Potężne trzęsienie ziemi nawiedza stolicę. Nieufność Minamoto Yoritomo do Yoshitsune rośnie. Lord Kamakury wysyła zabójcę, który ma podstępnie usunąć jego brata, ale zamach nie udaje się. Yoritomo poleca Norimoriemu zabicie Yoshitsune, ale ten odmawia i wstawia się za bratem. W efekcie Yoritomo podejrzewa Noriyoriego o spiskowanie i skazuje go na śmierć. Hojo Tokimasa zostaje wysłany do stolicy, ma zabić Yoshitsune i pozbyć się wszystkich potencjalnych spadkobierców Heike. Yoshitsune ucieka do północnych prowincji, nie chce walczyć z bratem. Tokimasa szerzy terror, natrafia na ślad syna Tairy Koremoriego, dwunastoletniego Rokudaiego, ostatniego spadkobiercy głównej gałęzi Heike. Mnich Mongaku ocala życie skazanego na śmierć chłopca, wstawiając się za nim u lorda Kamakury. Rokudai zostaje uczniem Mongaku, a po kilku latach mnichem. Nadal trwa polowanie na żyjących Heike, potomków zabitych. W trzecim roku ery Kenkyu (1192) umiera w wieku sześćdziesięciu sześciu lat klasztorny cesarz Go-Shirakawa. Panujący cesarz Go-Toba zajmuje się przede wszystkim sztuką, sportem i wszelkimi innymi przyjemnościami. Wszystkie sprawy państwa były w rękach cesarzowej matki, ale jej decyzje wprawiają ludzi w rozpacz. Wszyscy, którzy widzą co się dzieje, głośno rozpaczają nad żałosną słabością rządów Go-Toby. Drugi cesarski książę, Morisada, zwany Go-Takakura, ma dużo większe przygotowanie i predyspozycje do sprawowania władzy w państwie. Przerażający, ale bystry kapłan Mongaku zawsze bardzo lubił wtrącać się w zarządzanie wielkimi sprawami. Teraz wmieszał się w rzeczy, które lepiej pozostawić samym sobie, zaczął planować jak osadzić drugiego księcia na tronie. Jednak dopóki żyje Yoritomo Mongaku nie może podjąć żadnych kroków. W styczniu 1199 umiera lord Minamoto Yoritomo. Mongaku natychmiast organizuje bunt przeciw panującemu cesarzowi Go-Tobie, ale spisek zostaje odkryty. W efekcie mnich zostaje skazany cesarskim edyktem na zesłanie na skalistą wyspę Oki. Wściekły na Go-Tobę rzuca klątwę wieszcząc, że cesarz dołączy do niego na wyspie Oki. Klątwa spełni się wiele lat później, w 1221 roku, gdy Go-Toba, będąc klasztornym cesarzem, wystąpi przeciw władzy szogunatu Kamakura. Po nieudanym buncie zostanie zesłany przez szoguna właśnie na wyspę Oki, chociaż w całym kraju jest bardzo wiele innych odosobnionych miejsc. Mongaku od dawna nie żyje, ale jego rozgniewany duch będzie stale dręczył Go Tobę.

Po odejściu od świeckiego świata Rokudai przez cały czas spokojnie praktykował w Takao. Nowy lord Kamakury coraz częściej odczuwał zagrożenie z jego strony. W końcu na początku 1199 roku, w jego dwudziestym szóstym roku życia, Rokudai zostaje ścięty nad rzeką Tagoshi. Wraz ze śmiercią Tairy Rokudaiego, syna Tairy Koremoriego, opuścił tę ziemię ostatni potomek z linii Heike.

