Shibata Oichi

Shibata Katsuie na ruinach Kitanosho

Druga córka Ohatsu poślubi Kyogoku Takatsugu, samuraja ze szlacheckiej rodziny. Klan Kyogoku stanie po stronie Tokugawy po śmierci Hideyoshiego. Ohatsu będzie pośredniczyła w kontaktach między nim i Yodo-dono w czasie powstania Toyotomi Hideyoriego. Po śmierci Yodo-dono i Hideyoriego uratuje jego córkę umieszczając ją w klasztorze.

Najmłodsza Oeyo, zwana także Ogo, poślubi Tokugawę Hidetadę, następcę Ieyasu, drugiego szoguna Tokugawa. Będą mieli wiele dzieci, w tym Iemitsu, trzeciego shoguna Tokugawa i córkę Kazuko. Kazuko zostanie żoną cesarza Go-Mizunoo. Córka Kazuko Okiko zostanie kobietą cesarzem Meisho, pośmiertnie uhonoruje Oichi oficjalnie uznając ją babką Shoguna i prababką cesarzowej.

Tydzień później, na wieść o śmierci Shibaty i porażce sił jego koalicji, Oda Nobutaka też odebrał sobie życie. Podobno był do tego nakłaniany przez starszego brata Nobukatsu i Hideyoshiego. Podawane są dwie daty jego śmierci 19 i 21 czerwca.

Rok 1584 Pokłosie wydarzeń.

Konferencja w Kiyosu politycznie ulokowała Hashibę Hideyoshiego w roli władcy Japonii. Bitwa pod Shizugatake militarnie potwierdziła, że faktycznie przejął władzę. Klan Oda utracił swoją pozycję, jego świetność i znaczenie przeszły do historii. Z wielkiego rodu pozostał tylko osamotniony Nobukatsu odsunięty w cień wielkich. Hideyoshi postanowił ostatecznie usankcjonować swoją hegemonię, określić pozycję klanu Oda i przejąć jego wasali. Zaprosił Nobukatsu i jego trzech głównych generałów do zamku w Osace, gdzie mieli złożyć wasalny hołd. Generałowie przyjęli zaproszenie i złożyli przysięgę, on sam odmówił, nie udał się do Osaki. Żywił jeszcze nadzieję na odzyskanie zdobyczy ojca. Nobukatsu uznał czyn wasali za zdradę. 6 marca 1584 roku wszyscy zostali na jego rozkaz ścięci. Młody Oda spodziewał się, że w odwecie Hideyoshi zaatakuje go. Poprosił Tokugawę Ieyasu o wsparcie. Co najdziwniejsze otrzymał je, zawarli sojusz. W ten sposób, potężny daimyo który tak długo zachowywał neutralność nie chcąc brać udziału w walce o tron Japonii, wplątał się w bezsensowny konflikt z Hideyoshim. Trudno znaleźć racjonalne wytłumaczenie tej decyzji. W efekcie doszło do krótkiej, krwawej wojny nazwanej Kampanią Komaki i Nagakute. Nie zmieniła ona nic w układzie politycznym, paradoksalnie wzmocniła wielkich tego konfliktu i całkowicie usunęła w cień klan Oda.

Japoński drzeworyt, Tryptyk, Hideyoshi i jego siedem włóczni pod Shizugatake, sygn. Toyonobu Utagawa (1859-1886)

Gdy informacja o przybyciu Hideyoshiego pod Shizugatake dotarła do Shibaty zdał sobie sprawę, że przegrał. Do Kitanosho wróciło tylko 3 tys z ponad 20-sto tysięcznej armii, która wyruszyła z Echizen. Sakuma Morimasa został pojmany przez oddziały Hideyoshiego. Ścięto go 1 lipca w Kyoto. Zginęło dwóch adoptowanych synów Shibaty.

