W 552 roku cesarz Kinmei, władca królestwa Yamato, przyjął poselstwo koreańskiego królestwa Kudary. Delegacja króla Shomyoo Song Myonga, złożona z uczonych, mnichów i rzemieślników, przekazała Kinmeiemu posąg Buddy wykonany z brązu, kilka tomów Kyoron, nauk Dharmy Buddy z komentarzami do nich, oraz inne buddyjskie artefakty. Wydarzenie to stało się początkiem religii buddyjskiej w Japonii i jednocześnie osią konfliktu jaki podzielił najsilniejsze rody arystokracji ówczesnego państwa Yamato, klan Soga i ortodoksyjnie konserwatywne klany Mononobe i Nakatomi. Doprowadzenie do oficjalnego uznania buddyzmu za państwową religię królestwa Yamato miało burzliwy i krwawy przebieg. Było niewątpliwym sukcesem polityki klanu Soga, największego zwolennika nowej religii. Z jej pomocą Soga Imako chciał powiększyć władzę i siłę państwa Yamato i zacementować niepodważalną pozycję jego rodu. Ceną sukcesu była druzgocąca porażka, spór o nową religię doprowadził do upadku i zagłady rodu Soga po niemal 100 letniej dominacji na dworze królestwa Yamato. Zastąpił go ród Nakatomi, jeden z największych przeciwników buddyzmu, którego patriarcha Nakatomi Kamatari, jako Fujiwara Kamatari, dał początek potędze rodziny Fujiwarów. Będzie ona trwała od roku 668 aż do wydarzeń Heiji w 1160 roku.

Historia wprowadzania buddyzmu i wydarzeń epoki dominacji rodu Soga jest opisana w księdze   PAŃSTWO YAMATO 250 - 710 :

Praojczyzną i kolebką religii buddyjskiej są Indie i Chiny. Głównymi gałęziami, doktrynami starożytnego buddyzmu są :

THERAVADA - Doktryna Starszych, nazywana Stary Wóz lub Mały Wóz.

Najdłużej istniejąca szkoła spośród wczesnych szkół buddyjskich. Wyznawcy tej tradycji wierzą, że głównym celem buddysty jest osiągnięcie Nirvany, Stanu Oświecenia. Adept zostaje Arhatem, wyzwoloną istotą, w ciągu jednego życia, jednych tylko narodzin, w jednej inkarnacji, wzorem uczniów Buddy najdawniejszych czasów. Drogą do celu, WOZEM który do niego doprowadzi, jest pełne oddanie się praktyce buddyzmu z najwyższym zaangażowaniem. Stan Arhaty jest uważany w tradycji THERAVADY za właściwy cel buddysty. Oświecony Arhata, uwolniony od więzów pragnień i pożądań, nie odrodzi się ponownie. Takiego oświecenia może dostąpić wyłącznie praktykujący mnich.

MAHAYANA - Wielki Wóz.

Krytycy Theravady rozwinęli doktrynę Mahajany. Wprowadza ona nowy ideał BOTHISATTWĘ. Celem Bothisattwy nie jest osiągnięcie własnego stanu oświecenia, ale pożytek wszystkich czujących istot, praca dla dobra innych. W tym celu współczujący Bodhisattwa, nie zważając na własne cierpienia, świadomie decyduje się odradzać po śmierci, aby nauczać innych i dać im także szansę na dostąpienie stanu oświecenie. BODHISATTWA jest wyższym celem doskonałości niż Arhata, ponieważ Bodhisattwa ślubuje zostać Buddą, aby osiągnąć Doskonałe Oświecenie, ale odkłada swoje zbawienie, aby pomóc wszystkim stworzeniom we wszechświecie uwolnić się od cierpienia. Może tego dostąpić każdy, również osoba świecka, niezależnie od płci, ponieważ w każdej żyjącej istocie istnieje natura Buddy. Doktryna Mahajany zakłada więc, że każdy może praktykować buddyzm i dążyć do ideału Bothisattwy.

VAJRAYANA - Diamentowy Wóz, pokrewny Wielkiemu Wozowi.

