JOKOTO PROLOG

Miecz Kara Tachi ostrze Kissaki Moroha Zukuri. Oprawa Karatachi ze złoconymi srebrnymi okuciami i intarsją, VIII wiek. skarbiec Shosoin Świątyni Todaji w Nara.

Długość całkowita 99,9 cm, rękojeść z osłoną 18,5 cm, Nagasa 78,2, cm, Nakago 13,6 cm.

Inną ważną cechą jest to, że prawie każdy ówczesny jednosieczny miecz miał Kamasu Kissaki, proste kissaki pozbawione łuku zakrzywienia. Wiele Nihonto epoki Heian odziedziczyło tę cechę miecza Jokoto. Główną wadą takiego Kissaki było to, że jeśli ostrze się wyszczerbiło, trudno było je ponownie naostrzyć ze względu na prostą linię. W rezultacie taka geometria kissaki został w końcu zarzucona. Pod koniec X wieku wytwarzano już miecze o wysokich właściwościach użytkowych, z których wyłonił się ostateczny kształt Nihonto epoki miecza Koto.

Jeśli chodzi o oprawy i ich mocowania, nowe wzory wprowadzono między VI a VII wiekiem, a mianowicie bardzo dużą, zaokrągloną lub kwadratową, bulwiastą głowicę zakończenia rękojeści przypominającą chiński symbol jadeitu o nazwie Gui, w którą było wyposażone wiele koreańskich mieczy. Poprzednie mocowania były nadal używane, ale w okresie Nara wprowadzono nowy styl mocowania na chiński wzór, nazywany Karatachi. Uważano go za bardzo modny, ceremonialny sposób noszenia miecza.

Różnice w geometrii ostrza, po lewej Hira Zukuri, po prawej Kiriha Zukuri.

Te dwie geometrie są niemal unikatowe w ostrzach z tego okresu.

Kissaki Moroha Zukuri

W X wieku, u schyłku epoki starożytnego miecza Jokoto grzbiet zaczął przesuwać się w kierunku krawędzi cięcia miecza, tworząc Shinogi Zukuri. Inną ważną cechą, która zaczęła się pojawiać była geometria Kissaki Moroha Zukuri dość popularna od VIII wieku do X wieku. Czubek miecza jest zaostrzony z obu stron, podczas gdy dolna część miecza ma inny kształt. Wspomniany miecz może być hira zukuri, kiriha zukuri lub shinogi zukuri na krawędzi, chociaż ta ostatnia była typową cechą zakrzywionych mieczy, a zatem poza kategorią Chokuto.

Miecz Ken opuścił japońskie pole walki bezpowrotnie, ale Tsukurikomi Ryo Shinogi Zukuri pozostało na nim w postaci ostrzy wielu pik Yari.

W epoce Nara, w VIII wieku, królestwo Yamato zaczęło uniezależniać się od importu z kontynentu sztabek i rud żelaza, wprowadzono ulepszenie jednosiecznych ostrzy poprzez zmianę grzbietu z płaskiego w wypukłe Shinogi. Wcześniejsza płaska geometria Hira Zukuri pozwalała na uzyskanie niezwykle ostrego ostrza, ale kosztem odporności na wstrząsy. Dzięki grzbietowi Shinogi miecz stał się mocniejszy nadal zachowując ostrą krawędź cięcia. Głownia stała się grubsza i cięższa, co zwiększyło zdolność cięcia. Stworzyło to typowy dla tego okresu pięcioboczny przekrój Kiriha Zukuri.

Wotywny miecz Sankoken

Wajra Sankosho

W pierwszych stuleciach naszej ery miecze obosieczne były używane tak samo często, jeśli nie częściej, niż jednosieczne, samodzielnie lub w połączeniu z tarczą, której użycie było wówczas dość popularne. Po VI wieku miecze dwusieczne typu Ken zaczęły wychodzić z użycia na polu walki, prawdopodobnie wzorem Korei i Chin. Miecz dwusieczny stopniowo nabrał znaczenia ceremonialnego, a później prawie wyłącznie wotywnego jako SANKOKEN, buddyjski rytualny obosieczny prosty miecz Ken z trójzębną rękojeścią Sanko Tsuka w formie trójzębnej buddyjskiej świętej Wajry SANKOSHO.

