusznie krytykowano jako zbyt kosztowne i pracochłonne przedsięwzięcie budowlane. W dalekowzrocznych skutkach widziała w nim trzon systemu nawadniania pól uprawnych, ochrony miasta przed powodziami i potężną fosę obronną odstraszającą potencjalnych najeźdźców.  W 660 roku połączone armie Chińskiej dynastii Tang i królestwa Silla podbiły królestwo Baekje. Saimei postanowila zorganizować wojenną wyprawę dla oswobodzenia zaprzyjaźnionego Baekije.

Na początku 661 roku przepłynęła Morze Wewnętrzne i wylądowała w Nikitatsu na Kyushu, ostatecznie dotarła do Tsukushi gdzie zbudowała pałac Asakuranomiya, ponoć został wzniesiony z drewna z okolic świątyni Asakura. Tam według legend miało pojawić się na niebie upiorne światło zwane Onibi, demoniczny ogień. Wkrótce po tym Saimei i wielu członków jej dworu zapadli na nagłą chorobę. Niedługo po tym cesarzowa zmarła w pałacu Asakuranomiya, w wieku 68 lat. 

Przed śmiercią wskazała swojego syna księcia Naka no Oe jako jej następcę na cesarskim tronie, oraz poinstruowała go, aby nie marnował dużej ilości kamienia i pracy na budowę jej grobowca. Mówi się, że podczas jej pogrzebu pojawił się Oni, demon. Opowieści o tym Oni są różne. Niektórzy mówią, że było to bóstwo z góry Asakura, podczas gdy inni mówią, że był to duch zamordowanego Sogi Iruki. Prawda pozostaje owiana tajemnicą. 

 

Cesarzowa unikała egoistycznych pragnień i wszystko co robiła w trakcie dwukrotnego  panowania jako Kogyoku i Saimei miało służyć dobru jej narodu. Robiła też wszystko, aby bronić cesarskiego rodu, posuwając się nawet do zrzeczenia się tronu, a później ponownego wstąpienia na niego. Takie czyny uczyniły ją wybitną postacią. Książę Naka no Oe miał syna o imieniu książę Takeru, którego Saimei uwielbiała. Kiedy jej wnuk zmarł w wieku ośmiu lat, pogrążyła się w głębokim smutku i wydała rozkazy, aby po śmierci została pochowana obok jego ciała wnuka. Napisała trzy wiersze opłakujące śmierć chłopca, kiedy je recytowała zawsze strugi łez płynęły z jej zasmuconych oczu. Dzięki niesamowitej energii cesarzowa Saimei z sukcesami zrealizowała liczne projekty. Mówiono o niej, że ceniła więzi rodzinne i obdarzała członków rodziny wielkim uczuciem. Połączenie jej cech macierzyńskich i ojcowskich w dużym stopniu miało wpłynąć na japoński naród.

 

38 Cesarz Tenji 626-672, dożył wieku 46 lat,  panował w latach 662 do 672.

Książę Naka no Oe, syn cesarza Jomeiego i cesarzowej Kogyoku, późniejszej cesarzowej Saimei. Miał 11 córek, z których 2,  księżniczka Uno no Sarara i księżniczka Ahe, zasiadły na tronie jako 41 cesarzowa Jito i 43 cesarzowa Genmei. Obok nich miał 6 synów, z których książę Otomo zasiadł na tronie jako jego następca, 39 cesarz Kobun.

 

Cesarzowa Saimei, wcześniej cesarzowa Kyogoku namaściła na swojego następcę syna, księcia Naka no Oe, którego powiła jako cesarzowa Taiza, żona cesarza Jomeiego. W rezultacie po jej śmierci przejął obowiązki zasiadającego na tronie 38 władcy, ale został został intronizowany jako cesarz Tenji dopiero 7 lat później, w  668 roku.

 

Naka no Oe odegrał kluczową rolę w zakończeniu niemal całkowitej kontroli klanu Soga nad rodziną cesarską. W 644 roku, widząc, że nad wpływami Sogi Iruki nikt nie jest w stanie zapanować zawiązał spisek z Nakatomim Kamatarim i Sogą Kurayamadą Ishikawą no Maro, w rezultacie którego Soga Iruka został zamordowany w obecności cesarzowej Kogyoku. Zamach nazwano incydentem Isshi. Wkrótce po tym ojciec Iruki, Soga Emishi, odebrał sobie życie, co zakończyło istnienie głównej linii potomków Sogi Inamego i dominację jego rodziny na cesarskim dworze. Po Incydencie Isshi zwolennicy Iruki zniknęli ze sceny politycznej i rozproszyli się praktycznie bez walki. Naka no Oe poślubił córkę swojego sojusznika Sogi Kurayamady, zapewniając sobie w ten sposób kontrolę nad pozostałością elit klanu Soga i stawiając je po swojej stronie.