***

W połowie drugiego miesiąca 1185 roku Minamoto Yoshitsune z kilkudziesięcioma samurajami ląduje na wyspie Shikoku. Na miejscu niewielkimi siłami wzmacniają go lokalni przeciwnicy Heike. Niespodziewany atak na Yashimę całkowicie zaskakuje Heike, dzięki sprytnemu wybiegowi Yoshitsune są przekonani, że mają do czynienia z wielkimi siłami Genji i w panice uciekają na statki. Taira Munemori szybko orientuje się jak małe siły ich zaatakowały, ale nie mają już dokąd wrócić, bowiem forteca Yashima płonie. Na morskich płyciznach Genji atakują na koniach łodzie Heike, bitwa trwa cały dzień. Yoshitsune staje się głównym celem Tairy Noritsune, bratanka Kiyomoriego i dowódcy Heike, którego strzały nigdy nie chybiają celu. Życie dowódcy ocala przyboczny Sato Tsuginobu, przyjmując przeznaczoną dla niego strzałę. W ten sposób Tsuginobu spełnia swój obowiązek ponosząc śmierć godną prawdziwego samuraja. Na plaży odbywa się kilka spektakularnych pojedynków. Do historii przechodzi niesamowity wyczyn młodego łucznika Genji Nasu Yoichi, którego strzała strąca bojowy wachlarz z masztu łodzi Heike kołyszącej się w oddali na falach. Dalsze działania niewielkich sił Yoshitsune zmuszają Heike do opuszczenia Shikoku i wycofania się do prowincji Nagato na południowym wybrzeżu Honshu.

Do Genji dołączają nowi sprzymierzeńcy z nowymi statkami. Przed ostatecznym starciem w cieśninie Dan no Ura Genji mają trzy tysiące statków przeciwko tysiącowi Heike. Przed bitwą dochodzi do bardzo ostrego sporu między Yoshitsune i Kajiwarą Kagetokim o to, kto będzie dowodził atakiem, nie jest to ich pierwsza próba sił. Kajiwara jest mętną postacią, w przeszłości grał na dwie strony, zazdrosny o pozycję Yoshitsune nienawidzi go. Intrygi Kajiwary doprowadzą ostatecznie do śmierci wielkiego wodza Wojny Gempei.

Na początku bitwy Heike wydają się wygrywać dzięki umiejętnemu rozmieszczeniu łuczników na łodziach. Po wymianie strzał z dystansu główne siły rozpoczynają walkę. Pojawiające się wróżby, niewątpliwe znaki z Nieba, wskazują że zwyciężą Genji. Taguchi Shigeyoshi, z prowincji Awa na Shikoku, zdradza Heike, informuje Genji na których łodziach są dowódcy przeciwnika i gdzie jest mały cesarz Antoku. Wojownicy z Shikoku i Kyushu przechodzą na stronę Genji. Wdowa po Kiyomorim, trzymając w ramionach małego cesarza, rzuca się w głębiny morza. Wielu dowódców i wojowników Heike, jej wzorem, odbiera sobie życie skacząc w fale zatoki Dan no Ura. Taira Noritsune, siostrzeniec Kiyomoriego i wielki wojownik, ginie walcząc. Głowa Heike Taira Munemori i córka Kiyomoriego Tokuko zostają schwytani żywcem. Kronikarz opisuje widok po bitwie : Puste łodzie Heike kołyszą się w bezładzie na falach, białe grzywy fal uderzających o brzeg zmieniły kolor na czerwony, czerwone flagi i proporce Heike pokrywają powierzchnię morza, niczym jesienne liście klonów spływające z nurtem rzeki Tatsuta w świetle zachodzącego słońca, smutna opuszczona scena po wielkim wojennym spektaklu.

Po bitwie Yoshitsune wraca do stolicy ze Świętymi Cesarskimi Regaliami, nie ma jednak miecza, bowiem zatonął w morzu. Alejami Kyoto przechodzi parada schwytanych Heike, wielu widzów lituje się nad ich losem. Yoshitsune dostarcza Munemoriego do Kamakury, ale Yoritomo nie chce się spotkać z bratem i izoluje go pod miastem. Oszczerstwa Kajiwary Kagetokiego powodują, że lord Kamakury podejrzewa Yoshitsune o zdradę. Próby wytłumaczenia się i obrony przed oszczerstwami nic nie dają, Yoshitsune zostaje odesłany do stolicy. Taira Munemori i jego syn Kiyomune zostają straceni, a ich głowy zawieszone są przy bramie więzienia w stolicy.