Gdy armia Hideyoshiego dotała pod Kitanosho rozpoczęto oblężenie. Po upadku trzeciej linii obrony Shibata wycofał się do twierdzy, kazał zamknąć okna, wokół drewnianych ścian rozsypano i podpalono słomę. W płonącej wieży dopełnił ceremonii seppuku. Razem z nim zginęła jego żona Oichi, siostra Nobunagi, nie chciała opuścić męża. Stało się to w środę 14 czerwca 1583 roku. Przed śmiercią przekazali pod opiekę Hideyoshiego trzy córki Oichi z poprzedniego małżeństwa z Asai Nagamasą. Staną się one ważnymi postaciami. Najstarsza Yodo-dono zostanie żoną Hideyoshiego. Urodzi mu dwóch synów, w tym dziedzica który otrzyma imię Hideyori. Yodo-dono i Hideyori odbiorą sobie życie w 1615 roku po przegranym powstaniu przeciw Tokugawie i upadku twierdzy Osaka, co zakończy epokę Sengoku Jidai.

Obelisk samuraja z włócznią na szczycie Shizugatake z którego rozpościera się widok na jezioro Biwa i zbocza na których walczono w maju 1583.

Oddziały Hideyoshiego podeszły w nocy pod stanowiska oddziałów Sakumy, o świcie zaatakowały. Nie było możliwości rozlokowania linii strzelców jak pod Nagashino i ataku zorganizowanymi formacjami uzbrojonymi w białą broń. Wzdłuż górskich ścieżek, między drzewami i krzewami, toczyły się zażarte starcia małych grup i indywidualne pojedynki. Rozpętała się wszechobecna, chaotyczna walka wręcz. Awangardę poprowadził Hideyoshi. Włócznie, miecze i sztylety siały śmierć. Do historii przeszły wyczyny bojowe siedmiu samurajów osobistej ochrony Hideyoshiego, którzy tego dnia stali się dla walczących bogami wojny. Nazwano ich Siedmioma Włóczniami Shizugatake. Ósma włócznia, Ishikawa Heisuke, zginął. Koło południa nastąpił decydujący dla losów bitwy moment, atak Siedmiu Włóczni przełamał obronę Sakumy co rozpoczęło odwrót przeciwnika. Oddziały z Echizen poszły w rozsypkę, w panicznej ucieczce przez gęste zarośla porzucano broń i ciężkie elementy pancerzy.

Po bitwie Siedem Włóczni otrzymało awans do pozycji daimyo.

Bitwa pod Shizugatake, maj 1583 rok

Hideyoshi wiedział, że jeśli tylko pogoda pozwoli Shibata wyprowadzi armię z Echizen i ruszy na Kyoto. Wejdzie z północy do Omi i będzie musiał przejść drogą przez góry otaczające od wschodu jezioro Yogo. Tam postanowił zatrzymać jego siły. Wysłał posiłki które miały wzmocnić załogi przygranicznych zamków górujących nad szlakiem. Najbardziej wysunięte na północ Shinmei, Dogi i Tono były pierwszą linią obrony. Około kilometra na południe leżał zamek Iwasaki, na szczycie obok zamek Oiwa, którym dowodził Nakagawa Kiyohide. Ich załogi mogły wesprzeć w miarę potrzeby fortece pierwszego szańca. Kluczowym punktem obrony był wysunięty najdalej na południe i najwyżej położony Shizugatake, którego załogą dowodził Kuwayama Shigeharu. Po wschodniej stronie szlaku, w zamku Tagami, stacjonowały oddziały Hashiby Hidenagi, przyrodniego brata Hideyoshiego, miały pełnić rolę odwodów.

Załogą Iwasaki dowodził Takayama Ukon. Przeszedł do historii jako jeden z najbardziej znanych chrześcijańskich daimyo. W 1564 roku przyjął wraz z ojcem religię katolicką. Cztery lata później rozpoczął służbę u Ody Nobunagi, gdzie osiągnął wysoką pozycję. Dowodził w wielu bitwach, w tym pod Yamazaki. W 1587 roku Hideyoshi postawi chrześcijańskim daimyo ultimatum, jeśli nie wrócą do religii buddyjskiej odbierze im majątek i pozycję. Takayama nie ugnie się, wybierze życie w nędzy. Umrze na wygnaniu w 1615 roku w hiszpańskiej Manili. Okoliczności ostatnich lat życia sprawiły, że jego śmierć uznano za męczeńską. W lutym 2017 roku został beatyfikowany.

