Epoka NARA 710 – 794. Wojna z plemionami Emishi.

Epokę Nara rozpoczyna przeniesienie dworu cesarskiego do zbudowanego od podstaw miasta Nara, pierwotnie Heijo Kyo. Początek epoki Nara był początkiem potęgi wielkiego arystokratycznego rodu Fujiwara.  W 645 roku Nakatomi Kamatari wsparł księcia Nakano Oe, przyszłego cesarza Tenji, w obaleniu dominującego na cesarskim dworze rodu Soga. Po objęciu imperialnego tronu w 661 roku Tenji obdarzył Kamatariego najwyższą wówczas rangą dworską Taishokukan i nadał jego rodzinie nowe nazwisko Fujiwara. Dzięki intrygom i skutecznej polityce Fujiwarowie zdominowali cesarską administrację i ród władcy. Umiejętne kojarzenie małżeństw spowodowało, że od roku 806 do roku 1158, do schyłku epoki Heian,  niemal wszystkich kolejnych cesarzy rodziły matki z rodu Fujiwara.

Do uzyskania pełnej władzy Yamato musiało podbić północno wschodnią część wyspy Honshu, zamieszkałą przez niepokorne wojownicze plemiona Emishi uważane przez Japończyków za barbarzyńców, zacofany relikt hord epoki Jomon. Większość z nich stawiła zdecydowany opór próbom narzucenia obcej władzy. W 773 roku rozpoczęła się wojna o równinę Kanto. Cesarska armia liczyła 20 tys. pieszych wojowników. Wojska Emishi, składające się z konnych oddziałów wyśmienitych łuczników, stosowały taktykę uderz i uciekaj. Ciężko zbrojna piechota cesarskich wojsk była bezradna wobec szybkiego i mobilnego przeciwnika. W 794 roku doszło do rozłamu wśród plemiennych przywódców, część z nich przeszła na stronę Yamato i pomogła złamać opór pozostałych. Lokalne potyczki wygasły w 811 roku. Fakt, że wojna trwała 38 lat, świadczy o skuteczności taktyki Emishi i ich bitności.

Miecz

Wojna z Emishi spowodowała zmianę taktyki i sposobu walki. Japończycy dostrzegli jak skuteczne są oddziały konnicy. Konny wojownik potrzebował jednak zmiany uzbrojenia. Skuteczność prostego, krótkiego miecza w walce z siodła była słaba. Japończycy zrozumieli, że muszą zmodernizować dotychczasowy styl ostrza do nowych potrzeb. Nadszedł czas konnicy i długiego miecza Tachi.

Miecz Jokoto - przed 938 rokiem,  początki państwa, pierwsze japońskie miecze.

Epoka ASUKA, rozkwit państwa Yamato 538-710.

W ciągu V i VI wieku dwór cesarski stał się centralnym ośrodkiem władzy i stopniowo rozszerzył ją niemal na cały kraj, nawiązał stosunki dyplomatyczne z królestwami Chin i Korei. Rody Soga, Nakatomi i Mononobe, skupione wokół cesarza, tworzyły arystokrację dworską, która z czasem coraz bardziej zaczęła wpływać na politykę władcy. Rody mieszkające w prowincjach były arystokracją niższej kategorii bez prawa wstępu na cesarski dwór.