Taira Shigehira, syn Kiyomoriego, zostaje przekazany mnichom do Nara gdzie znajduje swoją śmierć. Jego głowa jest przybita gwoździami w pobliżu świątyni w Nara. Żona Shigemoriego opuszcza świecki świat i zostaje zakonnicą, żeby modlić się o szczęśliwe odrodzenie męża.

Lord Kiso Yoshinaka na początku roku przygotowuje się do marszu na zachód przeciwko Heike. W tym czasie armie dowodzone przez Minamoto Noriyoriego i jego brata Yoshitsune przybywają by uderzyć na niego ze wschodu. Yoshinaka usiłuje stawić opór na mostach Uji i Seta, ale ma zbyt małe siły. Armie z Kamakury przełamują obronę i wchodzą do Kyoto. Yoshitsune przejmuje kontrolę nad stolicą i strzeże rezydencji emerytowanego cesarza Go-Shirakawy uniemożliwiając Yoshinace porwanie Jego Klasztornej Eminencji. Lord Kiso przebija się przez siły wroga i odnajduje przybranego brata Imai Kanehirę, razem uciekają przed pościgiem. Ostatecznie tracą wszystkich ludzi i we dwójkę staczają swoją ostatnią walkę pod Awazu. Yoshinaka ginie od strzały, gdy jego koń utknął na błotnistym polu. Imai Kanehira widząc jego śmierć odbiera sobie życie.

Kiedy Minamoto walczą między sobą Heike zmobilizowali duże siły i wracają do Fukuhary, gdzie obsadzają fortecę Ichi no Tani i obszar rozległej świątyni Ikuta z otaczającym ją nadbrzeżnym lasem nazywany Ikuta no Mori. Cały teren ogarnia bitwa. Przez długi czas żadna ze stron nie jest w stanie zdobyć decydującej przewagi. O losie Heike przesądza Minamoto Yoshitsune, który pokonuje góry i zjeżdża stromym wąwozem Hiyodori, uważanym za niemożliwy do przebycia, potem wdziera się ze swoimi samurajami na tyły Ichi no Tani. Heike w panice uciekają na statki z małym cesarzem i regaliami.

W walkach ginie wielu dowódców Heike. Syn Kiyomoriego, Taira Shigehira, który spalił Nara, opuszczony przez swoich ludzi zostaje schwytany żywcem. W słynnym fragmencie opisującym walki na plaży bratanek Kiyomoriego, młody Taira Atsumori, zostaje wyzwany do walki przez doświadczonego wojownika Kumagai Naozane. Naozane szybko obezwładnia go. Atsumori tak bardzo przypomina jego syna, że chce ocalić mu życie. Jednak nadjeżdżają inni, którzy z pewnością wezmą głowę wartą dużej nagrody. Naozane sam zabija Atsumoriego wierząc, że nabędzie tym prawo do przebłagania bogów o jego szczęśliwe odrodzenie w przyszłym życiu. Jest to ostatnie życie jakie odebrał Naozane, porzuci miecz i zostanie mnichem. Heike zostają rozgromieni i uciekają na swoich łodziach w różnych kierunkach.