Hideyoshi czekał ze swoją armią w Kyoto. Na wiadomość o wyjściu wojsk Shibaty z Echizen miał ruszyć wzdłuż wschodniego brzegu jeziora Biwa i włączyć się do walki. Z nadejściem wiosny śniegi stopniały. Sakuma Morimasa poprowadził armię 20 tys wojowników w kierunku Omi. Był uzdolnionym i doświadczonym generałem, dlatego powierzono mu dowództwo operacji. Shibata pozostał w swoim zamku Kitanosho. Armia Sakumy dotarła do pierwszej bariery obrony. Dwie linie frontu oddzielało niecałe 3 kilometry ziemi niczyjej ze szczytem Tenjin i przyległymi do niego dolinami.

Po otrzymaniu raportu o wejściu przeciwnika do Omi Hideyoshi wyprowadził armię z Kyoto i ruszył zgodnie z planem na północ. Gdy dotarł do Kinomoto dostał informację o poważnym zagrożeniu na wschodzie. Oda Nobutaka szykował wojska do wyjścia z Gifu i wsparcia Sakumy Morimasy. Hideyoshi zawrócił i ruszył w kierunku Mino. Nakłonił starszego Odę Nobukatsu do udziału w ataku na Gifu argumentując, że brat jest dla niego główną przeszkodą w objęciu sukcesji po ojcu. Nie zaatakowali z marszu, bazę wyjściową i kwaterę główną ulokowano w zamku Ogaki. Forteca leżała niedaleko Gifu na drodze, którą musiały by przejść wojska Shibaty, gdyby usiłował przebić się z północy na pomoc Nobutace.

19 kwietnia Nobukatsu zaczął oblężenie Gifu. Tempo wydarzeń nabrało szybkości.

Bitwa na szczytach gór.

W tym czasie Sakuma Morimasa zaatakował. Obszedł pierwszą linię obrony, okrążył od zachodu jezioro Yogo i doszedł pod Shizugatake. Pozostawił tam część oddziałów blokując ewentualne manewry załogi. Zaatakował Oiwa, a następnie Iwasaki, forty z najsłabszymi garnizonami położone na szczytach górujących nad brzegami jeziora. Tylna straż prowadzona przez Maedę Toshiie neutralizowała pomniejsze posterunki. Manewr pozwolił zaatakować z południowego zachodu, wzdłuż grzbietu górskiego. Północna strona była trudniejsza do rozwinięcia natarcia. Najsilniejszy garnizon w Shizugatake nie odważył się ruszyć na pomoc. Kuwayama Shigeharu i jego 10 setek wojowników obserwowali rozwój wypadków i czekali na atak, nikt nie myślał o poddaniu się.

Tono, Dogi i Shinmeji, forty pierwszej linii obrony po drugiej stronie doliny, zostały izolowane i pozbawione wsparcia. Według strategii Sakumy miały być kolejnym celem po zdobyciu Iwasaki, Oiwy i Shizugatake. Następnie planował wyeliminowanie sił Hashiby Hidenagi w zamku Tagami, co otworzyłoby drogę do Kyoto. Taktyka operacji zdobycia zamków na szczytach gór była niemal doskonała.

Sakuma od początku przejął inicjatywę, wszystko szło zgodnie z jego planem. Pierwsza padła Oiwa, Nakagawa Kiyohide zginął, miał 42 lata. Wkrótce potem padł Iwasaki, ale Takayama Ukon widząc, że nie utrzyma fortecy wycofał swoje siły wzmacniając załogę zamku Tagami.

Shibata Katsuie był coraz bardziej zaniepokojony rozwojem wypadków. Posłańcy cały czas galopowali z meldunkami między miejscem walk i odległym o ponad 60 km Kitanosho. Sakuma otrzymał wyraźne instrukcje, miał nie lekceważyć Hideyoshiego. Po zdobyciu Oiwy i Iwasaki powinien obsadzić zamki, przygotować je do obrony i stamtąd prowadzić dalsze operacje. Shibata wiedział, że z każdą godziną rosło niebezpieczeństwo kontrataku. Po drugiej stronie doliny 15 tys ludzi Hashiby tkwiło w zamku Tagami. Niedaleko, nad jeziorem Biwa, stacjonował Niwa Nagahide z 2 tys ludzi. Dotąd zachowywał neutralność, ale w każdej chwili mógł ruszyć na pomoc oddziałom Hideyoshiego. Razem z nim pokonał Akechiego pod Yamazaki, wspierał go na konferencji w Kiyosu. Sakuma Morimasa sześć razy dostawał od Shibaty rozkaz przerwania oblężenia Shizugatake, sześć razy zignorował polecenie.