Klan Soga

Według starych wierzeń praprzodkiem klanu Soga miał być żyjący w I w. n.e. Takenouchi no Sekune, mityczny wojownik, mąż stanu i kami religii Shinto (termin Shinto, zbioru pierwotnych wierzeń Japonii pojawił się w czasie wprowadzania buddyzmu) . Początek rozkwitu politycznej pozycji klanu Soga datuje się na czas panowania cesarza Senki (536-539 n.e.). Jego poprzednicy zarówno rządzili, jak i panowali. W 536 roku cesarz Senka powierzył sprawy rządzenia państwem Yamato ówczesnej głowie rodu Soga, Inamemu (506-570), ustanawiając go Wielkim Ministrem, pierwszym ministrem jego administracji. Rodzinie Soga nadano ważne, dziedziczne stanowiska kwatermistrza i skarbnika, zarządców majątku cesarskiego dworu i państwa. Iname stał się patronem emigrantów z kontynentu przynoszących nowości rzemiosła, techniki i rolnictwa od bardziej rozwiniętych cywilizacyjnie zamorskich sąsiadów. Był prawdopodobnie pierwszym politykiem, który dostrzegł jak skutecznym narzędziem dla rozszerzania i umacniania władzy może być religia. Mając szerokie kontakty z Koreańczykami i Chińczykami musiał poznać mechanizmy rządów na kontynentalnych dworach i dominujący wpływ buddyzmu na umacnianie władzy, kontrolę świeckich instytucji i zwykłych ludzi. Oczywiście bez odpowiedzi pozostaje pytanie czy wprowadzanie nowej wiary miało dla Sogi Inamego głęboko religijne podłoże, czy miało być jedynie narzędziem do rozszerzania i umacniania władzy cesarskiej administracji i jego własnej pozycji. Niezależnie od powodów intensywnie wspierał szerzenie buddyzmu.

Klan Nakatomi, przodkowie rodu Fujiwara

Według mitologii japońskiej i religii Shinto praprzodkiem rodu Nakatomi było męskie bóstwo, kami Ame no Koyane no Mikoto. Ame no Koyane wykonał rytualną modlitwę do bogini słońca Amaterasu, aby wywołać ją z jaskini Ama no Iwato i przywrócić światło światu, po tym jak Susanoo, bóg burz, w złości wygnał ją. Amaterasu nakazała mu strzec boskiego lustra, został ustanowiony „ Asystententem Cesarskim ” w Cesarskim Pałacu  odpowiedzialnym za sprawy boskie pałacu. Od wieków klan Nakatomi był odpowiedzialny za świątynie i instytucje religii Shinto, za przeprowadzanie oficjalnych shintoistycznych ceremonii i obrzędów.

Osią konfliktu, który spowodował turbulencje w cesarskiej administracji było wprowadzanie od około 550 roku religii buddyjskiej mocno wspierane przez rodzinę Soga, czemu Klany Nakatomi i Mononobe były zdecydowanie przeciwne. U podłoża sporu leżała oczywiście chęć zdominowania wpływu na politykę cesarza.

SAMURAJE, jako klasa społeczna, pojawili się na przełomie VII i VIII wieku. Samuraj, od słowa Samurau, służyć panu, pierwotnie był członkiem wojskowej świty najwyższych dostojników, także członkiem gwardii cesarskiej - Gosho Zamurai. W walce nie mógł odczuwać lęku przed śmiercią, nie mógł kapitulować, było to niehonorowe. Musiał być wierny i bezwzględnie podporządkowany swemu panu. Udział samurajów w populacji kraju wynosił około 10%.

W 702 roku opublikowano kodeks Taiho uznający absolutną centralną władzę cesarza i oddający mu we władanie ziemie należące do poszczególnych rodów. Miało to osłabić silne klany, umocnić władzę dworu cesarskiego i zapewnić mu stały dopływ finansów.

Bogate rody feudalnej arystokracji zaczęły tworzyć własne oddziały zbrojne dla obrony majątków. Obok cesarskiej armii rosły nowe lokalne siły wojskowe. Obszary wschodniej i północnej Japonii, szczególnie na nizinie Kanto, były często widownią krwawych rebelii przeciw władzy cesarskiej i lokalnych, sąsiedzkich wojen o poszerzenie własnych dominiów. Zaczął się tworzyć podział arystokracji, rody skupione wokół cesarza tworzyły arystokrację dworską, która z czasem coraz bardziej zaczęła wpływać na politykę władcy. Rody zamieszkujące w prowincjach rozwijały się wokół własnych majątków rozrzuconych po całym kraju, były arystokracją niższej kategorii, w większości bez prawa wstępu na cesarski dwór.

