Japonia samurajów, katana, Tachi, miecz. Samurai sword, Nihonto

Tsuruhime była córką Mimury Iechiki, głowy klanu Mimura. Małżeństwo Tsuruhime z Ueno Takanorim miało przypieczętować sojusz pomiędzy klanami Mimura i Ueno. Siedzibą rodziny Mimura był zamek Bitchu Matsuyama. Około 40 km na południowy wschód od Matsuyamy, przy szlaku Sanyodo, leżał górski zamek Tsuneyama należący do klanu Ueno.

W pierwszej połowie okresu Sengoku Jidai (1467-1573) prowincja Bitchu była podzielona na małe domeny drobnych feudałów. Rywalizację o hegemonię w prowincji wygrał klan Mimura. Iechika przeniósł się do zamku Bitchu-Matsuyama i przejął kontrolę nad prawie całym Bitchu i częścią prowincji Bizen, zawarł sojusz z klanem Mori.

Sytuacja jaka wówczas panowała w zachodnich prowincjach doskonale oddaje istotę epoki Sengoku Jidai. Lokalni właściciele ziemscy walczyli o poszerzenie swoich wpływów tocząc między sobą krwawe wojny. Wszelkie sojusze były chwiejne i krótkotrwałe. Na terenach Chugoku, prowincji Honshu na zachód od Kyoto, główną siłą był klan Mori.

W 1566 roku konflikty między klanami doprowadził do zabójstwa Mimury Iechiki przez skrytobójców Ukity Naoie. Schedę przejął jego syn Motochika i wszedł w stan wojny z rodziną Ukita. W 1574 roku klan Ukita zawarł sojusz z Morim Terumoto, odpowiedzią Motochiki było zerwanie sojuszu z Morim i zawarcie układu z Odą Nobunagą, oczywiście tą samą drogę wybrał Ueno Takanori.

Od 10 lat Nobunaga parł na zachód narzucając swoją władzę, w 1568 roku zajął cesarską stolicę, w 1575 roku kontrolował niemal wszystkie prowincje wschodu i centrum Japonii, na całym tym obszarze zapanował pokój. Klan Mori był największą siłą z którą miał się teraz zmierzyć. Mori Terumoto szykował się do konfrontacji, mobilizował sojuszników i pozbywał się lokalnych przeciwników.

Armia Terumoto zaatakowała Bitchu w połowie listopada 1574 roku. System obrony Mimury Motochiki opierał się na łańcuchu zamków. Siły inwazyjne przyjęły strategię ataku i zdobywania fortec zewnętrznej linii obrony. Pod koniec miesiąca zdobyto zamek Yuzuriha. Młodszego brata Motochiki, Mimurę Motonoriego, zmuszono do odebrania sobie życia. Armia Morich rozpoczęła oblężenie zamku Sarukake. 23 grudnia Mimura Hyobu uznał, że nie utrzyma Sarukake i wycofał się do zamku Matsuyama. 1 stycznia 1575 roku upadł zamek Kuniyoshi, 20 stycznia zdobyto zamek Minagi, a 9 dni później zamek Kinomi.

16 marca armia Morich rozpoczęła oblężenie zamku Bitchu-Matsuyama. Chcąc ograniczyć straty przyjęto strategię wymęczenia i zagłodzenia obrońców. W czwartym miesiącu siły oblężnicze ścięły plony na dużym obszarze Bitchu, do granicy prowincji Mimasaka. Bez perspektywy na pomoc morale obrońców spadało, zaczęły mnożyć się dezercje i zdrady. 22 maja garnizon zamku Matsuyama poddał się. Motochika, brat Tsuruhime, początkowo chciał uciec z żoną, dziećmi i służbą, ale ostatecznie zrezygnował. Wysyłał posłańca do armii Morich z prośbą o darowanie życia załodze, deklarując, że w zamian popełni seppuku. Dowódca armii Morich przychylił się do prośby. Mimura Motochika napisał swój wiersz śmierci i w Świątyni Shoren popełnił seppuku przed starym wasalem rodziny Mori Awaya Motokatą. Syn Motochiki, Shohoshimaru, został schwytany. Rozważano pozostawienie go przy życiu, ale Kobayakawa Takakage obawiał się jego inteligencji, w końcu ścięto go.

Zdecydowano więc, że kobiety klanu Mimura powinny jedna po drugiej odebrać sobie życie, po nich ich pan popełni seppuku. Mąż Tsuruhime również postanowił odebrać sobie życie, ale Tsuruhime nie chciała ginąć z własnej ręki, postanowiła poszukać śmierci w bitwie. Założyła zbroję, za pas wsunęła wakizashi i cenny rodzinny miecz nazywany Długim Mieczem Kunihira, w ręce wzięła naginatę z białym drzewcem. Potem zeszła na dziedziniec zamkowy i zaprosiła inne kobiety z garnizonu, by do niej dołączyły. Początkowo nie chciały przekonane, że kobiety walczące w bitwie czeka po śmierci kara. Tsuruhime zapewniła je, że będzie odwrotnie, nie powinny obawiać się śmierci, ponieważ śmierć na polu bitwy doprowadzi je do Zachodniego Raju Buddy Amidy w Czystej Krainie. Potem kobiety wzięły naginaty, otwarto zamkową bramę i Tsuruhime poprowadziła jej 34 towarzyszki do samobójczej szarży w sam środek wroga. Pierwszą reakcją samurajów Morich było zaskoczenie i niedowierzanie.

Ueno Tsuruhime dostrzegła dowódcę armii Morich Nomi Munekatsu, wezwała go do pojedynku. Munekatsu okazał jej najwyższy szacunek, nazwał kobietą honoru i grzecznie odmówił, powiedział że nie jest w stanie walczyć z kobietą. Żaden z samurajów Munektsu nie ruszył do walki, żaden z nich nie był gotów do zabijania kobiet. Porażka była już przesądzona. Tsuruhime, sfrustrowana niespełnieniem pragnienia znalezienia śmierci w bitwie, podarowała Munekatsu swojego Kunihirę i rozkazała kobietom wycofać się do zamku. Tam klęknęły, wyrecytowały Nembutsu prosząc Buddę Amidę o łaskę, potem rzuciły się na ostrza mieczy dopełniając ostatniego aktu honoru samuraja. Takanori Ueno podążył w śmierć za swoją żoną.