Morimasa był zbyt pewny siebie, poczuł się bezpieczny, ogarnął go bitewny zapał. Hashiba Hidenaga nie zaatakował dotychczas, musiało to oznaczać że boi się ryzyka i czeka na wsparcie. Hideyoshi właśnie rozpoczął oblężenie Gifu. Według kalkulacji Sakumy, odstąpienie od oblężenia i przemieszczenie armii z Gifu pod Shizugatake musiało zająć Hideyoshiemu 2 do 3 dni, miał więc dość czasu na zdobycie zamku i przygotowanie obrony.

Prolog 21.06.1582 - 16.07.1582

Bitwa pod Shizugatake zadecydowała kto obejmie rządy w Japonii po śmierci Ody Nobunagi. Zamknęła okres ponad 20 lat dominacji klanu Oda w Japonii, rozwiała nadzieje synów Nobunagi na schedę po ojcu i zaważyła na upadku znaczenia tego znamienitego rodu o historii sięgającej 13 wieku.

We wtorek 21 czerwca 1582 roku Akechi Mitsuchide, jeden z najwyższych generałów Ody Nobunagi, przeprowadził w Kyoto zamach stanu. Zginął Nobunaga i jego najstarszy syn Nobutada. Japonia straciła władcę który rządził silną ręką, wzbudzał szacunek i strach, był o krok od zjednoczenia kraju. Historia mogła się potoczyć tylko w dwóch kierunkach, albo znajdzie się nowy wódz który zapanuje nad sytuacją, utrzyma zdobycze Nobunagi i doprowadzi do końca jego misję zjednoczenia Japonii, albo brak silnej władzy zaowocuje wybuchem fali nowych wojen domowych.

Pustka na tronie musiała być wypełniona. Nadszedł czas generałów. Największymi armiami oraz militarnym i logistycznym doświadczeniem dysponowali Shibata Katsuie i Hashiba Hideyoshi. Pierwszy zaangażowany był w północnych i wschodnich prowincjach z dala od Kyoto. Drugi od wielu lat dowodził armią walczącą z niepokornymi daimyo w zachodnich prowincjach. Kyoto było w jego bezpośrednim zasięgu. Do tronu mógł jeszcze pretendować Tokugawa Ieyasu, miał odpowiednie doświadczenie i zaplecze wojskowe. Pozostał jednak neutralny, nie włączył się do walki o tron, ani nie poparł nikogo.

Hideyoshi pierwszy dowiedział się o śmierci Nobunagi. Błyskawicznie zakończył wojnę na zachodzie i ruszył w pościg za armią zabójcy, który zaczął budować koalicję dla przejęcia władzy. 10 dni po śmierci Ody dopadł Akechiego pod miasteczkiem Yamazaki. Rankiem następnego dnia, w piątek 2 lipca 1582 roku, doszło do bitwy, Hideyoshi zwyciężył. Na pogrzeb Nobunagi przybył w aureoli mściciela, złożył głowę Akechiego na jego grobie. Stał się główną postacią ceremonii. Dał jasny sygnał, że jest pierwszym pretendentem do objęcia władzy.

Teraz trzeba było wybrać nową głowę klanu Oda. 16 lipca 1582 roku zaczęło się Kiyosu Kaigi, Konferencja w Kiyosu. Było to najważniejsze zgromadzenie polityczne ówczesnej Japonii. Minęły trzy tygodnie od śmierci Ody Nobunagi i jego najstarszego syna Nobutady w Incydencie w Honnoji i dwa tygodnie od bitwy pod Yamazaki. Na pośpiesznie zorganizowane spotkanie wezwano członków klanu Oda, oraz jego najważniejszych wasali. Mieli zadecydować kto zostanie następcą Nobunagi, oraz rozdzielić domeny zabitych. Ważyła się przyszłość klanu Oda.