Ryo Shinogi Zukuri.

Tsukurikomi, geometria typowa dla wczesnych mieczy jednosiecznych była zazwyczaj Hira Zukuri, wąska, płaska o trójkątnym przekroju. W przypadku ostrzy miecza obosiecznego typu Ken stosowano symetryczny przekrój diamentu Ryo Shinogi Zukuri.

Cechą charakterystyczną głowni wczesnych mieczy była pierścieniowa głowica na końcu rękojeści, która występowała również w koreańskich i chińskich mieczach z tego samego okresu. Długość ostrza wynosiła zazwyczaj od 60 do 70 cm. Istniały również miecze Dao dłuższe niż 1 metr, przy czym miecze obosieczne były zazwyczaj krótsze.

Dao to jednosieczny chiński miecz używany głównie jako broń do cięcia. Mogły to być proste lub zakrzywione ostrza. Najpopularniejsza forma znana jest jako chińska szabla, ale te z szerszymi ostrzami nazywa się również chińskimi szerokimi mieczami. Proste, jednosieczne głownie nazywano Kara Tachi, Chińskie Tachi. W Chinach Dao uważany jest za Generała Broni wśród występujących obok miecza Jian, pistoletu i włóczni Giang.

Jian to obosieczny prosty miecz używany w Chinach przez ostatnie 2500 lat. Pierwsze chińskie źródła mówiące o mieczu Jian pochodzą z VII wieku p.n.e. Jednoręczny Jian miał ostrze o długości od 45 do 80 centymetrów. Wykonywano również większe głownie dwuręczne

JOKOTO Starożytny Japoński Miecz 239 - 940

dannoura1185@op.pl

Legendy mówią, że historia miecza dawnej Japonii zaczyna się w III wieku ne. Według starych zapisów, opartych na ustnych przekazach, pierwsze żelazne miecze miały trafić do Kraju Wiśni z Chin w 239 roku n.e, w przededniu początków Królestwa Yamato ( 250 - 710 ). Przysłano je jako prezent dla mitycznej królowej Himiko. Były to proste obusieczne głownie. Od tego wydarzenia miał się zacząć rozwijać import mieczy z kontynentu Azji.

Według historyków Japonia weszła niemal równocześnie w epokę brązu i żelaza w okresie Yayoi (300 p.n.e. - 300 n.e.), dużo później niż kontynentalne Chiny czy królestwa Korei. W początkach I wieku zaczęli napływać emigranci z Półwyspu Korei i Chin przynosząc nowoczesne na ówczesne czasy techniki rzemiosła i upraw roli. Odegrało to epokową rolę w rozwoju japońskiej cywilizacji między I a V wiekiem.

Pierwsi przybysze z kontynentu przetarli szlak kontaktom z zamorskimi sąsiadami. Wraz z kontaktami przybyła wiedza o organizacji bardziej rozwiniętych cywilizacyjnie społeczeństw, sposobach rządzenia, systemach podatkowych. W końcu, w połowie epoki Yamato ( 250-710 ), dotarła do Japonii religia buddyjska zderzając się ze zbiorem starych religii obecnych od czasów zarania Kraju Kwitnącej Wiśni. Konflikt jaki powstał na tym tle doprowadził do napięć i krwawych wydarzeń, które targały cesarskim dworem państwa Yamato przez ponad sto lat. Prawdopodobnie wtedy pojawił się termin SHINTO, jako określenie pierwotnych wierzeń.