 

W 663 roku Tenji ustanowił pierwszy znany dziś historykom kodeks prawny w historii Japonii. 

 

Ponoć Naka no Oe postanowił, że nie zostanie intronizowany dopóki nie zakończy kampanii oswobodzenia Baekje. Inna wersja mówi, że odłożył oficjalną ceremonię na czas budowy mauzoleum swojej matki. W 663 dokonał próby inwazji na Półwysep Korei, aby wesprzeć odrodzenie się sojusznika. Połączone siły Baekje i państwa Yamato zostały rozbite w bitwie pod Baekgang przez flotę Silli i Chin, kampania zakończyła się niepowodzeniem. 

Po tej porażce Tenji rozpoczął ogromny projekt budowy państwa na wzór Chin dynastii Tang. Uznał, że Yamato musi co najmniej robić wrażenie silnego militarnie i politycznie państwa. Obawiał się, że jeśli Chiny i Silla uznają jego kraj za słabego przeciwnika podejmą próbę najazdu i podbicia Yamato. Rozpoczął przebudowę struktur państwa na wzór Tang, importując kulturalne, budowlane i polityczne wzorce. Jego reformy spotkały się z niezadowoleniem klanów rządzących w prowincjach którym narzucał swoje decyzje i które obciążał kosztami reform. Przygotowując się do najazdu rozpoczął program narodowej linii obrony wzdłuż zachodnich wybrzeży Japońskich Wysp. Ponadto po przegranej kampanii pomocy podbitemu królestwu Baekije zezwolił na osiedlenie się w Yamato licznej masie uchodźców z Półwyspu Korei, co stało się dużym problemem dla miejscowych rodzin posiadaczy ziemskich. 

 

W 667 roku cesarz Tenji przeniósł stolicę z Asuki do Omikiyo ( późniejsze Otsu ) w prowincji Omi, na zachodnim brzegu jeziora Biwa, gdzie wybudowano cesarski pałac nazwany Omi Otsu-no-miya. Przeniesienie stolicy spotkało się z ogólnym niezadowoleniem.

 

W 668 roku zakończono budowę mauzoleum cesarzowej Saimei. W tym samym roku, w wieku 42 lat, książę Naka no Oe został intronizowany na 38 cesarza, któremu nadano cesarskie imię Tenji. Jak podaje Nihon Shoki w czasie uroczystości intronizacji poselstwo z prowincji Echigo zaprezentowało mu cudowny dar w postaci "łatwopalnej wody". Jest to prawdopodobnie pierwsza wzmianka o ropie naftowej w Japonii.  

 

Według Nihon Shoki w 671 roku miała się pojawić pierwsze publiczne ogłoszenie określania czasu za pomocą Rokoku, rodzaju  zegara wodnego. Istotną zasługą cesarza Tenji było bardzo aktywne działanie w projektach poprawy instytucji wojskowych i modernizacji armii.

 

KONIEC EPOKI KLANU SOGA  (536 do 645), POCZĄTEK EPOKI RODU FUJIWARA   (668 do 1160).

 

Klan Fujiwara powstał, gdy w 668 roku Nakatomi Kamatari (614–669) został nagrodzony przez cesarza Tenji zaszczytnym nazwiskiem Fujiwara. To wydarzenie stało się początkiem epoki dominacji arystokratycznego rodu Fujiwarów w cesarskiej administracji i wręcz całkowitej kontroli cesarskiej rodziny. System rządów arystokracji dworskiej zapoczątkowany przez Sogę Inamego ród Fujiwarów rozwinął do perfekcji.

Nazwa Fuji wywodzi swoje znaczenie od nazwy kwiatu Wisterii, która jest symbolem czarującego piękna i niezwyklej odporności. Dziedziczne  nazwisko z przedrostkiem Fuji zostało nadane Nakatomi Kamatariemu w nawiązaniu do pola wisterii Fuji na górze Tono, w dzisiejszym mieście Sakurai, gdzie Kamatari i książę Naka no Oe przygotowywali plan spisku pozbycia się Sogi Iruki i wyeliminowania klanu Soga z życia politycznego państwa Yamato.