Wywodzi się z Mahayany. Jednym z głównych celów tej praktyki buddyzmu jest stanie się Bodhisattwą. Praktykujący buddyzm Wajrayany przyjmuje swoją wrodzoną naturę Buddy jako oś praktyki. Ponieważ my, jako ludzie, mamy już oświecony umysł, buddyzm Wajrayany pozwala nam widzieć świat w kategoriach ostatecznych prawd, co może pomóc praktykującemu osiągnąć pełny stan Buddy. Motywacja odgrywa ważną rolę w praktyce Wajrayany. Motywacja do osiągnięcia stanu Buddy w celu służenia wszystkim czującym istotom pomaga osiągnąć ścieżkę Bodhisattwy. Vajrayana nosi nazwę BUDDYZMU EZOTERYCZNEGO — praktykowanego jako wiedza tajemna, hermetyczna, przekazywana jedynie wybranym, przygotowanym i wtajemniczonym, w przeciwieństwie do dostępnej dla ogółu wiedzy egzoterycznej. Buddyzm ezoteryczny kładzie nacisk na rytuały i mistycyzm, droga do oświecenia wychodzi z wnętrza.

Najistotniejszym artefaktem w praktyce Vajrayany jest buława VAJRA, starożytna broń boga Indry łącząca w sobie istotę siły błyskawicy i twardości diamentu, przez co symbolizuje moc i niezniszczalność w walce o pokonanie zła i osiągnięcie stanu oświecenia.

Buddyzm przybył do Japonii z Korei i Chin pod koniec VI wieku. Jego wpływy znacznie wzrosły w epoce Nara (710–794). Za panowania księcia regenta Shotoku (593-622), w cesarskiej stolicy Nara, powstało Sześć Szkół, sekt buddyjskich, znanych jako Rokushu. Ich nauki opierały się o doktrynę MAHAYANA, ale w odróżnieniu od Chin i Indii w Japonii stały się elitarną formą nauczania. Wszystkie były kontrolowane przez rząd Nara jako narzędzie dla umocnienia autorytetu władzy cesarskiego dworu. W roku 594 buddyzm został proklamowany religią państwową. Z dworskiego funduszu sfinansowano budowę Siedmiu Wielkich Południowych Świątyń Nara. Każda z nich chciała być główną buddyjską szkołą Cesarskiego Domu, we wszystkich funkcjonowali wykształceni mnisi skupieni wokół dworu w Nara.

W 804 roku dwaj japońscy mnisi Kukai i Saisho, niezależnie od siebie, wyruszyli do Chin studiować nauki buddyzmu u jego źródeł, u uczniów indyjskich mistrzów. Po powrocie do Japonii zaczęli rozwijać własne ośrodki nauczania Shingon i Tendai według tradycji VAJRAYANY, zwanej też Diamentową Drogą, lub Drogą Niezniszczalnego.

KUKAI (774–835), został nazwany Kobo Daischi, Wielkim Mistrzem Rozpowszechniającym Nauki Buddyjskie. W 816 roku założył na górze Koya główną świątynię buddyzmu ezoterycznego SHINGON, którą nazwano Kongobuji, Świątynia Diamentowego Szczytu. Ziemię i potrzebne środki otrzymał z nadania cesarza Saga.

SAICHO (767–822), nazwany Dengyo Daishi, Wielki Nauczyciel Buddyzmu Przekazujący Naukę, został wyświęcony w świątyni Todaiji w Nara, po czym osiadł na górze Hiei, gdzie w 788 roku założył klasztor Enryakuji. Po powrocie z Chin jego klasztor stał się głównym ośrodkiem nauczania szkoły buddyzmu ezoterycznego TENDAI.

W ten sposób narodziła się japońska formuła buddyzmu ezoterycznego Vajrayana nazwana Mikkyo, Tajna Doktryna, inaczej Tajemne Nauki. Mikkyo stała się główną osią doktryn nauczania szkół Shingon i Tendai.

Powstanie nowych ośrodków nauczania zbiegło się z przeniesieniem cesarskiej stolicy z Nara do Kyoto w 794 roku. Nowa lokacja stolicy wyznaczyła początek epoki Heian. Obie szkoły Shingon i Tendai nauczały według reguły Mikkyo, zbioru tajnych doktryn i praktyk. Mikkyo mówi, że inicjujące rytuały i mantry mogą przynieść oświecenie jeszcze w ciągu własnego życia. Główny ośrodek szkoły Tendai, świątynia Enryakuji na wznoszącej się u granic Kyoto górze Hiei, nabrał z czasem szczególnego znaczenia uzyskując silne wpływy na cesarskim dworze.

Stare ośrodki nauczania buddyzmu, świątynie w dawnej stolicy Nara i świątynia Miidera utraciły dotychczasową dominującą pozycję. Wywodząc się z tradycji Mahayana z natury były w opozycji do nowych ośrodków nauczania według Vajrayany, co doprowadziło do ostrych konfliktów z mnichami Enryakuji na górze Hiei.

BUDDYZM W JAPONII - GENEZA

© 2015 - 2025  |  All Rights Reserved | © Krzysztof Pietrek | Wszelkie prawa zastrzeżone

dannoura1185@op.pl