Przybycie floty komandora Perrego          

WCZESNE SHINSHINTO  1764-1829

Próby stworzenia nowego kształtu miecza i opracowania nowych technologii w kowalstwie nie przyniosły sukcesu. Wiodący kowale zatęsknili za starym mieczem Koto, postanowili powrócić do dawnych technologii kucia miecza. Przyszedł czas Shinshinto, Nowego Nowego miecza, próby odtworzenia starego miecza Koto.

W mieczu Shinshinto fala Hamon zaczyna się już od Machi jak w mieczach Koto, podczas gdy w mieczach Shinto Hamon zazwyczaj rozpoczynał się prostą linią Yakidashi, prostym Shuguha, aby przejść dalej w fale. Jeśli Hamon faluje to wchodzi w Boshi falą podobną jak na całej długości. Nagasa ma większy połysk niż poprzednio, a wzór Hada nie jest tak wyrażny i mniej przyciąga wzrok.

Zbrojmistrze zaczynają naśladować styl Osaka. Powstają bardzo mocne, ostre głownie. Znów wraca Hamon Toran-Ha.

Masahide, jeden z najbardziej znanych zbrojmistrzów Shinshinto, napisał w swojej książce: "powinniśmy tworzyć miecze metodą czasu Koto". Kowale miecza rozpoczęli produkcję własnej stali próbując wzbogacić, ulepszyć antyczne technologie. Kombinacje materiałów o różnej zawartości węgla dały bardzo dobrą Jihada. Dlatego zaczęto używać dużo starych żelaznych przedmiotów jak stare gwoździe, podkowy, narzędzia aby uzyskać stal o odpowiedniej ilości węgla do wykuwania dobrych mieczy. Dzisiaj stal ta jest nazywana jest Oroshigane.

PÓŹNE SHINSHINTO 1830-1868

Miecz tego okresu charakteryzował potężny kształt z szerokim Mihaba przy Machi i większa niż poprzednio długość. Wyglądają jak Tachi końca Kamakura. Kowale podejmowali próby kucia innych kształtów głowni z okresu Koto włącznie z typem Kogarasu Maru

Tokugawa Yoshinobu

ostatni 15 szogun epoki Edo

Flagowy okręt komandora Perrego USS Powhatan

Pojawienie się cudzoziemskiego zagrożenia wywarło bardzo mocny wpływ na sytuację polityczną kraju. Opozycja przeciwko władzy Tokugawów uznała traktaty za porażkę polityki zagranicznej szogunatu. Jednocześnie dostrzeżono jak bardzo słaba i archaiczna jest feudalna struktura władzy, jak bardzo polityka izolacji przeniosła się na zacofanie gospodarcze i militarne rozbitego na małe księstewka kraju. Wcześniej względnie słaba opozycja przeciwników szogunatu zaczęła gwałtownie rosnąć w siłę. W coraz większym stopniu oczywistym stawał się fakt, iż Tokugawa prowadzą Japonię ku przepaści. Ratunku kraju upatrywano w przywróceniu pełni władzy cesarzowi, który coraz krytyczniej odnosił się do szogunatu.

W lipcu 1860 r. Mutsuhito uznany został za następcę tronu cesarskiego. Formalne rządy objął 9 stycznia 1867 r. Miał wtedy piętnaście lat. W styczniu 1868 roku obalono ostatniego szoguna Yoshinobu Tokugawę. W następstwie tego przewrotu cesarz uzyskał pełnię władzy w Japonii, rozpoczęła się nowoczesna epoka restauracji Meiji, czas wielkich przemian społecznych, politycznych, gospodarczych i kulturowych. W efekcie Cesarstwo Wielkiej Japonii stanie się potęgą na światową skalę. Zwycięstwa w wojnach z Chinami i Rosją, zdobycze terytorialne w Korei i na Taiwanie, wysp Riukiu i Sachalinu rozbudzą nacjonalizm i zapoczątkują imperialną politykę na kontynencie Azji.

Powitanie Perrego przez przedstawiciela szoguna

Ilustracje pochodzą z galerii   https://ocw.mit.edu

Izolacjonizm Japonii utrzymywany przez Szogunat Tokugawa przez całą epokę Edo doprowadził do ogromnego zacofania gospodarczego, społecznego i militarnego w stosunku do dynamicznie rozwijających się USA i Europy. Świat potrzebował dostępu do portów Japonii i zabezpieczenia interesów swoich marynarzy na wodach tego regionu. Izolacja nie mogła trwać wiecznie. Japonia została z niej wyrwana siłą w latach 1853-1854. Wówczas to dwukrotną wizytę na wyspach złożył komodor marynarki wojennej USA Matthew Perry. Demonstracja potęgi militarnej i techniki jaką prezentowały okręty jego floty zmusiła szogunat do otwarcia granic dla obcych. W marcu 1854, w Kanagawie, podpisano traktat o „Pokoju i przyjaźni” między USA i Japonią. W ślad za Stanami Zjednoczonymi poszły wkrótce inne zachodnie kraje  Wielka Brytania, Rosja, czy Holandia, podpisując analogiczne traktaty. Japonia otworzyła się na świat.

Rząd szoguna Tokugawy Yoshinobu, natychmiast po wizycie floty komandora Perrego, zainicjował aktywną politykę asymilacji zachodnich technologii morskich i modernizację floty. Wcześniej w okresie izolacji za budowę statków oceanicznych groziła kara śmierci ( wg R. H. P. Mason, J. G. Caiger: A history of Japan. 1997, s. 205. ).

Już w 1855 roku, z pomocą Holendrów, zakupiono pierwszy okręt parowy Kanko Maru, który był używany do szkolenia. Ustanowiono Centrum Szkolenia Marynarki Wojennej w Nagasaki. W 1857 r. kupiono pierwszy okręt parowy napędzany śrubą Kanrin Maru, wykorzystany w 1860 roku w misji pokojowej do USA. W 1859 roku, Centrum Szkolenia Marynarki Wojennej zostało przeniesione do Tokio, jednocześnie studenci zostali wysłani do zachodnich szkół morskich, rozpoczynając tradycję kształcenia przyszłych dowódców za granicą, jak np. admirał Isoroku Yamamoto.

W 1866 roku zwodowano pierwszy własny statek wojenny Chiyoda. Była to drewniana kanonierka o długości 32 m. Chiyoda był napędzany 60-cio konnym silnikiem parowym z 2 kolejowymi kotłami, posiadał ożaglowanie. Uzbrojenie stanowiło jedno działo kalibru 140 mm i dwa mniejsze. Załogę stanowiło 35-ciu marynarzy. Był to pierwszy krok w kierunku morskiej potęgi Japonii. W 1869 roku powołano Cesarską Marynarkę Wojenną Wielkiej Japonii, 50 lat później, w 1920 roku będzie trzecią co do wielkości flotą świata po brytyjskiej Royal Navy i United States Navy.