Chubu, Kanto i Tohoku, regiony wschodu i północy, miały 4 wielkie siły, które mogły rywalizować z każdym. Były to Klany Hojo, Takeda, Uesugi i Imagawa. Każdy z nich, z dala od centrum, silną ręką panował na swoich ziemiach systematycznie powiększając stan posiadania.

Obok nich dwie rodziny lawirowały między wielkimi usiłując nie dać się wchłonąć, klan Oda w Owari i klan Matsudaira w Mikawie.

Mikawa Matsudairów leżała między Owari rodziny Oda na zachodzie i Totomi Imagawów na wschodzie. Obaj silni sąsiedzi byli dla nich zagrożeniem. Matsudaira Hirotada, głowa rodziny, zawarł sojusz z Imagawą Yoshimoto.

Klan Oda władał Owari, ale waśnie rodzinne podzieliły go. Oda Nobunaga, syn Ody Nobuhide, głowy gałęzi klanu Oda z zamku Kiyosu, kontrolował południe Owari. Północ kontrolowała gałąź Oda z zamku Iwakura, głową jej był Nobutomo, młodszy brat ojca Nobunagi. Kiyosu i Iwakura walczyły o dominację w prowincji, spór toczono z mieczem w dłoni. Nobunaga był w stanie ciągłej wojny. Od północy, oprócz stryja, atakował go klan Saito władający prowincją Mino. Kiedy sąsiedzi ze wschodu zawarli sojusz pojawiło się trzecie zagrożenie, jego granice zaczął atakować Imagawa Yoshimoto wsparty siłą Matsudairów.

Najagresywniejszą politykę ekspansji prowadzili Takeda Shingen i Imagawa Yoshimoto. Nie konkurowali bezpośrednio ze sobą, ich geopolityczne wizje miały zdecydowanie różne kierunki.

Plany Takedy Shingena, daimyo górskiej prowincji Kai, koncentrowały się na budowaniu potęgi poprzez ekspansję na północ. Zawarł pokojowe sojusze z rodzinami Hojo i Imagawa. Strategia Shingena polegała na podporządkowaniu daimyo prowincji Shinano, żaden z nich samodzielnie nie stanowił siły mogącej mu się przeciwstawić. Jedynym poważnym przeciwnikiem mogącym pokrzyżować plany Takedy był Nagao Kagetora, późniejszy Uesugi Kenshin, kontrolujący prowincję Echigo. Inwazja Takedy na Shinano doprowadziła ich do wieloletniej wojny.

Natomiast Imagawa Yoshimoto miał ambitniejszy plan, jego celem była ekspansja na zachód, zdobycie Kyoto i przejęcie tronu szogunatu Ashikaga. Lokalnie nie musiał się już nikogo obawiać, zawarł sojusz z klanem Matsudaira, klany Takeda, Uesugi i Hojo miały inne priorytety i własne lokalne wojny. Zagarnięcie Owari i przejęcie potencjału Ody Nobunagi wzmocniło by Imagawów wystarczająco do realizacji ambitnego planu. Yoshimoto nie wziął jednak pod uwagę, że siła sąsiada wzrosła, nie dostrzegł jego wojennego geniuszu. Zaprawiony w wojnach Nobunaga rozwiązał problemy wewnętrzne klanu, pozbył się agresywnego stryja i opozycji w rodzinie, zawarł pokój z władcami Mino. W 1560 roku Yoshimoto wszedł na czele 25-cio tysięcznej armii do Owari. 12 czerwca w bitwie pod Okehazamą 3 tys wojowników Ody niespodziewanie rozbiło jego siły, Yoshimoto zginął. Był to początek narodzin przyszłej potęgi Nobunagi. Przejął część wasali pokonanego, zawarł sojusz z Matsudairą Motoyasu. W następnej dekadzie lat 1560-1570 zajął Mino, potem Omi i wkroczył do Kyoto. W tym czasie Matsudaira Motoyasu podporządkował sobie Imagawów i przejął część ich ziem.

W takiej atmosferze przebiegała dekada 1550-1560 za zachodnimi granicami imperium Takedy. W tym czasie Shingen i Uesugi Kenshin prowadzili swoją wojnę na północnym zachodzie Shinano.

Do połowy epoki Muromachi, przed okresem Sengoku Jidai, pole bitwy należało do konnych samurajów. Piesze oddziały były ich zapleczem, przyboczną gwardią chroniącą w bitwie swoich panów. Wojny Sengoku Jidai zmieniły charakter bitew, na większą skalę wprowadzono piesze oddziały ashigaru uzbrojone w długą broń drzewcową i łuki, jako skuteczną przeciwwagę dla kawalerii. Nadal królowała konnica, ale dla obrony przed linią uzbrojonych w yari piechurów konny samuraj zamienił swoją podstawową broń, łuk Shigeto, na długą pikę yari. W połowie Sengoku pojawiły się pierwsze formacje strzelców Teppo gumi uzbrojonych w arkebuzy Teppo Tanegashima, które miały zrewolucjonizować oblicze wojny.