Dwa chińskie miecze ( u góry ) z czasów dynastii Sui. Na dole japoński miecz z epoki Kofun, VI wiek. Met Museum. Source wikipedia.org

Analizując ewolucję Prawdziwego Japońskiego Miecza NIHONTO dostrzegamy jak bardzo zależała od wydarzeń historycznych, zmian organizacji jednostek operujących na polu walki, nawet zmian społecznych.

W przypadku miecza Jokoto trudno dostrzec takie zależności oprócz dwóch faktów. Pierwszym było sprowadzenie pierwszych ostrzy z Chin i królestw Półwyspu Korei, dzięki czemu żelazny miecz pojawił się w rękach wojowników Kraju Wiśni. Drugim wydarzeniem była wojna z plemionami wojowniczych jeźdźców Emishi u schyłku epoki Nara (710-794) opierającymi się narzucaniu władzy cesarskiego dworu państwa Yamato. Doświadczenia tej wojny wprowadziły na pole walki konnego wojownika, dla którego prosty, stosunkowo krótki miecz Jokoto stał się mało skuteczny w walce z grzbietu konia i musiał odejść w zapomnienie robiąc miejsce długim, zakrzywionym głowniom Nihonto, pierwszym mieczom Tachi.

Prawdopodobnie dlatego miłośnicy miecza samuraja nie zagłębiają się raczej w historię starożytnych Jokoto i historię państwa Yamato poprzedzającego Cesarstwo Japonii ze stolicą w Kyoto. Myślę, że jest to duży błąd. Historia państwa Yamato, dotarcia arystokratycznego klanu Soga na szczyty władzy i jego sromotnego upadku, powstania systemu rządów arystokracji dworskiej i wejścia religii buddyjskiej do Kraju Wiśni to miejscami wręcz pasjonująca wiedza.

JOKOTO Starożytny Japoński Miecz

Pierwsze żelazne miecze dotarły do Kraju Wiśni przywiezione z Chin i królestw Półwyspu Korei. Pierwsze miecze wykonywane w Japonii też były dziełem koreańskich emigrantów. Od nich czerpali wiedzę rodzimi rzemieślnicy, którzy wkrótce otworzyli własne kuźnie produkujące ostrza wzorowane na kontynentalnych. Miecze te nazwano Chokuto, epokę miecza Chokuto nazwano Jokoto, erą Starożytnego Japońskiego Miecza.

Tak więc historię Japonii przed powstaniem klasy samurajów, przed zjednoczeniem kraju i przed pojawieniem się klasycznego zakrzywionego, selektywnie hartowanego ostrza Nihonto pomógł kształtować Starożytny Japoński Miecz JOKOTO.

Chokuto jest terminem używanym do określenia całej rodziny jedno lub obusiecznych mieczy z prostymi ostrzami. W V wieku już powszechnie kuto w Japonii własne miecze Chokuto, proste głownie z jedną krawędzią tnącą długości 60 do 70 cm. Wtedy to pojawiła się własna metoda hartowania stali i własny styl projektowania opraw. Japoński miecz opisuje powiedzenie : Orenai, Magarani, Yoku Kireru - Nie powinien się łamać, nie powinien się zginać, powinien dobrze ciąć. Chińskie głownie takich cech nie miały. Japońscy kowale sami musieli wypracować nowe metody kucia miecza. Jednak kształt ostrza nadal był pod silnym wpływem kontynentu.

Taktykę walki, wzorem chińskiej i koreańskiej, oparto na bezpośrednim ataku oddziałów piechurów z włóczniami i tarczami, wspieranych przez łuczników. Ostrza były obustronnie sieczne, jak chiński miecz Jian, albo jednosieczne, jak klasyczny chiński miecz Dao, oba rodzaje głowni były proste.

Obosieczne Chokuto nazwano Tsurugi lub Ken, jednosieczne Chokuto do okresu Heian nazywano Tachi z pisownią 大刀, też Kara Tachi 唐大刀, dosłownie Duży Miecz Tachi. Późniejsze długie zakrzywione, selektywnie hartowane miecze również nazywano Tachi z pisownią znakami 太刀. Okucia, oprawy i mocowania tych wczesnych japońskich mieczy niewiele różniły się od siebie.