Klasztorny cesarz Go-Shirakawa wraca z góry Hiei do stolicy z armią Minamoto Yoshinaki. Zostaje intronizowany nowy cesarz Go-Toba, ze stanowisk rządowych zostają usunięci niemal wszyscy Heike. Klasztorny cesarz nagradza Yoshinakę tytułem Asahi Shoguna, Wodza Który Ujarzmia Barbarzyńców, oraz nadaniami bogatych domen. W Kyoto ucisk wygnanych Heike zastąpił terror wojowników Yoshinaki. Napady, rabunki, zabójstwa stają się codziennością, ale dowództwo Genji nie reaguje. Po ucieczce z Kyoto Heike przeprawiają się na Kyushu, gdzie chcą założyć nową stolicę. Lokalne klany stają po stronie Genji i klasztornego cesarza, zmuszają Heike do wycofania się z Kyushu. Wypędzeni, razem z dworem cesarza Antoku, przeprawiają się na wyspę Shikoku, gdzie instalują się w fortecy i skromnych chatach przybrzeżnej wyspy Yashima. W Kyoto rośnie despotyzm i arogancja Yoshinaki, który nie liczy się już z żadnym autorytetem. Porażony sytuacją Go-Shirakawa wydaje pod koniec 1183 roku cesarski edykt, który nadaje Yoritomo, przebywającemu w Kamakurze, rangę Naczelnego Wodza Sił Cesarskich i wzywa go do usunięcia Yoshinaki. Heike odbudowują silną armię. Yoshinaka wysyła przeciwko nim dwa karne kontyngenty, które zostają rozbite przez Heike w bitwach pod Mizushimą i Muroyamą. W stolicy Yoshinaka uderza na pałac klasztornego cesarza w Hojuji, pokonuje jego gwardię i sięga po władzę absolutną, siłą przejmując kontrolę nad stolicą i cesarskim dworem. Pałac Hojuji płonie. Minamoto Yoritomo wysyła do Kyoto swoich braci Noritsune i Yoshitsune z rozkazem usunięcia Yoshinaki.

W kwietniu 1183 roku armia 100 tys. Heike wyrusza na północ rozbić siły Kiso Yoshinaki. Podczas Oblężenia twierdzy Hiuchi lojalny Tairom mnich pomaga zdobyć fort. Heike przełamują wszystkie punkty obrony i prą na północ. W prowincji Kaga armia rozdziela się, 30 tyś. konnych rusza do prowincji Noto, a 70 tys. kieruje się przez góry do prowincji Echizen. Yoshinaka modli się o pomoc do patrona klanu Minamoto, boga wojny wielkiego Hachimana i organizuje zasadzkę na przełęczy Kurikara. W efekcie błyskotliwej taktyki odnosi miażdżące zwycięstwo, a później rozbija siły Heike w Noto. Po 2 miesiącach armia Yoshinaki dociera pod stolicę. Heike unikają walki, uciekają do zachodnich prowincji zabierając ze sobą cesarza Antoku i cesarskie regalia, planowali wziąć ze sobą klasztornego cesarza, ale Go-Shirakawa wymyka się i znajduje schronienie u mnichów góry Hiei.

W 1181 roku umiera emerytowany cesarz Takakura, ludzie są przekonani, że jego śmierć spowodowały wydarzenia ostatnich lat. Kiso Yoshinaka, kuzyn Minamoto Yoritomo, gromadzi siły na północy żeby zaatakować Heike. Zachodnie prowincje na Kyushu i Shikoku dołączają do buntu. Taira Kiyomori zapada na ciężką chorobę, jego ciało płonie z gorąca, którego nic nie może ugasić. Ostatnim życzeniem umierającego jest zawiśnięcie głowy Yoritomo przed jego grobem. Mówi się, że śmierć tyrana to kara za jego złe czyny, szczególnie za spalenie Nara. Taira Munemori przejął sukcesję po zmarłym ojcu. Na wschodzie Heike podejmują próbę rozbicia zbuntowanych Genji i odnoszą kilka sukcesów, ale decydującą bitwę nad rzeką Yokota (1182) wygrywa Kiso Yoshinaka.