Miecz

Już w V wieku powszechnie kuto w Japonii stalowe miecze zwane Chokuto, były to proste głownie z jedną krawędzią tnącą, ostrze miało długość 60 do 70 cm. W VI wieku po raz pierwszy pojawiła się typowa dla japońskich mieczy metoda hartowania stali i własny styl projektowania opraw. Japoński miecz opisuje powiedzenie : Orenai, Magarani, Yoku Kireru - Nie powinien się łamać, nie powinien się zginać, powinien dobrze ciąć. Chińskie głownie takich cech nie miały. Japońscy kowale musieli wypracować nowe metody kucia miecza.

Kształt ostrza nadal był pod silnym wpływem kontynentu. Taktykę walki, wzorem chińskiej, oparto na bezpośrednim ataku oddziałów piechoty z włóczniami i tarczami, wspieranym przez łuczników.

Historia miecza zaczyna się w III wieku ne. Według starych zapisów pierwsze żelazne miecze trafiły do Japonii z Chin w 239 roku ne, były to proste obusieczne głownie. Przysłano je jako prezent dla mitycznej królowej Himiko. Od tego wydarzenia zaczął rozwijać się import mieczy z Chin. Wkrótce Japończycy zaczęli je kopiować i produkować własne miecze.

Epoka JOMON  14.000 pne. - 300 pne. 

Mieszkańcy wysp japońskich tworzyli wędrowne hordy. Zajmowano się  zbieractwem, myślistwem i rybołówstwem. Pojawiły się pierwsze stałe osiedla. Nazwa Jomon pochodzi od nazwy wzoru charakterystycznego dla wyrobów ceramiki tej epoki. W pierwszych fazach kultury Jomon ceramika była dekorowana poprzez odciskanie sznurków w powierzchni mokrej gliny i jest uważana za jedną z najstarszych na świecie.

Epoka YAYOI  300 pne. - 250 ne.

Migrujący mieszkańcy z kontynentu Azji zapoczątkowali uprawy ryżu i prymitywne rzemiosło wyrobów z metalu. Rolnictwo stało się podstawą egzystencji. Powstają wspólnoty plemienne i większe osady. Tworzą się klasy społeczne i pierwsze federacje wspólnot plemiennych. Pojawiają się właściciele ziemscy, którzy rozszerzają swoje domeny i umacniają władzę tworząc własne małe państwa. Rośnie podział klasowy. Z Korei i Chin przybywają do Japonii nowoczesne narzędzia metalowe i żelazna broń, najważniejsze innowacje tego okresu. Z czasem kontynentalni  rzemieślnicy zaczęli osiedlać się w Japonii i tutaj zakładać swoje warsztaty produkcyjne.

Epoka KOFUN 250 -  538  Początek państwa YAMATO 

Autonomiczne klany rodzinne Uji, tworzące klasę bogatej arystokracji rodowej, samodzielnie rządzą na swoich ziemiach. Historia japońskiego państwa rozpoczęła się z chwilą powstania federacji plemiennej zdominowanej przez silny klan Yamato. Część historyków uważa, że cesarz Sujin, pierwszy potwierdzony cesarz Japonii, pochodził właśnie z tego klanu. W IV wieku klan Yamato stopniowo zaczął rozszerzać władzę. Metodą działania Yamato było przyłączanie sąsiednich społeczności drogą dyplomatyczną i groźbami, oraz włączanie ich przywódców do hierarchii centralnej władzy państwa Yamato. Pod koniec V wieku Yamato kontrolowało większą część wyspy Honshu i północną część Kyushu. Południowy skrawek Kyushu zamieszkiwały ludy Hayato (dosł. Ludzie Sokoły) i Kumaso (dosł. Atak Niedźwiedzia), które stosunkowo szybko zostaną zasymilowane do Yamato. Północ Honshu zamieszkiwały wojownicze plemiona Emishi, których asymilacja miała przyniesieść sporo problemów.

© 2015 - 2025  |  All Rights Reserved | © Krzysztof Pietrek | Wszelkie prawa zastrzeżone

dannoura1185@op.pl