Od wieków Japończycy głęboko podziwiali kwiaty Wisterii, znane z żywych kolorów i delikatnego zapachu, a Fuji stało się popularnym imieniem odzwierciedlającym miłość i szacunek dla cudów natury, odwołującym się do poczucia podziwu dla świata przyrody i ciągłego doceniania cudów świata natury w kulturze japońskiej.

 

Fujiwara Kamatari był pierwszą osobą mianowaną na stanowisko Naidaijina, Ministra Centrum. Otrzymał to nadanie w 669 roku. Po mianowaniu na to stanowisko Fujiwary Michitaki w 989 r. urząd ten został ustanowiony na stałe, zajmując pozycję tuż za Udaijinem, Ministrem Prawicy i Sadaijinem, Ministrem Lewicy.

Książę Karu, wnuk cesarza Tenmu i cesarzowej Jito, syn przedwcześnie zmarłego księcia Kusakabe i księżniczki Abe, córki cesarza Tenji. W 697 roku, po abdykacji cesarzowej Jito, książę Karu został intronizowany jako cesarz Monmu.

 

Umiejętne zabiegi Fujiwary Fuhito, wspierane zapewne przez emerytowaną cesarzową Jito, doprowadziły do ślubu jego córki Fujiwary Miyako z cesarzem Monmu w 697 roku. W 701 roku Miyako urodziła cesarzowi syna, księcia koronnego Obito.

 

42 cesarz Monmu zmarł niespodziewanie w  707 roku w wieku 24 lat. Uznano, że 6-cio letni książę Obito jest za młody, sukcesję po zmarłym synu przejęła matka, księżniczka Abe, córka cesarza Tenji, intronizowana jako cesarzowa Genmei.

 

43 władczyni Cesarzowa Genmei  660 - 721, dożyła wieku 61 lat,  panowała w latach 707 - 715.

Księżniczka Uno no Sarara, córka cesarza Tenji i Ochi no Iratsume, córki ministra O-omi Sogi no Yamady no Ishikawy Maro, który wraz z księciem Naka no Oe i Nakatomim Kamatarim  brał udział w spisku nazwanym incydentem Ishi, zakończonym śmiercią Sogi Iruki. Wstąpiła na tron w 687 roku jako 41 władczyni cesarzowa Jito. 

Swoim następcą mianowała syna księcia Kusakabe. Za potencjalnego następcę tronu uważano również rok młodszego od Kusakabe, drugiego syna cesarza Tenmu księcia Otsu (663 - 686). Matką Otsu była księżniczka Ota, również córka cesarza Tenji, druga z żon cesarza Tenmu. Książę cieszył się dużą popularnością i miał odpowiednie przygotowanie. 

Prawdopodobnie po śmierci Tenmu konflikt dworskich frakcji, o to kto przejmie sukcesję, nabrał niebezpiecznych rozmiarów. W historii państwa Yamato było mnóstwo takich przykładów, które doprowadziły do krwawych wydarzeń. W każdym razie musiały istnieć poważne powody, dla których cesarzowa Jito postanowiła pozbyć się księcia Otsu, ewentualnego konkurenta jej syna do sukcesji. Fałszywie oskarżyła Otsu, syna swojej siostry, o spisek przeciwko tronowi, skutkiem czego został stracony niedługo po śmierci Tenmu. Jej starania skończyły się jednak niepowodzeniem. Książę Kusakabe poprowadził budowę grobowca zmarłego cesarza, a po jej zakończeniu oficjalną ceremonię pogrzebową. 10 maja 689 roku  niespodziewanie zmarł w wieku 28 lat.

 

W 697 roku cesarzowa Jito mianowała swojego wnuka księcia Karu oficjalnym następcą tronu i abdykowała na jego rzecz. 9 lat wcześniej, w roku 688, po raz pierwszy pojawił się jako dworzanin drugi syn Fujiwary Kamatariego Fujiwara Fuhito (659-720), mający wówczas 29 lat. Fuhito mocno wspierał plany cesarzowej Jito i nominację księcia Karu, czym zapewnił sobie ogromną przychylność odchodzącej władczyni. Jito abdykowała, ale nie odsunęła się w cień, zachowała swoje dotychczasowe wpływy na władzę. Fuhito zaczął umacniać swoją pozycję na dworze, jego wpływy rosły. 

