Wotywny miecz Tachi przechowywany w Nara, w świątyni Kasuga-taisha
Dwa chińskie miecze ( u góry ) z czasów dynastii Sui. Na dole japoński miecz z epoki Kofun, VI wiek. Met Museum. Source wikipedia.org
Analizując ewolucję Prawdziwego Japońskiego Miecza NIHONTO dostrzegamy jak bardzo zależała od wydarzeń historycznych, zmian organizacji jednostek operujących na polu walki, nawet zmian społecznych.
W przypadku miecza JOKOTO trudno dostrzec takie zależności oprócz dwóch faktów. Pierwszym było sprowadzenie pierwszych ostrzy z Chin i królestw Półwyspu Korei, dzięki czemu żelazny miecz pojawił się w rękach wojowników Kraju Wiśni i rodzimi kowale mogli zacząć pracę nad własną techniką jego produkcji. Drugim wydarzeniem była wojna z plemionami wojowniczych jeźdźców Emishi u schyłku epoki Nara (710-794) opierającymi się narzucaniu władzy cesarskiego dworu państwa Yamato. Doświadczenia tej wojny wprowadziły na pole walki konnego wojownika, dla którego prosty, stosunkowo krótki miecz Jokoto stał się mało skuteczny w walce z grzbietu konia i musiał odejść w zapomnienie robiąc miejsce długim, zakrzywionym głowniom Nihonto, pierwszym zakrzywionym mieczom Tachi epoki Heian.
Prawdopodobnie dlatego miłośnicy miecza samuraja nie zagłębiają się raczej w historię starożytnych Jokoto i historię państwa Yamato poprzedzającego Cesarstwo Japonii ze stolicą w Kyoto. Myślę, że jest to duży błąd.
Ostrzu starożytnego miecza Jokoto nadano nazwę CHOKUTO. Należy zauważyć, że termin Tachi pojawił się już w czasach miecz Jokoto. Obosieczne Chokuto nazwano Tsurugi lub Ken, jednosieczne Chokuto do okresu Heian nazywano Tachi z pisownią 大刀, też Kara Tachi 唐大刀, dosłownie Duży Miecz Tachi. Późniejsze długie zakrzywione, selektywnie hartowane miecze również nazywano Tachi z pisownią znakami 太刀.
Państwo Yamato było korzeniem z którego miało się wyłonić przyszłe feudalne Cesarstwo Japonii, tak jak chiński miecz był ziarnem z którego miał się wykluć prawdziwy japoński miecz Nihonto. W początkowym okresie państwa Yamato wytworzył się system rządów arystokracji dworskiej, wielkich rodów skupionych wokół tronu władcy. Turbulencje i konflikty zbrojne dotyczyły walk o pozycję w administracji dworu państwa Yamato i sukcesje kolejnych władców.
Rządy arystokracji dworskiej miały trwać aż do czasów Wojny Gempei ( 1180 - 1185), po której nastała nowa forma rządów, czas władzy Bakufu, dwóch kolejnych szogunatów Kamakura i Muromachi, opartych na sile militarnej najmocniejszych rodów wielkich posiadaczy ziemskich prowincji regionu Kanto. Konflikty zbrojne przeniosły się na prowincje rozbitego dzielnicowo kraju, dotyczyły walki o rozszerzenie stanu posiadania najsilniejszych i pozycji w szogunacie. Turbulencje w kolejnych szogunatach próbowały wykorzystać rody skupione wokół cesarskiego dworu wspierające ambicje cesarzy do odebrania władzy szogunom. W efekcie nastał czas ponad 400 lat krwawych wojen domowych trwających aż do końca roku 1600, kiedy po bitwie pod Sekigaharą pełnię władzy przejął szogun Tokugawa Ieyasu jednocząc kraj i zaprowadzając pokój.
PROLOG
Czasy starożytnego miecza Jokoto to epoka nazwana Yamato (250-710), później podzielona na dwa okresy Kofun (250-538) i Asuka (538-710), epoka Nara (710-794) i połowa początek Heian do około 940 roku. Był to czas królestwa Yamato, fundamentu przyszłego, feudalnego cesarstwa Japonii i jego początków. Trudno nie dostrzec narzucającej się analogii pomiędzy narodzinami i ewolucją miecza, oraz narodzinami i rozwojem państwa które powstawało z jego udziałem. Zarówno miecz jak i cesarstwo Japonii wyłoniły się z rodzącej się z wzorców cywilizacji Chin dynastii Tang i królestw Półwyspu Korei.