Kiyomori przenosi stolicę z Kyoto do swojej nadmorskiej twierdzy Fukuhara (1180). Nawiedzają go dziwne duchy, posępne twarze, czaszki, ma złowieszcze sny. Ze wschodnich prowincji docierają wieści o niepokojach. Pojawia się postać o niezwykłych mocach, ascetyczny mnich Mongaku. Swoimi działaniami zaburza spokój klasztornego cesarza i zostaje zesłany do Izu, gdzie nakłania Minamoto Yoritomo do buntu. Dzięki staraniom Mongaku Yoritomo otrzymuje cesarski dekret nakazujący mu zniszczenie Heike. Kiyomori wysyła armię, aby stłumić bunt Yoritomo, Heike docierają nad rzekę Fuji. Wiadomości o potędze wschodnich wojowników niszczą morale wojsk Heike, podjazd oddziału Genji płoszy stada wodnych ptaków, hałas tysięcy skrzydeł Heike biorą za atak głównych sił wroga i uciekają w panice. Pod presją dworu cesarskiego i buddyjskich świątyń Kiyomori przenosi stolicę z powrotem do Kyoto, a potem dokonuje drugiego aktu zemsty na mnichach za pomoc w powstaniu księcia Mochihito, płoną świątynie w Nara, największy na ziemi posąg Buddy, bezcenne pradawne zwoje sutr, giną tysiące mnichów. Kraj opłakuje zniszczenie Nara. Przepowiednia mówi, że zniszczenie ośrodków świętego nauczania będzie początkiem upadku wiary buddyjskiej i cesarskiej władzy.

W drugim miesiącu 1184 roku alejami stolicy przeszła parada głów Heike przywiezionych z Ichi no Tani. Razem z głowami przeprowadzono pojmanego żywcem Tairę Shigehirę. Emerytowany cesarz Go-Shirakawa proponuje przywódcom Heike w Yashimie lorda Shigehirę w zamian za cesarskie regalia, ale Heike odmawiają. Oczywiste jest, że Shigehira zostanie stracony. Pojmanego dręczą jego dawna arogancja i wyrzuty sumienia za złe czyny, szczególnie spalenie świątyń Nara. Prosi o pomoc Mnicha Honena, założyciela buddyjskiej sekty Czysta Kraina, który pokazuje mu drogę i zwięźle przedstawia doktrynę swojej sekty, zgodnie z którą : Kto nie odchodząc od zwykłych zajęć i zachowując ograniczenia codziennego życia zachowuje głęboką wiarę, gorliwie powtarza Imię Amidy i pokutuje za grzechy, ten bez wątpienia odrodzi się w niezmiennej szczęśliwości Zachodniego Raju. Shigehira chce porzucić świecki świat, zostać mnichem i poświęcić się buddyzmowi, ale klasztorny cesarz nie wyraża zgody. Zostaje wysłany do Kamakury, gdzie przyjmuje go Minamoto Yoritomo. W czasie rozmowy Shigehira twierdzi, że spalenie świątyń Nara było wypadkiem w trakcie uspokajania zamieszek wywołanych przez mnichów. W Kamakurze jest bardzo dobrze traktowany, kolejne miesiące spędzi w prowincji Izu, w rezydencji wasala lorda Kamakury Kanonosuke Munemochiego.

W Yashimie Heike prowadzą życie w trudnych warunkach zapadłej prowincji, cierpiąc same niedogodności. Gnębi ich tęsknota za dawnym życiem w stolicy, za luksusami, za pozostawionymi bliskimi i przywilejami utraconymi wraz z utratą władzy. Lord Koremori nie może znieść ciśnienia tęsknoty za żoną i dziećmi, ucieka z Yashimy Nie może wrócić do stolicy ponieważ boi się, że podzieli los lorda Shigemoriego. Udaje się na górę Koya, gdzie spotyka świętego człowieka Takiguchi Tokiyoriego. Przyjmuje od niego buddyjskie nauki, potem porzuca świecki świat i zostaje mnichem. Razem wyruszają na pielgrzymkę do Kumano. W świętych miejscach przyjmuje nauki doktryny sekty Czystej Ziemi. Głębokie doznania wiary powodują, że Koremori porzuca więzi łączące go z doczesnym życiem, potem rzuca się do morza i tonie. Heike w Yashimie są wstrząśnięci jego śmiercią. W Kamakurze Minamoto Yoritomo też jest do głębi poruszony. Ojciec Koremoriego, Taira Shigemori, uratował życie Yoritomo, jego wstawiennictwo zamieniło karę śmierci na zesłanie do Izu. Lord Kamakury z pewnością otoczyłby Koremoriego opieką, był to winien jego ojcu. We wrześniu 1184 roku głównodowodzący Genji Minamoto Noriyori prowadzi armię do Harimy, aby wypędzić Heike z zachodnich prowincji. W Kojimie na Fujito dochodzi do bitwy, przegrani Heike wycofują się do Yashimy na Shikoku.