 

42 Cesarz Monmu 683 - 707, dożył wieku 24 lat,  panował w latach 697 do 707.

9 stycznia 672 roku, 2 dni po śmierci ojca, książę Otomo oficjalnie przejął władzę. Jednak jego panowanie miało trwać niecałe 8 miesięcy. 

 

W tym czasie książę Oama udawał mnicha w świątyni w Yoshino, przygotowując się do buntu przeciwko siostrzeńcowi. Powszechnie uważano, że książę Otomo będzie kontynuował program przebudowy kraju rozpoczęty przez zmarłego ojca, który spotkał się z ogromnym sprzeciwem lokalnych feudałów.  Potajemnie zaczął gromadzić broń i mobilizować sojuszników spośród niezadowolonych z polityki ojca dla przeprowadzenia zamachu stanu, nazwanego wojną Jinshin. 27 lipca opuścił Yoshino i wyruszył planując atak na ówczesną stolicę Omikiyo, dzisiejsze Otsu, na zachodnim brzegu jeziora Biwa. Poprowadził swoje wojska okrężną drogą na wschód przez prowincje Yamato, Iga i Mino do Tomino w prowincji Ise. Po drodze znacznie zwiększył swoje siły zyskując wielu nowych sojuszników spośród licznej rzeszy rodów prowincji niezadowolonych z polityki zmarłego cesarza Tenji. 

 

Otomo również zgromadził duże siły i poprowadził je na wschód. Przez następny miesiąc stoczono wiele krwawych bitew w północno zachodniej części Mino, w okolicach obecnego Gifu i Sekigahary. Początkowo wydawało się, że szala zwycięstwa przechyla się na stronę cesarskich wojsk i zamach stanu nie powiedzie się. Kluczową okazała się bitwa przy moście Seta na trakcie Nankasendo stoczona 20 sierpnia 672 roku, w której armia księcia Otomo poniosła druzgocącą porażkę, ale książę uszedł z życiem i szukał schronienia na górze Nagara. Generałów jego armii, których pojmano żywcem, stracono na rynku w Awazu. Gdy książę Otomo dowiedział się o tym pojął, że jest w sytuacji bez wyjścia i nie ma gdzie uciec. Do tego zawisła nad nim niemożliwa do zmycia hańba porażki. W rezultacie odebrał sobie życie dusząc się.

Po zaciętej walce wojska Oamy zdobyły nową stolicę Omikiyo ( późniejsze Otsu ) założoną 667 roku przez jego zmarłego brata, cesarza Tenji, w Omi. Oama rozkazał spalić cesarskie pałace nowej stolicy, ogień szybko się rozprzestrzenił i miasto doszczętnie spłonęło. Stolica powróciła do  Asuki w Nara.

 

Przez setki lat, aż do epoki Meiji nie był prezentowany w oficjalnych zapisach jako cesarz. Uważano, że Otomo był zwykłym intruzem, najwyżej tylko pretendentem, rodzajem anomalii. Obecnie Agencja Dworu Cesarskiego odpowiedzialna za sprawy państwowe dotyczące rodziny cesarskiej  i mała część historyków umieszczają panowanie cesarza Kobuna pomiędzy panowaniem cesarza Tenji i cesarza Tenmu. Jednak  większość współczesnych historyków nie uznaje tego panowania. Książę Otomo otrzymał swój pośmiertny tytuł i imię Kobun dopiero w 1870 roku.

 

40 Cesarz Tenmu 631-686, dożył wieku 55 lat,  panował w latach 673 do 686.

Tak więc jedną z najważniejszych konsekwencji zwycięstwa sił skupionych wokół księcia Naka no Oe, ostatecznie cesarza Tenji, było umożliwienie największemu sojusznikowi, najwierniejszej gałęzi klanu Nakatomi, zastąpienia rodu Soga jako źródła cesarskich małżonek, matek książąt krwi. W rezultacie matki wielu przyszłych władców były córkami Fujiwarów. A który władca mógłby odmówić nagrodzenia swojego dziadka ze strony matki, wujków i kuzynów tytułami i przywilejami władzy? Do czasu zamieszek Heiji w 1160 roku jedna z gałęzi rodu Fujiwara sprawowała taką samą, a nawet większą kontrolę nad sprawami kraju, co wyeliminowany klan Soga.