Chociaż miecze epoki Jokoto odegrały ważną rolę w historii Kraju Wiśni i japońskiego miecza nie mogą być uważane za bezpośrednich przodków Nihonto, Prawdziwego Japońskiego Miecza, selektywnie hartowanej, zakrzywionej głowni.

Ostrza Chokuto zaczęły zanikać w X wieku, kiedy zakrzywione ostrza pochodzące z północno wschodniej Japonii stały się głównym nurtem ewolucji miecza. Niemniej miecze te są niezwykle piękne i były postrzegane zarówno jako skuteczna broń użytkowa na polu bitwy, jak i symbol statusu właściciela.

Prawdziwą przyczyną zasadniczej zmiany geometrii miecza i powstania Nihonto była zmiana warunków pola walki, pojawienie się wojownika walczącego konno. Nowy sposób użycia miecza z wysokości końskiego grzbietu obnażył zasadnicze wady Chokuto, małą skuteczność prostego, stosunkowo krótkiego miecza.

Epoka NARA 710 - 794. Wojna z plemionami Emishi, zwiastuje zmierzch czasu miecza Jokoto.

Epokę Nara rozpoczyna przeniesienie dworu Królestwa Yamato do zbudowanego od podstaw miasta Nara, pierwotnie Heijo Kyo. Początek epoki Nara był początkiem potęgi wielkiego arystokratycznego rodu Fujiwara. W 645 roku Nakatomi Kamatari wsparł księcia Nakano Oe, przyszłego cesarza Tenji, w obaleniu dominującego na cesarskim dworze rodu Soga. Po objęciu tronu w 661 roku Tenji obdarzył Kamatariego najwyższą wówczas rangą dworską Taishokukan i nadał jego rodzinie nowe nazwisko Fujiwara. Dzięki intrygom i skutecznej polityce Fujiwarowie zdominowali cesarską administrację i ród władcy. Umiejętne kojarzenie małżeństw spowodowało, że od roku 806 do roku 1158, do schyłku epoki Heian, niemal wszystkich kolejnych cesarzy rodziły matki z rodu Fujiwara.

Do uzyskania pełnej władzy Yamato musiało podbić północno wschodnią część wyspy Honshu, zamieszkałą przez niepokorne wojownicze plemiona Emishi uważane przez Japończyków za barbarzyńców, zacofany relikt hord epoki Jomon. Większość z nich stawiła zdecydowany opór próbom narzucenia obcej władzy. W 773 roku rozpoczęła się wojna o równinę Kanto. Armia Yamato liczyła 20 tys. pieszych wojowników. Wojska Emishi, składające się z konnych oddziałów wyśmienitych łuczników, stosowały taktykę uderz i uciekaj. Ciężko zbrojna piechota cesarskich wojsk była bezradna wobec szybkiego i mobilnego przeciwnika. W 794 roku doszło do rozłamu wśród plemiennych przywódców, część z nich przeszła na stronę Yamato i pomogła złamać opór pozostałych. Lokalne potyczki wygasły w 811 roku. Fakt, że wojna trwała 38 lat, świadczy o skuteczności taktyki Emishi i ich bitności.

Zmierzch epoki Starożytnego Miecza JOKOTO

Wojna z Emishi spowodowała zmianę taktyki i sposobu walki. Japończycy dostrzegli jak skuteczne są oddziały konnicy. Konny wojownik potrzebował jednak zmiany uzbrojenia. Niska skuteczność prostego, krótkiego miecza Chokuto w walce z siodła obnażyła jego wady. Japończycy zrozumieli, że muszą zmodernizować dotychczasowy styl ostrza do nowych potrzeb. Nadszedł czas konnicy i długiego miecza Tachi, czas Nihonto.