Początek miecza Shinto to okres Keigen Shinto przypada na epoki Keicho i Genna. W tym okresie wiele Tachi wykonanych w Nanbokucho skrócono do ok. 70 cm. Miało to dostosować miecz do nowego stylu walki i nowej mody, umożliwiało mocowanie miecza za pasem obi ostrzem do góry.

Szerokość mieczy Keigen Shinto przy Kissaki i Nakago jest prawie taka sama. Kissaki zazwyczaj jest długie, O Kissaki. Charakterystyczną cechą Keigen Shinto jest duża grubość Kasane. Taki kształt głowni stał się bardzo popularny, co widać na wielu mieczach tego okresu.

Boshi miecza Koto było zazwyczaj nieregularne Midareba, dopasowane do Hamonu Midareba. Boshi miecza Shinto przeszło w Suguha, niezależnie od tego czy Hamon na ostrzu był Midareba czy Suguha. Boshi Suguha miało zapewne wzmocnić Kissaki.

W mieczu tego okresu widać jeszcze dawne tendencje inspiracji zmian miecza przez zmiany warunków pola walki. Twarda, zbroja miała chronić przed pociskami Teppo. Miecz stał się ciężki, aby zwiększyć możliwość przebicia zbroi. Musiało to wpłynąć na możliwości użycia go w walce, fechtunek musiał wymagać dużo większego wysiłku.

Z Europy importowano żelazo które Japończycy nazwali Nanban Tetsu, stal barbarzyńców Południa. Ponieważ towary europejskie fascynowały Japończyków kowale zaczęli dumnie umieszczać na Nakago znak "wykonane z Nanban Tetsu". Stal odkuwana z europejskiego żelaza nie była lepsza od stali Tamahagane. Z powodu zanieczyszczeń, zwłaszcza fosforem, była jaśniejsza od japońskiej. Jej użycie dosyć szybko wyszło z mody wraz z wprowadzeniem polityki izolacjonizmu Japonii i osłabienia wpływów europejskich misjonarzy szerzących katolicką wiarę.

Miecz wykonany ze stali południowych barbarzyńców pokazano w zakładce KANEI SHINTO .

KEIGEN SHINTO 1596 - 1624