Fujiwarów miał zastąpić ród Taira z patriarchą Tairą Kiyomorim, ale ich panowanie będzie trwało jedynie 20 lat. Ostatecznie rządy arystokracji dworskiej przekroczyły wszystkie granice despotyzmu, jakie mogły tolerować lekceważone rody arystokratyczne prowincji dysponujące ogromną siłą militarną. Taira Kiyomori podniósł rękę na cesarza, polała się krew buddyjskich mnichów, spłonęły świątynie Miidery i dawnej stolicy Nara. Miecze armii poprowadzonej przez Minamoto Yoritomo miały zmieść stary system w wojnie Gempei i wprowadzić nową epokę rządów dyktatorów wojskowych, szogunów.

 

Wracając do Fujiwarów tylko potomkowie drugiego syna Fujiwary Kamatariego, Fujiwary Fuhito, mogli nosić nazwisko Fujiwara. Pierwszy, najstarszy syn Joe został mnichem buddyjskim i podróżował po Chinach, czym zrzekł się przysługującej mu sukcesji. Wszyscy pozostali członkowie klanu Nakatomi zachowali oryginalne nazwisko rodowe, dopóki Nakatomi Imimaro nie został mianowany na stanowisko Chunagona, Środkowego Doradcy w Radzie Stanu Daijo Kan. Ten niewątpliwie nobilitujący awans otrzymał przy wsparciu Fujiwary Fuhito. W 764 roku Kiyomaro, syn Imimaro, stanął po stronie cesarzowej Koken podczas rebelii Fujiwary Nakamaro, a w 769 roku otrzymał nazwisko Onakatomi, co było początkiem klanu Onakatomi. W okresie Heian wszystkie trzy prawowite domy klanu Nakatomi otrzymały imię Onakatomi. 

 

Cesarz Tenji przywiązywał dużą wagę do zapewnienie sobie następcy. Jego małżonką cesarzową była Yamato Hime, ale niestety ten związek nie dał mu dzieci. Musiał więc znaleźć odpowiedniego kandydata spośród synów których dały mu inne żony, lub konkubiny. Pierwszym synem jaki mu się urodził był książę Takeru, ale urodził się niemy i zmarł w wieku 7. 

Książę Otomo był następnym księciem i miał wszystkie zalety, aby zostać następnym cesarzem. Chociaż był niemal idealny, ale jego matka była niskiego pochodzenia, pochodziła z rodziny właścicieli ziemskich z prowincji Iga i nie urodziła się na cesarskim domu. Obciążało to kandydaturę księcia Otomo ogromną wadą.

Był jeszcze jeden mężczyzna cesarskiej krwi, który wydawał się nie mniej uzdolniony jak Otomo, książę Oama, młodszy brat cesarza. Jego pozycja nadana z urodzenia była o wiele wyższa niż Otomo i w zasadzie według tego kryterium bardziej nadawał się na następnego cesarza. To stało się przyczyną nadchodzących kłopotów.

W 670 roku cesarz Tenji zachorował. Mając świadomość, że jego dni są policzone chciał uregulować sprawę sukcesji po jego śmierci. Chciał żeby jego następcą został Otomo, który był jego ulubionym synem. Chciał wzmocnić jego pozycję, Otomo był pierwszym któremu nadano stanowisko Daijo Daijina, Głównego Ministra Rady Stanu i Kanclerza. Tak, cesarz Tenji życzył sobie, aby po jego śmierci dynastia cesarska przeszła na jego syna, księcia Ōtomo. 

Największym potencjalnym rywalem Otomo był Oama, cesarz obawiał się, że po jego śmierci brat będzie próbował wyeliminować syna. Kazał wezwać Oamę i zapytał go, czy chce objąć tron po jego śmierci. Zaplanował, że jeśli Oama będzie chciał przejąć sukcesję oskarży go o zdradę i skarze na wygnanie. Jednak brat wyczuł podstęp i stwierdził, że absolutnie nie ma takiego zamiaru, a cesarzem powinien zostać książę Otomo jako syn panującego cesarza. Oświadczył, że chce porzucić świecki świat, wejść na drogę Buddy i oddać się modlitwom w świątyni Yoshino.

Cesarz ogłosił, że jego następcą będzie książę Otomo. Potem Otomo wezwał sześciu wysoko postawionych cesarskich doradców i kazał im w obecności cesarza złożyć przysięgę, że będą wspierać go w przejęciu sukcesji. Kilka dni później cesarz Tenji zmarł, odszedł 7 stycznia 672 roku (według naszego kalendarza).

 

 

39 Cesarz Kobun 648 - 21.08.672, dożył wieku 34 lat,  panował niecałe 8 miesięcy, od 9 stycznia 672 do 21 sierpnia 672.