Czas starożytnego miecza Jokoto to epoka powstania i ugruntowania się systemu rządów arystokracji dworskiej skupionej wokół dworu i cesarskiej rodziny, zapoczątkowana przez ród Soga, który zamieniła rodzina Fujiwara, a później ród Taira, nazywany domem Heike. Źródłem dominującej pozycji każdego z tych 3 kolejnych rodów był fakt, że były one "dawcami" cesarskich żon, które rodziły kolejnych cesarzy. W ten sposób głowa rodu najbliżej spokrewnionego z rodziną cesarską zyskiwała najbardziej prominentne stanowiska w cesarskiej administracji i często dominujący wpływ na decyzje panujących władców i ustalania sukcesorów po ich śmierci. Rody arystokracji zamieszkujące w prowincjach miały niższą, drugorzędną pozycję, zazwyczaj nie przysługiwał im zaszczyt wstępu w progi cesarskiego dworu.
Epokę Yamato poprzedzały dwie epoki Jomon i Yayoi. Można zaryzykować stwierdzenie, że był to czas bezpaństwowego społecznego chaosu z którego z wielkim trudem, drogą eksperymentów i doświadczeń na własnych błędach, wyłaniały się pierwsze małe, zorganizowane społeczności. Pierwszym prawem musiało być prawo siły i naturalnej potrzeby przeżycia, podstawowe zasady lojalności i opieki nad partnerką rodzącą potomstwo oraz grupą w której było łatwiej polować, aby wyżywić się i chronić swoje tereny przed obcymi i dzikimi zwierzętami.
EPOKA JOMON 14.000 p.n.e. - 300 p.n.e.
Mieszkańcy Wysp Japońskich tworzyli wędrowne hordy. Zajmowano się zbieractwem, myślistwem i rybołówstwem. Pojawiły się pierwsze stałe osiedla. Nazwa Jomon pochodzi od nazwy wzoru charakterystycznego dla wyrobów ceramiki tej epoki. W pierwszych fazach kultury Jomon ceramika była dekorowana poprzez odciskanie sznurków w powierzchni mokrej gliny i jest uważana za jedną z najstarszych na świecie.
Początek cywilizacyjnego skoku nastąpił z chwilą, kiedy mieszkańcy Japońskich Wysp otrzymali niepowtarzalną szansę nauki od przybyszy migrujących z dużo bardziej rozwiniętych społeczności Chin i królestw Półwyspu Korei.
EPOKA YAYOI 300 p.n.e. - 250 n.e.
Migrujący mieszkańcy z kontynentu Azji zapoczątkowali uprawy ryżu i prymitywne rzemiosło wyrobów z żelaza. Rolnictwo stało się podstawą egzystencji. Powstają wspólnoty plemienne i większe osady, pierwsze hierarchiczne struktury klas społecznych na wzór chińskich, których zasady przywieźli przybysze z kontynentu Azji. Tworzą się klasy społeczne i pierwsze federacje wspólnot plemiennych. Pojawiają się właściciele ziemscy, którzy rozszerzają swoje domeny i umacniają władzę tworząc własne małe państwa. Rośnie podział klasowy. Z Korei i Chin przybywają do Japonii nowoczesne narzędzia metalowe i żelazna broń, najważniejsze innowacje tego okresu. Z czasem kontynentalni rzemieślnicy zaczęli osiedlać się w Japonii i tutaj zakładać swoje warsztaty produkcyjne.
Według historyków Japonia weszła niemal równocześnie w epokę brązu i żelaza właśnie w okresie Yayoi, dużo później niż kontynentalne Chiny czy królestwa Korei.
NARODZINY MIECZA
Legendy mówią, że historia miecza dawnej Japonii zaczyna się w III wieku n.e. Według starych zapisów, opartych na ustnych przekazach, pierwsze żelazne miecze miały trafić do Kraju Wiśni z Chin w 239 roku ne, w przededniu powstania królestwa Yamato. Przysłano je jako prezent dla mitycznej królowej Himiko. Były to proste obusieczne głownie. Od tego wydarzenia zaczął się rozwijać import mieczy z kontynentu Azji.
Pierwsi przybysze z kontynentu przetarli szlak kontaktom z zamorskimi sąsiadami. Wraz z kontaktami przybyła wiedza o organizacji bardziej rozwiniętych społeczeństw, sposobach rządzenia państwem, systemach podatkowych. W końcu, w połowie epoki Yamato, w 552 roku, dotarła do Japonii religia buddyjska zderzając się ze zbiorem starych religii obecnych od czasów zarania Kraju Kwitnącej Wiśni. Konflikt jaki powstał na tym tle doprowadził do napięć i krwawych wydarzeń, które targały cesarskim dworem młodego państwa Yamato przez ponad sto lat. Prawdopodobnie wtedy pojawił się termin SHINTO, jako określenie pierwotnych wierzeń.
JOKOTO STAROŻYTNY JAPOŃSKI MIECZ
© 2015 - 2025 | All Rights Reserved | © Krzysztof Pietrek | Wszelkie prawa zastrzeżone
dannoura1185@op.pl