Streszczenia rozdziałów, czerwone paski kierują do pełnego tekstu.

( opracowanie własne )

Kiyomori zmusza cesarza Takakurę do abdykacji. Antoku, trzyletni wnuk Kiyomoriego, zostaje nowym cesarzem. Emerytowany cesarz Takakura wzbudza gniew mnichów Enryakuji udając się na pierwszą po abdykacji pielgrzymkę do świątyni Itsukushima zamiast, jak każe tradycja, na górę Hiei. Heike przestają się liczyć z kimkolwiek, syn Kiyomoriego Munemori upokarza syna Minamoto Yorimasy, w efekcie Yorimasa traci cierpliwość i przekonuje księcia Mochihito, drugiego syna klasztornego cesarza Go-Shirakawy, by poprowadził siły Minamoto przeciwko Heike i został cesarzem. Książę Mochihito wzywa do broni przeciwko Heike, uzyskuje poparcie mnichów Miidery i Nara. Kiyomori dowiaduje się o spisku. Mochihito ucieka ze stolicy do Miidery. Yorimasa i mnisi Miidery walczą z armią Heike na moście na rzece Uji (1180). Pomimo odwagi mnichów Heike forsują rzekę i wygrywają bitwę. Yorimasa popełnia samobójstwo w świątyni Byodoin, a książę Mochihito zostaje zabity w drodze do Nara. Jeden z synów księcia Mochihito zostaje zmuszony do zostania mnichem, ale drugi ucieka na północ, by dołączyć do sił Minamoto Yoshinaki. Kiyomori wydaje rozkaz spalenia świątyni Miidera. Wiele klasztorów spłonie, co ludzie postrzegają jako kolejny zły znak dla Heike.

Spodziewająca się potomka cesarzowa, córka Kiyomoriego Taira Tokuko, zapada na ciężką chorobę. Opinia jest jednoznaczna, nawiedziły ją duchy Saika i Narichiki, zabitych przez Kiyomoriego, oraz duchy żyjących wygnańców i duchy skazanych na śmierć w czasach Hogen i Heiji. Kiyomori chce zostać dziadkiem cesarskiego następcy, musi więc ułagodzić gniew duchów. Rehabilituje zabitych, a wygnańcy zostają ułaskawieni, z wyjątkiem mnicha Shunkwana, dla niego Kiyomori nie ma litości. Córka Kiyomoriego rodzi przyszłego cesarza Antoku (1178). Na wieść o śmierci najbliższych Shunkwan przestaje jeść, co go zabija (1179). Zaraz po jego śmierci w stolicę uderza potężna trąba powietrzna, kolejna oznaka nadchodzącego upadku Heike. Syn Kiyomoriego Taira no Shigemori widzi, że zło czynione przez ojca prowadzi Heike do upadku. W czasie pielgrzymki do Kumano prosi bogów o szybką śmierć, bowiem nie chce być świadkiem zagłady domu Taira. Rzeczywiście szybko umiera. Kiedy zabrakło Shigemoriego nikt nie jest już w stanie zapanować nad despotycznym Kiyomorim, którego najwyraźniej opętały jakieś demony. Pozbawia stanowisk i usuwa z dworu 43 najwyższych urzędników, również regenta Fujiwarę no Motofusę. Nakłada areszt na klasztornego cesarza Go-Shirakawę zamykając go w pałacu Seinan (1179).