Lipiec w Kiyosu był gorący i wilgotny. Zamkowe miasto zatłoczyło się od okolicznych mieszkańców i przybyłych z daimyo samurajów. Panowało niezwykłe napięcie i zamieszanie spowodowane śmiercią władcy i niepewnością o przyszłość. Wszyscy czekali na ogłoszenie podjętych decyzji. Większość była przekonana, że następcą Nobunagi zostanie wybrany jeden z jego synów Nobutaka lub Nobukatsu. Obaj mieli 24 lata, urodziły ich różne matki. Nobutaka przyszedł na świat 20 dni przed Nobukatsu, ale ponieważ jego matka miała niższe pochodzenie, był uznany za trzeciego syna, zatem sukcesję winien przejąć Nobukatsu mianowany drugim synem.

Nobukatsu był jednak uważany za niekompetentnego przywódcę, nie był popularny wśród generałów Nobunagi. Przyczyniła się do takiej opinii jego nieudana próba pacyfikacji klanów Ninja w prowincji Iga, gdzie 3 lata wcześniej całkowicie się pogubił. Najpierw pozwolił przeciwnikowi wyprzeć się z nowo wybudowanego zamku Maruyama, a później zaślepiony złością po porażce, bez rozpoznania, wszedł w zasadzkę. 4 tys wojowników Ninja urządziło masakrę jego 10-cio tys armii.

Nobutaka miał większe doświadczenie wojskowe, uważano go za mądrzejszego i bardziej zdecydowanego od brata. Ojciec powierzył mu dowodzenie armią. Brał udział w bitwie pod Yamazaki.

Wśród przybyłych byli Oda Nobukatsu, Shibata Katsuie, Hashiba Hideyoshi i najważniejsi wasale klanu Oda. Zabrakło Tokugawy Ieyasu. Nobutaka został wykluczony ze spotkania.

Shibata Katsuie, senior wasali, miał najmocniejszy głos. Nominował Nobutakę jako najlepszego kandytata na głowę klanu. Przekonywał, że ma doświadczenie wojskowe i odpowiednie predyspozycje. Był jego mentorem od czasu gdy poprowadził ceremonię gempuku wprowadzającą chłopca w wiek męski. Wybór Nobutaki zapewniał mu najwyższą pozycję głównego wasala i doradcy, a może drogę do sięgnięcia po władzę.

Hashiba Hideyoshi zaskoczył wszystkich, przedstawił pod głosowanie kandydaturę wnuka Nobunagi Samboshiego, dwuletniego syna nieżyjącego Nobutady prawowitego spadkobiercy. Było to zgodne z jego pochodzeniem i prawem dziedziczenia. Opiekunami, strażnikami i doradcami małoletniego mieli zostać Hideyoshi oraz wujowie Nobutaka i Nobukatsu. W ten sposób Hideyoshi stałby się de facto przywódcą, regentem doradzającym młodemu panu, uzyskiwał decydujący wpływ na podejmowane decyzje.

Cztery dni później odbyło się głosowanie, na głowę klanu wybrano Samboshiego. Nominacja przesuwała Shibatę na drugi plan. Wasale klanu Oda podzielili się na dwie frakcje.

W czasie obrad rozdzielono ziemie po zabitych i dobra Akechiego Mitsuchide. Nobutaka otrzymał większość prowincji Mino z Gifu, domenę zabitego Nobutady. Kontrolę nad zamkiem Kiyosu i należące do niego ziemie przejął Nobukatsu.

Na koniec odbyło się nabożeństwo żałobne, a następnie przeprowadzono ceremonię przekazania sukcesji lordowi Samboshi. Wszyscy rozjechali się do domów. Shibata Katsuie wrócił do swojego zamku Kitanosho w Echizen i rozpoczął budowę koalicji wokół Ody Nobutaki, który wycofał się do Mino z małym sukcesorem i zaczął gromadzić siły w Gifu. Bez powodzenia próbowali pozyskać Tokugawę Ieyasu. Poparł ich Takigawa Kazumasu, który szykował się do wojny w swoim zamku Kameyama w Ise. Oda Nobukatsu, na razie zachował neutralną pozycję.

