Popularnym motywem stał się Kikusui Mon, przedstawiający chryzantemę na wijącym się strumieniu. Symbolizował związek krwi z linią cesarską i lojalność. Prawo do niego otrzymał za wierną służbę samuraj Kusunoki Masahige, symbol wierności i poświęcenia dla rodziny cesarskiej. Był doskonałym strategiem, jednym z dowódców cesarza Go Daigo. Wspierał go w czasie buntu przeciw władzy szogunatu w 1333 roku. Wybudował słynną, nigdy nie zdobytą twierdzę Chihaya. Skutecznie dowodził jej obroną przed przeważającymi siłami szogunatu. Hamon z motywem Kikusui nazwano Kikusui-ba.

GENROKU SHINTO 1684 - 1763

Genroku był złotym okresem sztuki i przemysłu. Luksusowych nawyków nabrały bogatsze klasy społeczne, również zamożni samuraje. Życie ponad stan stało się powszechne. Doprowadziło to wiele rodów na skraj ruiny, także samurajów często ponad miarę zadłużonych. Duch bojowy samurajów zaczął upadać. Wielu zaczęło zajmować się handlem i finansami, które to profesje zaczęły być bardziej cenione od umiejętności mistrza miecza. Stan finansów stał się ważniejszy od zdolności bojowej i treningu. Bardzo spadło zapotrzebowanie na miecze. Zagroziło to poważnie egzystencji zbrojmistrzów i przetrwaniu sztuki kucia miecza. Yoshimune, ósmy szogun rodu Tokugawa, podjął działania reformatorskie dla poprawy sytuacji. W 1719 roku wezwał daimyo do dokonania spisu wszystkich zbrojmistrzów zamieszkujących ich terytorium. Każdy daimyo musiał wybrać najlepszego i wysłać do zamku Edo, gdzie kowal miał zacząć produkować miecze i przekazywać wiedzę. Po okresie próby Yoshimune wybrał trzech najlepszych i nakazał im umieszczać na wykuwanych przez nich mieczach Aoi Mon, herb Tokugawów. Pomimo wysiłków Yoshimune dla zbrojmistrzów nastał czas kryzysu, popyt na miecze dalej spadał. Czas płynął, epoka wojen i mit wojownika samuraja odchodziły w zapomnienie.

Miecz w tym okresie ma większe sori niż miecz Kanbun-Shinto, szerokość w Kissaki jest mniejsza niż w Machi, stał się smuklejszy. Zbrojmistrze w celu pozyskania zamówień zaczęli wprowadzać nowe techniki tworzenia wręcz artystycznych wzorów Hamon. Nowy miecz Shinto stopniowo tracił swój bojowy charakter zmieniając się w rodzaj biżuterii. Kowale wyspecjalizowali się w sztucznym rysunku linii hartowania. Jak we wszystkich dziedzinach sztuki i zdobnictwa czerpali inspirację z otaczającego ich świata, wydarzeń i postaci historycznych.

Era Genroku Shinto kończy czas Nowego Miecza Shinto. Japonia tkwi w pełnej izolacji od świata w obawie przed ingerencją Europy. Shinto zyskał uznanie bogatych elit, ale nowy, sztucznie upiększany miecz nie zwiększył popytu na pracę kowali. Nie sprzyjał temu czas pokoju i stabilizacji.

Oshigata, odręczny rysunek głowni Wakizashi z Hamonem Kusunoki, w Hamachi zaczyna się Edo Yakidashi, pojawia się Choi symbolizujący chryzantemę, dalej na prostym Suguha dwa sfalowane odcinki jako symbol prądu wody strumienia.

Innym motywem była góra Fuji z wpatrującym się w nią wielkim japońskim poetą, mnichem buddyjskim Saigyo. Żył pod koniec epoki Hejan w latach 1118-1190. Początkowo w ślad za ojcem rozpoczął karierę wojskową. Porażony obserwacją ogarniającej Japonię wojny domowej porzucił wojsko i został mnichem. Życie spędził wędrując po kraju i tworząc swoje dzieła. Podobno wiele czasu spędzał wpatrując się w górę Fuji i kontemplując. Motyw ten pojawia się w wielu dziedzinach sztuki. Na mieczu wykonywano go najczęściej wplatając w Hamon Choi. Nazwany został Fujimi Saigyo. Obrazowo tłumaczy to poniżej rysunek z Kantei 3 Markusa Sesko, Hamon & Boshi.

Obok rękojeść małego nożyka samurajskiego Kozuka, z Saigyo medytującym pod górą Fuji i ręcznie malowany na jedwabiu obraz, eksponowany na wiszącym zwoju.

Pomnik Kusunogi Masahige w Tokio