Emerytowany cesarz Go-Shirakawa całą winą za zamieszki obarcza mnichów klasztoru Enryakuji. Konflikt pogłębia niesprawiedliwa decyzja skazania na wygnanie Meiuna, opata góry Hiei. Słysząc plotkę o możliwym ataku na Enryakuji spiskowcy Shishigatani zawieszają swoje działania, jeden z nich donosi Kiyomoriemu o spisku. Mnich Saiko zostaje stracony. Główny Doradca Fujiwara Narichika zostaje zesłany do Kojimy, w prowincji Bizen i okrutnie zabity. Inni spiskowcy Naritsune, Yasuyori i Shunkwan zostają zesłani na wyspę Kikaigashima, w zatoce Satsumy. Kiyomori chce aresztować i wygnać klasztornego cesarza, ale jego najstarszy syn Shigemori, wykazujący zawsze opanowanie i rozsądek, temperuje szaleństwo ojca. W międzyczasie dochodzi do konfliktu między frakcjami mnichów góry Hiei, w efekcie kompleks Enryakuji zostaje zniszczony. Równocześnie pożar świątyni Zenkoji w Shinano niszczy posąg Buddy. Ludzie uważają że są to widoczne oznaki nadchodzącego upadku Heike. Na Kikaigashimie dwaj wygnańcy budują świątynię w której modlą się o powrót do stolicy, mnich Shunkwan ignoruje ich starania. Yasuyori robi z drewnianych szczap tysiąc buddyjskich stup ofiarnych z inskrypcją błagającą bogów o powrót do domu i wrzuca je do morza. Jedna ze stup dociera do klasztornego cesarza Go-Shirakawy i Kiyomoriego.

Rozpoczyna ją słynny wstęp, przestroga niesiona z echem dzwonów świątyni Gion Shoja: Wszystkie rzeczy na tym świecie są nietrwałe, a wielkich czeka upadek.

Opisuje powstanie rodu Heike i wczesne konflikty na dworze. Pierwszym Heike, który uzyskał dostęp do dworu cesarskiego, był Taira Tadamori (1131). Po śmierci Tadamoriego (1153) jego syn Kiyomori został głową rodu. Pomagając cesarzowi Go-Shirakawie w stłumieniu buntów Hogen (1156) i Heiji (1159) Kiyomori zyskał wiele przywilejów, jego wpływy na politykę dworu zaczęły szybko rosnąc budując podwaliny potęgi Heike. Członkowie klanu Heike obejmują ważne rządowe stanowiska, córka Kiyomoriego zostaje żoną cesarza, a ponad połowa wszystkich prowincji przechodzi pod kontrolę Heike. Arogancja i pycha Kiyomoriego tak urosły, że ośmiela się podnieść rękę na potężnego regenta Fujiwarę no Motofusę. Liczne upokorzenia stają się przyczyną spisku mającego na celu obalenie Kiyomoriego. Główny Doradca Dainagon Fujiwara Narichika, mnich buddyjski Saiko i inni spiskowcy spotykają się w Shishigatani, willi mnicha Shunkwana Sozo, administratora świątyni Hosshoji, wszystko dzieje się za wiedzą i aprobatą klasztornego cesarza Go-Shirakawy. Na skutek arogancji syna Saika, gubernatora prowincji Kaga, uzbrojeni mnisi klasztoru Enryakuji schodzą z góry Hiei do stolicy, gdzie dochodzi do walk. 27 maja 1177 roku miasto ogarnia pożar, płonie Pałac Cesarski.

Nocny atak na Pałac Sanjo (fragment). Ilustrowane zwoje wydarzeń ery Heiji, Kamakura, druga połowa XIII w., 45,9 x 774,5 x 7,6 cm

[  Muzeum Sztuk Pięknych, Boston ]

© 2015 - 2025  |  All Rights Reserved | © Krzysztof Pietrek | Wszelkie prawa zastrzeżone

dannoura1185@op.pl