Shibata Katsuie był w stanie przeciwstawić się Hideyoshiemu. Miał zaprawioną w bojach armię, koalicja którą zgromadził liczebnie dorównywała siłom przeciwnika. Wiedział, że jeśli w początkowej fazie uda mu się odnieść sukcesy to oponent zacznie tracić sojuszników. Nadeszła zima, śniegi zasypały Echizen. Armia Shibaty została uwięziona przez zaspy.

Rok 1583 styczeń - czerwiec, Bitwa pod Shizugatake

Na początku roku Nobutaka otwarcie przeciwstawił się Hideyoshiemu, wezwał opozycyjną koalicję do zebrania wojsk i ataku na Kyoto. Ponoć sprowokowały go żądania wydania Samboshiego poparte groźbami ataku. Był to bezmyślny ruch, armia Shibaty uwięziona w zasypanych śniegiem górach Echizen nie mogła ruszyć ze wsparciem. W takiej sytuacji Takigawa Kazumasu musiał wesprzeć Nobutakę. Razem mieli szansę, osobno byli zbyt słabi.

Hideyoshi wyprzedził ich. Wkroczył do Omi i otoczył Gifu. Wystarczyła demonstracja siły, Nobutaka poddał się i złożył deklarację lojalności. Shibata stracił element zaskoczenia i politycznie strategicznego sojusznika, wokół którego mógł skonsolidować klan Oda i jego wasali. Nie stracił woli walki. Jego przybrany syn Katsutoyo dowodził załogą zamku Nagahama, na wschodnim brzegu jeziora Biwa. Dostał rozkaz zaatakowania placówek Hideyoshiego na północy Omi koło jeziora Yogo. Miał go wesprzeć Takigawa Kazamasu wyruszając na czele swoich wojsk z Kameyamy.

Sieć informatorów Ninja działała bardzo sprawnie, Hideyoshi dowiedział się o planach przeciwnika. W marcu ruszył na Nagahamę. Wielkimi łapówkami przekupiono kilku z najważniejszych dowódców załogi. Zamek poddał się bez walki. Mając zabezpieczone tyły mógł zaatakować Takigawę w Ise. Przystąpił do oblężenia Kameyamy.

Takigawa Kazamasu był dzielnym człowiekiem. Urodził się w regionie Koga na południu Omi w klanie Ninja. Mówiono o nim, że był prawdziwym Shinobi. Utrzymywał się sprzedając swoje umiejętności, wyróżniał się odwagą i zdolnościami w kierowaniu strzelcami Teppo. Wynajął go Nobunaga. Szybko został dowódcą oddziałów szybkiego reagowania. Walczył pod Nagashino z klanem Takeda, w bitwie nad Tedorigawą przeciwko klanowi Uesugi, brał udział w pacyfikacji ośrodków Ninja w prowincji Iga. Służył pod dowództwem Shibaty, dlatego poparł go w sporze z Hideyoshim. Dobrze zaplanował obronę zamku, długo mógł opierać się atakom. Hideyoshi znów wykazał się sprytem. Wymyślił nowy sposób na zdobywanie zamku. Polecił wydrążyć tunel, podłożyć miny i wysadzić odcinek muru. Kazamasu poddał zamek.

Kilka godzin po upadku Iwasaki do Hideyoshiego dotarł posłaniec z meldunkiem o sukcesach Sakumy i prognozą, że Shizugatake nie utrzyma się długo. Ponoć gdy dowiedział się, że Sakuma nie obsadził zdobytych zamków miał wykrzyknąć Więc wygrałem ! Długie doświadczenie mówiło mu, że przeciwnik odsłonił się nie zabezpieczając tyłów. Wydał rozkazy przygotowania armii do natychmiastowego wymarszu. 5 tys ludzi miało pozostać i kontynuować oblężenie Gifu wraz z Nobukatsu.

Bitwa pod Nagashino zakończyła epokę wielkich oddziałów konnicy. Pole walki zdominowały piesze oddziały uzbrojone w arkebuzy, broń białą i łuki. Pościg za Akechim po oblężeniu Takamatsu pokazał, że forsownym marszem można pokonać w ciągu dnia nawet 100 km. Pokazał też, że zmęczenie powodowało całkowitą utratę zdolności bojowej. Tak jak kalkulował Sakuma, żeby nie przeforsować pieszych oddziałów maszerujących w ciężkich zbrojach, obciążonych bronią i sprzętem pokonanie blisko 60 km miało zająć 2 do 3 dni.