Historycy koncentrują się raczej na nazwiskach wielkich daimyo, których celem było zajęcie Kyoto, sięgnięcie po tron shogunatu i władzę w kraju. Lokalny konflikt między klanami Takeda i Uesugi nie przyciąga większej uwagi.

Źródła wiedzy o inwazji klanu Takeda na Shinano i bitwach o Kawanakajimę :

1/  Witold Nowakowski Kawanakajima 1561 

2/ Stephen Turnbull Kawanakajima 1553-64: Samurai Power 

3/ https://sengokujidai.org/ - Przewodnik po szesnastowiecznej Japonii (1467-1615)

4/ https://www.japanese-wiki-corpus.org/ - Historia, kultura i zabytki Japonii, informacje opublikowane w formie artykułów w Wikipedii Kyoto

5/ artykuły znalezione w sieci

PROLOG - TŁO WYDARZEŃ

Połowa XVI wieku, środek epoki Sengoku Jidai, to jeden z najkrwawszych okresów w dziejach Japonii. Po wojnie Onin (1467-1477) szogunat Ashikaga praktycznie utracił wpływ na sytuację wewnętrzną, w prowincjach zapanowało bezprawie. Lokalni daimyo usamodzielnili się w swoich domenach, całkowicie skoncentrowani się na utrzymaniu i poszerzaniu swojego stanu posiadania, przez co Bakufu stopniowo straciło większość militarnego zaplecza. Szogunowie Ashikaga mogli jedynie biernie obserwować zmagania feudałów.

W prowincjach rządzili daimyo ze swoimi armiami, sami stanowili prawo i nie odpowiadali przed nikim. Rozbitą dzielnicowo Japonię trawły wojny domowe. Najsilniejsi prowadzili politykę agresywnej ekspansji powiększając swoje domeny kosztem słabszych sąsiadów, niszczyli ich lub zmuszali do złożenia wasalnego hołdu. Słabsi tworzyli militarne sojusze lub oddawali się pod opiekę silniejszych. Większość skupiała się na lokalnej ekspansji, ale kilku najsilniejszych miało ambicje zajęcia Kyoto i sięgnięcia po tron szogunatu.

Każdy region kraju miał siłę, która starała się zdominować miejscowych feudałów.

Kyushu - Rodzina Shimazu, potomkowie rodu Seiwa Genji wywodzący się od Minamoto Yoritomo. Shimazu Takahisa, a później jego syn Yoshihisa podporządkowali sobie niemal całą wyspę.

Shikoku – Rodzina Chosokabe, twierdzili że pochodzą od pierwszego cesarza zjednoczonych Chin Qin Shi Huanga (zm. 210 pne). Chosokabe Kunichika, a później jego syn Motochika prowadzili ekspansję wchłaniając słabszych sąsiadów, żeby w końcu objąć kontrolą całą wyspę.

Chugoku - Prowincje na zachód od centrum były strefą wpływów potężnej rodziny Mori, potomków klanu Oe, starożytnego rodu arystokratów dworskich wywodzącego się od cesarza Kanmu. Mori Terumoto konsekwentnie kontynuował politykę swoich poprzedników, przez długi czas opierał się ekspansji Ody Nobunagi.

Kansai - W prowincjach centrum wielkiej wyspy, nie było jednej dominującej siły jak na Kyushu, Shikoku, czy Chugoku. Dominowali w nich daimyo związani z administracją shogunatu Ashikaga. W Omi i Echizen koalicja klanów Asakura i Asai dbała o utrzymanie swojego stanu posiadania.

Z perspektywy cesarskiej stolicy i szogunatu wydarzenia w Kanto rozgrywały się gdzieś na odległej prowincji. W centrum kraju, w regionie Kansai, uwaga była skierowana na problemy wielkiej polityki, turbulencji w szogunacie ogarniętym kryzysem władzy, rozgrywek na cesarskim dworze i rywalizacji o wpływy w stolicy daimyo związanych z administracjami cesarskiego dworu i bakufu.

Większość opracowań o tamtym okresie również koncentruje się na wydarzeniach związanych z walką wielkich daimyo o zdobycie Kyoto jako klucza do władzy w bakufu i kontroli nad całym krajem. Walka o dominację na peryferiach Japonii jest rzadziej opisywana.

INWAZJA SHINGENA TAKEDY NA SHINANO.

BITWY O RÓWNINĘ KAWANAKAJIMA 1553 - 1564

© 2015 - 2025  |  All Rights Reserved | © Krzysztof Pietrek | Wszelkie prawa zastrzeżone

dannoura1185@op.pl