20 kwietnia przed świtem 15 tys armia wyruszyła w kierunku Shizugatake. Drogę oświetlano świerkowymi pochodniami. Wolno poruszająca się kawalkada była z daleka widoczna. Hideyoshi wiedział, że obserwatorzy Sakumy natychmiast ruszą z informacją. Kluczem do zwycięstwa było zaskoczenie, musiał oszukać przeciwnika. Poprzedniego dnia kazał sformować pod osłoną nocy konny oddział tysiąca doborowych samurajów. Wmieszani w kilkunastotysięczną masę ludzi nie mogli zostać rozpoznani jako samodzielna jednostka. Po kilku godzinach tysiąc koni ruszyło do przodu pozostawiając za sobą resztę armii. Planował dotrzeć na miejsce wieczorem, w nocy zająć dogodne pozycje i zaatakować o świcie. Była to hazardowa zagrywka. Narażała Hideyoshiego i jego najlepszych ludzi na wciągnięcie w zasadzkę, gdyby była umiejętnie przygotowana nie mieli by szans, zostawiając piesze oddziały ashigaru pozbawił się zaplecza i odwodów. Wiedział, że wygra jeśli jego plan wypali. Nie prowadził wielkiej siły, ale obecność wodza i elity jego armii musiała mocno zmobilizować czekającego Hashibę Hidenagi i jego 15 tys ludzi.

Sakuma wiedział, że Hideyoshi wyruszył, ale był pewien, że lada godzina forteca upadnie, a wtedy będzie miał co najmniej dzień na przygotowanie obrony w zdobytych zamkach. Znowu odrzucił kategoryczne rozkazy Shibaty nakazujące przerwanie oblężenia i wycofanie się do Echizen. Obrońcy Shizugatake jeszcze odpierali ataki, ale dowódca załogi Kuwayama Shigeharu wiedział, że nie zdoła utrzymać fortecy przed przeważającymi siłami. Zarządził przygotowania do wycofania się. Wtedy dostał niespodziewane wsparcie, daimyo Niwa Nagahide który z 2 tys wojowników wylądował na północnym krańcu jeziora Biwa, dotarł pod Shizugateke i włączył się do walki. Nagahide przez wiele był lat wasalem nieżyjącego Nobunagi. Po śmierci Ody wsparł Hideyoshiego w pokonaniu Akechiego Mitsuhide i w czasie konferencji w Kiyosu.

O zmierzchu Hideyoshi dotarł na miejsce, po drodze przejechali przez Sekigaharę, wioskę której nazwa przejdzie 17 lat później do historii Japonii. Zatrzymał się w Kinomoto tylko tyle czasu ile było konieczne do mobilizacji oddziałów Hidenagi i Takayamy, rozpoznania sytuacji i wydania rozkazów. Potem podobno osobiście zadął w róg dając sygnał do realizacji wydanych poleceń. Dowódcy poprowadzili oddziały w kierunku Shizugatake.

Gdy Sakuma dostrzegł wlewające się do doliny morze ognia tysięcy pochodni zrozumiał, że przybyła armia Małpy, jak nazywał Hideyoshiego. Małpa dawał pokaz siły, który miał zatrwożyć oblegających i podtrzymać na duchu obrońców. Oddziały zaczęły zapełniać kręte ścieżki trawersujące zalesionymi, stromymi zboczami ku liniom wojsk oblegających Shizugatake, położonym ponad 400 metrów nad doliną.

Japonia jest krajem górzystym. W owym czasie góry wzdłuż szlaków komunikacji były usiane zamkami i fortami. Na szczytach walczono niemal wyłącznie w czasie prób zdobywania fortec lub w niewielkich potyczkach. Jeśli prowadzono działania wojenne bitwy staczano w dolinach, szczyty i zbocza były punktami obserwacyjnymi. Bitwa pod Shizugatake była wyjątkowa, kilkanaście tysięcy wojowników starło się na szczytach i wzdłuż grzbietów zalesionego górskiego łańcucha.

© 2015 - 2025  |  All Rights Reserved | © Krzysztof Pietrek | Wszelkie prawa zastrzeżone

dannoura1185@op.pl